Upgrade voor dezelfde prijs en spontaan op de thee

Ik sta op, het is nog maar zes uur. De zon schijnt en ik zie blauwe lucht, wat een opluchting.

Toch heb ik geen idee hoe dat voelt in dit hotel. Hier is alleen “binnen”. Het zwembad is nog gesloten.

Douchen is er ook niet bij, het water wat uit de kraan komt is hartstikke bruin. Vies hoor.

Mijn besluit gisteren om vandaag te vertrekken wordt daardoor alleen maar bevestigd.

Ik kijk nog even snel een YouTube filmpje over Manado en eigenlijk heb ik gisteren, lopend in de regen, alles wel gezien wat er hier te zien is. Wederom een reden om te vertrekken.

Al vroeg zit ik aan het uitgebreide ontbijt, neem daar ook mijn tijd voor. Het zit tenslotte bij de prijs inbegrepen.

Een uur eerder dan wat ik gisteren in mijn hoofd had check ik uit. Waarom hier nog een uur binnen zitten. Het zwembad met de drie ligstoelen is nog steeds gesloten, nu de zon schijnt moeten ze het nog schoonmaken.

Ik laat een taxi bestellen via “Grap”, daarmee staat de prijs vast, hoef je niet te onderhandelen of een taxi te zoeken, de taxi vindt jou.

Voor INR 52.000 (€ 3,17) brengt hij mij naar de volgende locatie 13 km buiten de stad.

De stad ben je zo uit. In de taxi besef ik mij nogmaals dat ik het hart van Manado wel gezien heb. De MacDonalds wijk (zie gisteren), de grote Shopping Mall’s (zie gisteren).

Vanaf mijn hotel de brug over en je komt in een andere wereld.

Ik ga naar de “Grand Luley” een duurder resort. Dat wordt onderhandelen dus………..

https://luleyhotels.com

Zo’n 10 km buiten de stad maar de aankomst ziet er prettig uit.

Er is veel “buiten”. Het zwembad is open (ook als het regent) Het ontbijt is inbegrepen. De prijs is te hoog.

Het duurt een tijdje met onderhandelen, de manager (ik lust ze rauw) moet er aan te pas komen maar ik krijg de prijs naar beneden tot INR 520.000 (€ 31,72) Nog behoorlijk maar……….

Een kamer op de derde verdieping, twee bedden, douche, wc, balkon, kluisje op de kamer, ontbijt. Helaas weinig alternatieve eetgelegenheden in de omgeving (maar ik ga vanavond wel buiten het terrein op zoek).

Snel mijn spullen naar mijn kamer (wordt netjes gesjouwd door een medewerker). Omkleden en naar het zwembad.

Het is behoorlijk druk bij het zwembad. Veel gezinnetjes met kinderen.

De meeste ligbedjes zijn bezet maar ik kan er nog een bemachtigen wat ik even naar wat schaduw moet slepen.

Plons, heerlijk.

Voor elf uur lig ik in het water.

……..en dan gebeurd er iets wat ik niet verwacht. Om half twaalf stroomt het zwembad leeg…… niet het water maar alle gasten verdwijnen. Om twaalf uur ben ik nog de enigste die in het zwembad ligt.

Om drie uur is het tijd voor een vergelijkend warenonderzoek. Ik ga de menukaart van dit hotel op de foto zetten. Google Maps geeft geen restaurantjes en supermarkten hier in de buurt aan.

De prijskaart van het hotel is over de top. Een cola is vier keer zo duur als in een supermarktje, de Mie Goreng is vijf keer zo duur als de Mie Goreng die ik gisteren gegeten heb.

Ondanks dat ik nu “op stand” zit krijgt het backpackers gevoel de overhand. Ik pak mijn kleine rugzak en loop het terrein van het resort af.

Inderdaad, een klein winkeltje (aan de voordeur van iemand), zie ik een anderhalve liter fles CocaCola staan. Samen met twee pakken koekjes en dat voor de prijs minder dan een CocaCola in het hotel. Brood (roti) heeft ze echter niet.

Ik loop een stuk verder en vraag aan iemand waar ik roti kan kopen en ik wordt een paar huizen terug verwezen.

Ook weer zo’n winkeltje aan huis.

De eigenaresse (Anna) heeft geen brood maar vindt het wel interessant dat ik langskom. Ze spreekt redelijk Engels en zo ontstaat er een praatje. Zoon (Clever) wordt er bij gehaald. Hij is politieman in Manado. De andere zoon zit in het leger.

Ik word uitgenodigd voor de thee en even later zitten we met z’n drieën op de veranda voor de deur. Zoonlief spreekt weinig Engels en moeder vertaald.

Als ik brood wil hebben rijdt de zoon wel even naar de dichtstbijzijnde supermarkt, biedt moeders aan en even later rijden we naar de supermarkt. Ik koop wat brood met vulling……….de lunch is voor de komende dagen geregeld (voor Indonesische prijzen).

Terug kom ik er niet onderuit nog een aantal koppen thee te drinken, wat foto’s te maken en ook zij willen een foto met die “Blanda”.

Wat een leuke, spontane ontmoeting. Ik beloof deze week nog een keer terug te komen, op de thee.

Rond vijf ben ik terug in “mijn resort”, kleed mij snel om voor een laatste plons in het zwembad. Er zijn nu een stuk of tien nieuwe gasten, allen Indonesiërs.

Ik probeer de douche op mijn kamer, het water is in tegenstelling met het vorige hotel, gewoon schoon. Helaas niet warm :-) maar ik ben toch al uitgebeten door het chloor water.

Volgens mij heb ik bij terugkomst net een lokaal eettentjes gezien, straks even kijken of het open is……..anders wordt het een dure maaltijd in het hotel……………….

Tot nu toe is mijn eerste indruk goed en blijf waarschijnlijk wel een paar dagen hier hangen………maar je weet nooit.