Pulau Hatta, het paradijs ?

Dinsdag 14 maart

Is dit het paradijs ?

Ik ben nog nooit zover weg geweest en het heeft mij ook nooit zoveel moeite gekost om hier te komen. Dat hebben jullie allemaal al kunnen lezen.

Dinsdag ochtend toen ik aan het ontbijt zat in BandaNeira zag ik de “public Boat” binnenvaren. Een gevoel van opluchting overkwam mij. Ik krijg van mijn guesthouses horen dat de boot om één uur zal vertrekken. Fijn deze informatie maar check,check en dubbel check. Ik ga naar de haven pier naar mijn boot, zoek de eigenaar en inderdaad, vertrek om één uur.

Ik heb gezien hoeveel mensen op dit kleine bootje aankwamen dus vraag ik mij af hoeveel er naar Hatta zullen zijn. Voor de zekerheid breng ik mijn bagage om elf uur naar de boot en ze stoppen mijn spullen in het vooronder, een half uur later ga ik aan boord in de schaduw zitten, da’s beter dan op de pier in de volle zon. Langzaam aan vult de boot zich, 90% zijn vrouwen, het wordt een kakelend kippenhok. Veel vrouwen zitten op hun hurken, een houding die ik nog geen vijf minuten zou uithouden maar omdat ik als een van de eerste aan boord was meen ik een goed zitplaatsje achterin te hebben. Meen ik, want ook dat gaat veranderen……..

Anderhalf uur zie ik af hoe de boot volgestouwd wordt met allerlei materiaal en mensen..

Het is kwart over één als we vertrekken, het kippenhok komt tot rust.

Ik raak echter mijn “luxe” plaatsje kwijt omdat van de drie motoren het er maar twee doen. Ze moeten gerepareerd worden en ik zit in de pad.

Weg mijn plaatsje vanwaar ik foto’s kan maken. Weg van mijn zicht vooruit.

Het is meer dan een uur varen en zie de hoofdeilanden groep langzaam verdwijnen. Hatta komt in zicht (maar niet voor mij. Ik zie het pas als het strand bereikt is.

Het kippenhok komt weer tot leven in ik moet mij erdoorheen murmen. Al die vrouwen gaan schijnbaar een stop verder.

Het is een hele heisa om van boord af te komen, door al die vrouwen, over alle spullen die aan boord zijn, dozen, hekken etc.

Ik ben bang dat ik mijn enkel ga breken hier, aan de voorkant met een stijl laddertje van boord, tot aan de knieën in het water. Gelukkig worden mijn grote en kleine rugzak op het strand gezet.

Het enige wat nog rest is met mijn bagage een muur over.

Maar ik ben op Pulau Hatta.

Paradijs ???

Mijn eerste aanblik is teleurstellend, het eerste stuk strand is vervuild met allerlei troep en plastic, heel veel plastic. Ik had op de boot mij al geërgerd dat alles gewoon overboord werd gekieperd.

Ik moet het dorp door, een smal pad van twee meter breed, voorbij de moskee. Er zijn genoeg guesthouses maar de bijbehorende stranden zijn voor een groot gedeelte weggeslagen door de monsoon. Het dorp ziet er rommelig uit. Je herkent de guesthouses niet vanuit de straatkant, Ik had 2 voorkeuren op mijn lijstje staan (Bintang van Ineke en Vitalia van Chris en Mae).

Over de laatste heb ik ook gehoord dat daar de meeste mensen zouden verblijven. Als ik bij Bintang ben is er keiharde muziek te horen, tevens is er geen strand weggeslagen tot aan de bungalows. Je kan daar dus alleen op je veranda zitten. Ik loop dus door tot het eind van het dorp.

Sofiane, de eigenaar van Vitalia staat mij op straat al op te wachten. Hij had al vernomen van Chris en Mae dat ik mogelijk gisteren of vandaagzou komen.aan de straatkant is er niets aantrekkelijk aan alle guesthouses maar als ik naar de verblijven loop……….mooi strandje, 20 tot 30 meter breed(waarvan ook een gedeelte is weggeslagen maar voor mijn beoogde kamer is een redelijk stuk met bomen (en dus veel schaduw), hangmat, luie ligstoelen. De kamer is simpel, tweepersoonsbed, muskietennet, Mandi (grote emmer met water), wc, veranda.

Ik ben al verkocht maar toch maar even proberen te onderhandelen over de prijs, ik krijg er echter niets af.

Ok, INR 300.000 (€ 18,30) met ontbijt, lunch, dinner, gratis drinkwater, onbeperkt koffie of thee. Het kan slechter.

Chris en Mae zijn mijn directe buren. Ik plof neer op mijn veranda. Chris gaat thee zetten. De eigenaar komt nog met een “late” lunch.

Pff, ik ben er.

Ik zit het eerste uur alleen te genieten van de stilte, het uitzicht en het niets doen. Mijn rugzak staat gewoon nog voor de deur.

Uiteindelijk moet ik eraan geloven en toch mijn spullen uitpakken en de boel organiseren. Mijn zwembroek moet van diep komen. Mijn rif schoentjes. Mijn eerste plons in het water. Gewoon even zwemmen om af te koelen. Je kan hier zo het water in lopen. Dat is nog maar de tweede keer sinds ik in de Molukken ben.

In de Mandi een paar emmers water over mij heen. Ik voel me weer fris en fruitig.

Dan wordt er geroepen “Makan, Makan, Makan”. Het avondeten wordt geserveerd. Gezamenlijk met alle acht gasten op dit moment. Een mooie gelegenheid om met iedereen kennis te maken, gezellig.

In totaal zijn er 10 gasten op het eiland, acht verblijven in dit guesthouse, de andere twee ken ik van het reizen naar hier.

Tot negen uur zitten we te tafelen, na tafelen en te kletsen. Dan gaat iedereen naar bed. Ik kan niet goed slapen, het is windstil, ramen en deuren staan open, je hoort de muizen op het dak en het is heet, in mijn beleving bloedheet.

De anderen hadden aangegeven dat gisteren nacht het zelfs koud was.

Hoezo koud ?

Pas tegen vijf in slaap gevallen maar om zeven uur wordt het ontbijt geserveerd. Vier maal cake, vers fruit en een thermoskan heet water voor koffie of thee. Ik sta op, drink een kopje thee en eet het fruit op. Ik heb geen zin in de cake. Het ontbijt wordt individueel gebracht.

Even afkoelen in de zee, emmer water over mij heen. Het is nog maar negen uur en ik ga het dorp even verkennen, hahaha, dat duurt niet zo lang. Ik kom de andere twee toeristen tegen, even wat buurten.

De meeste zijn op zoek naar internet, wat er niet is. Bij de boot-aankomst en een kwartier lopen buiten het dorp schijnt er ooit bereik te zijn. Een toeriste wil dat gaan bekijken en ik besluit met haar mee te lopen. Tevergeefs.

Ik heb zo wel meer dan de helft van het begaanbare eiland gezien. Ik ben na elven, bezweet en moe weer terug “thuis” maar op tijd voor de gezamenlijke lunch, Noodle, rijst, ei, fish curry. Het eten is geweldig goed.

Even een dagje dat niets hoeft en niets gedaan wordt. Hooguit koffie of thee zetten en water drinken, het vochtgehalte moet je hiermee op peil houden (iets anders is hier niet).

Veel van de gasten hier zijn ervaren snorkelaars, die een compete uitrusting bij hebben uren in het water liggen en dan kom ik met mijn mini snorkel brilletje. Ik zwem maar haal de echte koraalwand niet. Ik zie hier wel koraal en mooie visjes. Voor de rest is het hier rust, complete rust.

Het slechte slapen van afgelopen nacht breekt mij wat op. Na een duik in het water, de gezamenlijke lunch, het middagdutje, nog even zwemmen, badderen met een paar emmers koud water, het blijft vermoeiend.

“Makan, Makan, Makan”. De gezamenlijke maaltijd en dan lig ik om half negen in bed en val als een blok in slaap.

Tot dat de moskee om 4.30 uurde eerste wekdienst speelt. Nog even omdraaien tot het ontbijt. Het ontbijt is te groot voor mij, bewaren gaat niet want binnen een half uur zit het vol met mieren.

Mijn buren hebben nog trek dus……..

Ik moet wat actiefs gaan doen maar ik loop eerst het water in, bezweet en warm van de nacht lijkt het zeewater erg koud maar het koelt je wel goed af.

Hatta heeft twee dorpen, de ene waar ik verblijf. Het andere dorp is ongeveer een half uurtje lopen en omdat ik het gevoel heb iets actief te moeten doen wandel ik naar dat andere dorp.

Verdwalen kan niet want er is maar één weg van twee meter breed waarvan hele stukken de helft is weggeslagen.

Druk is het al helemaal niet, er zijn hier geen auto’s en kom alleen maar een paar scooters tegen. Een gedeelte van de weg gaat door een bos van nootmuskaat bomen. Het andere dorp is wat mooier in opzet, mooiere tuintjes, minder vervuild. Toeristisch gezien ook minder te doen, geen guesthouses, een klein winkeltjes.

Na even rondslenteren, even bij de pier zitten en weer huiswaarts keren.

Tijd voor koffie, een plons in de zee om af te koelen en weer “Makan, Makan, Makan” de gezamenlijke lunch.

Een middagdutje en verder op het strand bij mijn bungalowtje. Ik raak weer aan het plannen. Het is enerzijds paradijselijk maar verder is er niets te doen als wat zwemmen en snorkelen.

Het gezamenlijke avondeten is wederom erg goed, er worden grapjes gemaakt wat we zullen krijgen, vis of vis. Er zijn hier gelukkig veel soorten en ze maken het elke keer op verschillende manieren klaar. Met curry, in een bananenblad, met een paneer laagje.

Enkele gasten gaan elke dag vissen met de eigenaar en komen met allerlei soorten vis terug, van tonijn tot Baracuda, variatie genoeg,

De nachten blijven zwaar. Warm en het stikt van de muizen of ratten die je uit de slaap houden. En dan ook hier de verrekte vroege moskee.

Vooruit plannen is moeilijk hier. Wat zijn we afhankelijk van internet.

Morgen gaat de “public boat” en wanneer daarna is de vraag.

De grote veerboot gaat (als het schema klopt, en het klopt vaak niet) de 19e of de 25e naar Ambon.

Alhoewel het erg relaxed hier is wil ik niet nog vijf of zes dagen hier zijn.

Sofiane, de eigenaar van dit guesthouse gaat morgen met zijn boot ook naar BandaNeira. Het is overal in de wereld hetzelfde, zijn vrouw wil boodschappen gaan doen :-)

Ik verneem dat hij, tegen dezelfde prijs als de public boat, ook mensen probeert te regelen om mee te gaan.

Twee Nederlanders die gisteren hier aangekomen zijn, gaan morgen met hem mee. Ik spreek af ook mee te gaan. In overleg mogen we zelf de tijd afspreken. Half tien lijkt mij een mooie tijd. Zo kan ik voor twaalf uur mijn Ticket voor de Pelni veerboot naar Ambon voor de 19e nog regelen.

Ik wandel nog even voor de lunch de andere kant van het dorp de heuvel op. In de verte zie ik een school dolfijnen.

Het is mijn laatste volle dag in dit, betrekkelijke, paradijsje.

Om een middagje hier te beschrijven, na de lunch:

Ik zit dit verhaaltje op te tekenen. Mijn buren liggen in het water met snorkel spullen op. Een gast ligt in de hangmat een dutje te doen. Twee liggen wat te lezen in een luie stoel en twee dames zitten op hun veranda.

Het is doodstil hier, het enigste wat je hoort is het kabbelen van de zee.

Rond half vier maakt de moskee weer iedereen wakker. Ik plons het water even in om daarna een heerlijk verfrissende “mandi” (bad) te nemen.

Drie mannen gaan de voorbereiding treffen voor een dagelijks vis tochtje met de eigenaar.

Ik doe nog even een hand wasje vanwege mijn vertrek morgen (schoon wordt het niet maar het ruikt weer een beetje fris.)

De vis mannen zijn weer weg en het is hier dood stil.

Met de twee andere Nederlanders, die morgen met mij het eiland verlaten, deel ik mijn reis ervaring tot nu toe en zeg dat ik dit het moeilijkste gedeelte van de aarde vind wat ik bereisd heb. Zij geven aan dat ze blij zijn dat ik dat zeg want zij dachten dat het aan hen lag. We delen dezelfde ervaring.

Zo dadelijk wordt er weer “Makan, Makan, Makan” geroepen. Het avondeten is weer klaar. Het zal weer wel vis zijn :-)

Maar zeker niets te klagen, het gaat altijd gepaard met rijst , groente, een soep of een milde curry. Ik heb nog niets gegeten wat niet lekker is. En het is altijd vers gevangen hier.

Vanmorgen kreeg ik al vroeg bericht dat de boot naar BandaNeira anderhalf uur later zou vertrekken. Een familie lid van Sofiane is vannacht overleden en er moet nog het een en ander geregeld worden.

Als jullie dit lezen ben ik weer terug in de “beschaafde” wereld met elektriciteit, telefoon en internet. Het is hier al weer zaterdag middag.

Door mijn late aankomst in Banda Neira is het nog onzeker of ik voor morgen een kaartje kan regelen (niet dus) voor de Ferry morgen naar Ambon in de nacht van zondag op maandag. Morgenochtend nogmaals proberen.

Wat wel zeker is dat ik net voor lunch weer eens kip heb gegeten (Soto Ajam) in plaats van vis.

Mijn bel- en internet tegoed was verlopen maar voordat ik het op kon waarderen heb ik een simkaart van een Duitser geruild tegen een goede aansteker, wij alle bij blij. Tot 31 maart heb ik dan wel een ander nummer:

082239857396

Wat is het verdere plan:

Morgen naar Ambon met de Ferry.

Op Ambon moet ik een vliegticket zien te bemachtigen naar Manado op Sulawesi. Dat zal waarschijnlijk omvliegen worden via Makassar.

De laatste drie weken wil ik in Noord Sulawesi doorbrengen, uiteindelijk is vandaar ook mijn terugvlucht, maar voor Sulawesi heb ik totaal nog geen plan.

Ik ga wel zien hoe het verloopt. Meer dan een dag vooruit plannen heeft tot nu toe niet gewerkt.