Brabants kwartiertje versus Indonesische 45 minute

In Brabant kennen ze er wat van “het Brabants kwartiertje”. Mensen die altijd te laat komen. Maar hier kennen ze het nog beter en doen ze het driedubbel. Indonesisch “drie kwartiertjes”

Het heerlijke van de Moskee die je omhalf vijf in de ochtend wakker schalt is dat je ik als ongelovige mij nog een keer kan omdraaien. Ik hoef pas om zeven uur op, even tijd voor een Javaanse Jongen en om te ontbijten. Het ontbijt stelt niet zoveel voor, vandaag 5 broodjes (droog), Kopie Malucco (oplos koffie die niet te zui………….is).

Ik sta klokslag acht uur klaar voor mijn trip maar krijg al snel de indruk dat het personeel denkt: “een trip ?”

De grote baas is niet aanwezig of nog niet wakker.

Toch wordt de boot gauw in orde gebracht. Het water wordt eruit geschept, de jerrycans met brandstof aan boord gehesen. Ik krijg een aantal keren te horen dat ik “Stand by” moet staan. Maar dat stond ik al.

Uiteindelijk zie ik eten en drinken aan boord gaan. Er wordt nog gevraagd of ik koffie en/of thee wil (niet nu maar straks onderweg).

Drie kwartiertjes laten ben ik weg, drie man personeel. Engels is niet hun taal en mijn Basra Indonesia komt ook niet verder dan “asbak, koelkast handdoek, doorsmeer, pisang, Nasi of mie Goreng”.

We varen een kort stukje langs de steile kust en al naar vijftien minuten komen we aan bij steigers. Een snorkel plaats……..water zo helder als glas met allerlei gestreepte vissen. Ik bekijk de steigers even maar als ik hier het water in duik zie ik nog niet zo gauw hoe ik dit water uitkom (zie verslag gisteren). Iets wat op een trappertje lijkt ontbreekt volledig.

Ik observeer de tropische vissen wel van bovenaf. Ook heel mooi.

Etappe twee gaat naar Ora Beach. Het beroemdste strand hier. Op en nabij Ora Beach liggen ook een aantal hotels, die allen alleen bereikbaar zijn via het water.

Ora is daadwerkelijk een prachtig strand, zo eentje van een Bounty reclame, mooi zand, veel schaduw.

De boot wordt aangelegd bij de steiger van een van de hotels. Er zit een jongen, die ook nog Nederlands spreekt. Hij heeft zeven jaar in Nederland gewerkt, als kok, bij “van der Valk” in Enschede.

Ik vraag hem of hij nu hier “appelmoes met een kers” serveert.

Op het strand loop ik de zee in, helder en warm water, wat een genot. Ik wil mijn snorkel brilletje opzetten en pardoes breekt het bandje af, kapot, niet te maken. Einde snorkel avontuur.

“Thuis” in mijn rugzak heb ik er nog een.

Ik vermaakt mij met even lekker zwemmen vanaf het strand, schiet een paar plaatjes en praat wat met deze jongen.

Al ik mijn reisplan vertel zegt hij dat ik West Papua maar eens moet her-overwegen, niet veilig volgens hem, ook niet voor toeristen.

Er zijn ontvoeringen en onrust. Hij vraagt of ik het nieuws bekijk, “ nee vanaf 13 februari al niet, vooral geen Indonesisch nieuws.”

Oeps dus,

Ik zie hier op dit hele mooie Ora Beach verder niemand, er zijn geen verdere gasten, niet in zijn hotel maar het is overal rustig. Ik ben blij dat ik Sawai gekozen heb, het dorp zorgt ervoor dat ik niet helemaal vereenzaam. Toch mooi dir strand even te zien.

Ik krijg een seintje dat we over een kwartier weer vertrekken en pak mijn spulletjes weer bij elkaar. Dit kwartiertje loopt uit.

We vertrekken helemaal naar de andere kant van Sawai. Een behoorlijk stuk varen. Rechts van ons zien we de berg keten van Seram, indrukwekkende bergen waar de bewolking tegenaan hangt.

Na de bergen gaan we de Salawai rivier op. Eerst breed, zandbanken ontwijkend, wat niet altijd lukt. De rivier wordt steeds smaller, het water zoet. We bevaren deze kronkelige rivier met links en rechts groene tropische begroeiing. Ook hier is het vaak sla-om varen. Vanwege boomstammen die in de rivier steken. Soms kan ons bootje er maar net door.

Geen mens te zien alleen maar groene vegetatie. Het valt mij ook op, op een paar vogels na heb ik geen ander dier gezien of gehoord.

Het bevreemd mij maar ik kan mijn vragen niet stellen, want mijn drie personeelsleden verstaan mij toch niet.

Een hele tijd varen tot het eindpunt wat wij moeten gaan. Een ijzeren brug over het water. De weg naar Mahosi volgens de jongens. Toch nog bewoonde wereld.

Onderaan de brug wordt “sago” gedolven. De kern van de boom wordt gemalen, vermengd met water en daar komt dan pulp van. Je schijnt het te kunnen koken en daarna eten. Hele volksstammen zijn er groot door geworden denk ik maar :-)

Een kwartiertje benen strekken en we gaan weer de rivier op. De bewolking die tegen de bergen aanhangt brengt een tropische bui. Ondanks het afdakje op de boot zijn we binnen de kortste keren helemaal nat. Zelfs voordat ik mijn regenjas uit mijn rugzakje heb gehaald.

Regen tot we weer op zee zijn. De boot loopt nog vast op een zandbank.

We gaan lunchen maar daarvoor moeten we naar een onbewoond eilandje voor de kust van Sawai. Indrukwekkend is het niet. Er staat een soortement van vervallen monument en een plaats met een afdak waar we, het meegebrachte eten, kunnen eten. Gelukkig want het begint het ook weer te regenen. Een van de jongens klimt behendig een boom in en even later drinken we vanuit een kokosnoot

Eten, snel een paar foto’s maken en dan gaan we naar een hartvormig eilandje voor de kust. “Keramba love Sawai”

Het is net alsof ik weer op mijn werk zit. De man die dit hartvormig eiland in vijf jaar heeft gebouwd is helemaal vol van zichzelf. Hij vergelijkt zichzelf met Gaudí, die de beroemde kerk in Barcelona heeft gebouwd en met andere beroemdheden. Hij laat zijn telefoon zien met zijn zelfportret naast het zelfportret van Alexander de Grote.

Ik heb hem als snel gezegd dat ik ook in de psychiatrie werk. Enige echo-centrische grootheidswaanmeen ik wel te bespeuren.

Van zijn levenswerk hier heb ik geen foto gemaakt. Zijn grootmoeder komt uit Nederland en heet gewoon Olieslagers. Ik zeg al snel tegen mijn bootsjongens dat we gaan. Deze keer een paar kwartiertjes te vroeg.

Het is nog even het water oversteken en we zijn weer thuis. Ik ben er moe van.

De vier uur snack komt om kwart voor vijf, wederom de drie kwartiertjes. Ik nodig de boot jongens nog uit voor een Nederlands bakkie koffie en dan ga ik dit verhaal schrijven.

Daar ben ik in een kwartiertje niet klaar mee.

De imam start net het vrijdagavond gebed, dit draagt ver over het water uit ook van nabijgelegen dorpen hoor je dit.

Tijd voor een koude douche (die korter duurt dan een kwartier. Het zout weer van mijn lijf, een droge en schone broek aan. De Imam loopt uit in zijn gebed, ik ben al lang klaar, hij nog niet.

De jongens van de boot komen nog even buurten aan dan wordt de avondmaaltijd alweer geserveerd. Vanavond rijst met mie en een omelet.

Het zal niet lang meer duren voor ik mijn koffer in duik.

Een kink komt in de kabel. De laatste dagen had ik deze Steiger voor mij alleen, kon slapen met de deuren en ramen open. Kan het een beetje doorwaaien. De kink is een jonge moslim vrouw die hier ook een aantal nachten gaat verblijven.

Uiteindelijk, al mijn vooroordelen ten spijt, is het een vlotte meid, die alleen reist en hier naar toe is gekomen om een paar trekkings te maken…..en ze spreekt ook nog perfect Engels.

We hebben gezellig de hele avond zitten buurten. Dat maakt een dichte deur al minder erg.

Morgen neem ik een “rust dag”.: ik ga uitslapen met tussendoor het ontbijt, mijn bezwete kleren proberen op te frissen met een emmertje water en misschien nog wat in het dorp rondhangen.

Mijn chauffeur heb ik gebeld. Hij is zondag rond twaalf uur hier (maar dat zal wel rond 12.45 uur zijn.

Drie kwartiertjes erbij gerekend.