De loodgieter op bezoek
Door: Ton
Blijf op de hoogte en volg Ton
01 Maart 2023 | Indonesië, Saparua
Het spannende begint pas als ik mijn verhaal heb geüpload. Zo ook mijn laatste post “van Seram naar Teluhu”.
Ik eindig dit verhaal dat ik een verfrissende emmer water over mij wil gooien. Mandi heet dat hier.
Maar dan moet de emmer eerst met water gevuld worden………en dat ga ik doen. Nog met mijn kleren aan draai dik e kraan open om de emmer te vullen, de kraan zit zo vol met kalk en roest dat de gehele kraan afbreekt. Het water spuit alle richtingen uit………behalve richting emmer. Snel roep ik iemand die buiten loopt. Paniek ik de tent: “Ik ga de baas bellen”.
In de korte keren heb ik vijf man in en uit mijn kamer lopen. Andere hulptroepen worden ingeschakeld.
In Nederland zou je de hoofd kraan even dicht draaien maar die kennen ze denk ik hier niet. Provisorisch wordt de kapotte waterleiding afgestopt waarmee het ernstigste overstromingsgevaar wordt voorkomen.
Dan komt de professional het terrein op, de loodgieter denk ik.
Er staat inmiddels zoveel volk in mijn kamer en badkamer dat ik maar voor de deur op mijn plastic stoeltje ga zitten. De loodgieter komt daarna helemaal nat de badkamer uit en deelt allerlei instructie uit. Er moet materiaal komen, gereedschap, nieuwe leiding, cement. Er wordt gehakt en gebroken.
Ze zijn zeker twee uur bezig geweest…………..
Mijn plan om een “mandi” te nemen en daarna ergens in de straat te gaan eten valt in duigen.Ze kunnen mij ook geen andere kamer geven want alle kamers zitten vol. Ik wil niet weg bij mijn kamer met al dat werkvolk wat rondloopt. Al mijn spullen liggen daar inclusief mijn meer dan 10 miljoen Indonesian Rupiah.
Uiteindelijk stuur ik de jongen er maar op uit om bij “de afhaal” een portie Mie te gaan halen.
De avondmaaltijd op mijn plastic stoeltje voor de “Simply Room”. Mijn honger is gestild maar ik voel mij zweterig, heet en plakkerig.
Uit eindelijk is de kraan gemaakt maar ik zou nog een aantal uur moeten wachten voor ik het mag gebruiken. De lijm van de waterleiding moet nog drogen als ook het cement waar het mee vast gezet is.
Ik krijg de mogelijkheid om mij op een andere kamer te mogen wassen, dus er is wel een kamer vrij. Verhuizen naar die kamer zit er niet in want dat is een kamer met airco en ik heb betaald voor een kamer met ventilator.
Als ik aangeef dat hun probleem niet de mijne moet worden heeft geen effect. Ik ga mij wassen in de ene kamer en slapen in de andere. Nou slapen……..de ventilator is er een met het geluid van een oude fokker en na twee uur zit ik weer buiten op mijn plastic stoeltje met uitzicht op de parkeerplaats. Uiteindelijk val ik toch in slaap……tot zes uur.
Bezweet wordt ik wakker en kan gelukkig nu een emmer koud water over mij heen gooien. Ik zet een bakkie Nederlandse Cappuccino, warm water hebben ze hier dan nog wel en ga op stap.
Om zeven uur zou het kantoor voor de kaartverkoop open gaan. Om acht uur vertrekt de boot in de terminal. De berichtgeving over de tijden loopt uiteen, iedereen die ik vraag heeft een ander antwoord.
Al zoals al eerder bericht is op tijd hier altijd te laat. Pas na half acht gaat de kaartverkoop van start, ondanks dat ik er als eerste was probeert iedereen nog voor te kruipen ook.
De vertrektijd van de boot blijkt uiteindelijk pas om negen uur te zijn. Na het kopen van een kaartje haal ik mijn bagage op bij mijn “Simply Room” echter mijn “afhaal” ontbijt is net afgeleverd, ik neem dat maar mee omdat ik geen zin heb in rijst met Noodle en ei op mijn nuchtere maag en ik heb weinig trek erin de boot te missen.
Een vrouw en een jongen die ook bij het ticket Office stonden in de rij voor Saparua waren ook aanwezig op de terminal. Met behulp van Google Translate heb ik hen gevraagd de weg, in de chaos van de aankomende en vertrekkende boten te wijzen.
En zo vertrek ik, weer een aantal kwartier te laat, met de boot naar de haven van Haria op Saparua. Achterop een scooter, rugzak op mijn rug en mijn kleine rugzak bij de chauffeur rijden we naar Saparua stad, een kilometertjes of vijf van de haven.
Ik had een lijstje van 3 beoogde hotelsmaar ik wist niets van hun prijzen. De beste viel alles mee, 2 soorten kamers, een binnen…….beetje donker en de andere aan een binnen tuintje licht. Prijsverschil maar INR 27.000 (€ 1,65) dus de keuze is snel gemaakt. De kamerprijs is overigens INR 192.500 (€ 12,=).
De ontvangst is wat koel, een beetje met de houding van “het moet”.
Ik raak er wel aan gewend, je moet vragen om een handdoek, toilet papier etc. etc. De airco werkt en de kraan lekt :-).
Ik ga mij eerst settelen, vuile kleren uit en naar de was service, even goed wassen met shampoo en bad schuim. Flinke emmers water (koud) over mij heen. Helemaal fris eet ik mijn ontbijt (meegenomen) voor de lunch op, ga daarvoor aan de plastic tafel op een plastic stoel zitten. Maar wel met zicht in de tuin. 2 dames zijn bezig met het tuinonderhoud (eentje spreekt wat Engels).
Ik bekijk het hotel even verder, achter het hotel ligt het tweede hotel wat er op mijn lijstje stond, wat ik gelezen heb op internet wat meer oud en achterstallig onderhoud. Op de bovenverdieping blijken de mooiere kamers te liggen maar ook gelijk 2x zo duur.
Na afgelopen avond en nacht ben ik toe aan een middagdutje, eventjes op mijn airco kamer.
Saparua stad laat ik even links liggen, dat verken ik morgen wel.
Toch kan ik het niet laten even naar de kust te lopen, Fort Duurstede en het strand van Saparua stad. Bezoek aan Fort Duurstede laat ik voor morgen en het strand van Saparua hebben ze verpest door er een betonnen muur die ze eromheen gezet hebben.
Anderhalf uurtje heb ik wat gewandeld en tegenover mijn hotel een vruchten drankje genomen. Raak ik, in het Engels, aan de buurt, blijken het Nederlanders te zijn. Dan wordt het praten weer een stuk gemakkelijker. De man is een gepensioneerd B verpleegkundige.
Zij eten ondertussen wat en het ziet er goed uit………mijn eettentjes voor vanavond is vastgesteld.
Mijn eerste indruk van dit stadje is een heel andere dan van de afgelopen weken, het is ruimer opgezet, meer dorps en de mensen zijn minder spontaan.
Bij terugkomst maak ik kennis met de buren in mijn rij, gezellige mensen maar zij vertrekken morgen.
Ze hebben in het hotel één koelkast staan. Om vanavond iets te kunnen drinken zal ik nog even naar de plaatselijke supermarkt moeten gaan. In een klein winkeltje zie ik voor de eerste keer een anderhalve liter fles CocaCola. Niet gekoeld. Ik hoop dat door de airco op mijn kamer het vanavond nog enigszins te drinken is.
De avond begint te vallen, ik schrijf aan de grote plastic eettafel dit verhaal en ga straks nog even eten bij de overburen…………
………mits de kraan op mijn kamer niet afbreekt, lekken doet de kraan wel :-)
-
01 Maart 2023 - 14:21
Reinier:
Zo houd je het wel spannend ;)
gr Reinier
-
01 Maart 2023 - 16:02
Ellie:
wat een belevenissen weer!
Achteraf zul je kunnen lachen om die afgebroken kraan, maar op dat moment is het natte paniek....
Ik zat me af te vragen hoelang je op de boot hebt gezeten; hoe groot zijn die afstanden? is dit eiland het kleinste van de drie die je tot nog toe hebt bezocht?
Hopelijk slaap je deze nacht een stuk beter en dan lezen we morgen
over je bezoek aan fort Duurstede en Saparua stad....
liefs, Ellie
-
01 Maart 2023 - 16:08
Chris En Toos:
Gelukkig dat je dit meemaakt, het geeft ons ook vermaak bij het lezen.
Liefs Chris en Toos
-
01 Maart 2023 - 23:36
Ans:
Hoi Ton,
Wat dacht jij zal de boel eens slopen om te kijken hoe ze dit oplossen. Anders dan bij ons dus. Één duurdere kamer kan natuurlijk niet je zorgde al voor genoeg onkosten. Die loodgieter moet ook betaald worden. Maar dit heb je ook weer meegemaakt en wij hebben erom gelachen. Hoop voor jou dat het nu bij een lekkende kraan blijft. Geniet op je eiland wij wachten weer op je nieuwe avontuur.
Liefs Ans
-
03 Maart 2023 - 16:45
Yolanda:
Je maakt weer van alles me hè Ton!!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley