"Shaken, not stired

Het is een grote speelfilm, een treinreis in Myanmar. Ik moet toegeven, ik heb gekozen voor de luxe optie wat betreft mijn treinreis. Ordinairy class met heel veel locals of upperclass met de helft toeristen. Ik heb de upperclass gekozen met het idee zo nu en dan eens door de ordinairy class te wandelen maar met de wetenschap dat ik de acht uur durende treinreis ook eens kan afwisselen met een gewone stoel. Terugkijkend op vandaag dank ik de hemel voor deze keuze en dat wordt jullie gedurende mijn verhaal ook wel duidelijk.

Na het ontbijt moeten wij ons om 8.30 uur, een uur voor de aanvang van de treinreis melden, met paspoort, op het station. Er wordt een handgeschreven ticket uitgeschreven, eentje die lijkt op de ouderwetse eurocheques. En dan is het wachten op de trein. Even voor jullie begrip van trein: er ligt hier rails, deze lijkt al jaren niet gebruikt dus zijn het roestige ijzeren staven. Na anderhalf uur verschijnt er een vierkant geval, gemaakt van ijzer waar wielen onderzitten, het is wat de locomotief noemen. Het blaast zijn toeter bij het naderen van het station. Daarachter de ordinairy class wagons, geen ramen, niet echt afgewerkt, houten banken binnen. Bijna achteraan een wagon met ramen, zo beschadigd dat je er niet doorheen kan kijken en ze kunnen allemaal half open en dat staan ze dan ook. Dit is de upperclass, mijn verblijfplaats voor de komende dag. Binnenin drie stoelen per rij, twee links van het gangpad en een rechts. Het wordt aanbevolen niet met je schoenen op de stoelen te gaan zitten want daar zouden je schoenen wel eens vies van kunnen worden. De oorspronkelijke witte hoezen zijn grauw. In de upperclass hangen vijf ventilatoren waarvan er geen een werkt. Er zijn nogal wat knopjes waar je aan kan draaien maar dat is dan ook de enige functionaliteit. De stoelen kunnen en sommige staan in slaapstand, sorry, konden in slaapstand. Door de ramen kan je niet naar buiten kijken maar deze staan gelukkig allemaal open. Ik heb het niet geprobeerd maar volgens mij kunnen ze niet dicht. Er zijn kledinghaakjes, erg practisch voor de locale bevolking om de plastic zakjes met koffie aan op de hangen. Nee, niet de koffie poeder, maar de koffie die op het perron verkocht wordt in plastic zakjes, gemakkelijk om mee te nemen. De upperclass heeft stoelnummers, maar de helft is maar bezet, zo'n zes toeristen en zes locals. Er is een conducteur, een oude man, wankel ter been in een wat eens een wit uniform moet zijn geweest. Het ziet er echter meer uit als een slagersschort van een niet erkende keursslager.

Met een schok en lawaai als of er een vreemd ruimtewezen het ruimteschip binnenkomt zet de trein zich in beweging. Stapvoets van het perron weg. Een kleine schokkende beweging van de trein van links naar rechts verandert al snel in een schokkende beweging van een meter van links naar rechts. De eerste moordaanslag wordt gepleegd want al de, zorgvuldig in het bagagerek opgeborgen bagage dondert naar beneden. Met de trein op volle snelheid is het onmogelijk te lezen, schrijven en moet je moeite doen om in jouw stoel te blijven zitten, rondlopen is onmogelijk. De uitspraak van James Bond is helemaal van toepassing "shaken, not stired"' geschut, niet geroerd. In dit geval niet van de cocktail maar van mij zelf.
Buiten trekt een heuvellandschap aan je voorbij met vooral opj het land werkende boeren, voornamelijk handwerk. Kleine stationnetjes waar de trein verder aangevuld wordt met goederen en mensen. Zo nu en dan een stop in het midden van nergens. De trein gaat gestaag naar beneden, soms met een redelijke snelheid maar ook soms maar stapvoets. Je hoofd, hand, foto camera kan je niet buiten het raam steken zonder het risico door takken beschadigd te raken.
Na twee en een half uur bekijken we het volgende deel van de film. Stapvoets gaat de trein flink naar beneden. In het ravijn zien we een 826 meter lange stalen brug waar de trein overheen moet. De brug is smaller dan de trein zelf, de afgrond is diep, heel diep. De trein gaat er met een slakkengang overheen. Het is aardbevingsgebied en stel je eens voor. Midden op de brug een aardschok, een peiler valt weg.................en de trein valt in het ravijn. Gelukkig als in een goede film met happy ending zijn natuurlijk de locals dood en overleven de toeristen de aardbeving. Het geeft je het gevoel stil te moeten blijven zitten want jezelf verplaatsen heeft het risico in zich dat de trein kanteld. Daarna ga je met de trein weer in haarspeldbochten omhoog. Echter we zijn er nog niet. Deze trein staat vanwege zijn schudden en schokken bekend als de trein waarin je zeeziek kan worden. Ook mooi in een film, de trein getroffen door hoge zeegolven als in "The perfect storm". Als de trein op zijn hoogste snelheid is voelt het alsof de wielen zo nu en dan los komen van de rails.

Al met al kunnen we zeggen dat deze treinreis de moeite waard was. Een avontuur op zich, met een happy ending. Helaas is het er in acht uur niet van gekomen als het gepeupel van de ordinairy class te gaan maar zeker een Steven Speelberg film waardig.

De dag wordt afgesloten op de avondmarkt in Pyin Oo Lwin waar ik allemaal plaatselijke hapjes probeer. Het resultaat is een volle maag maar nog niet voldaan.

Pyin Oo Lwin is een klein hooggelegen dorp, erg koud in de nacht. Het is in een uur te bezichtigen dus breng ik mijn tijd door, zittend in de botanische tuin, wachtend tot de gedeelde taxi naar Mandalay vertrekt.

Ik ben nu dus teruggekeerd in Mandalay waar we morgenvroeg de "slow boat" naar Began nemen. Het vertrek is rond vijf uur in de ochtend en de te verwachten aankomst zal zo tegen vijf uur in de middag zijn.