48 uur

En dat heb je als je georganiseerd op reis gaat. Samen uitstapjes maken, samen eten, luisteren naar de reisleider en op de laatste avond een toespraakje houden voor de reisleider en een cadeau aanbieden namens de hele groep.
Het speelt zich allemaal voor mijn neus af. Alle clichés komen weer uit. Van de populaire reisleider tot de tofste bink van het reisgezelschap, die een oh zo leuke afscheidstoespraak houdt. Op het eind natuurlijk de instructies voor morgen want zonder de reisleider weten ze niet hoe laat ze mogen douchen. Zo'n groep is erg op zichzelf gericht dus maakt dat aanspraak en gezelligheid voor mij een stuk minder. Dat singelen anders ten opzichte van de vorige drie dagen waar je vooral met individuele reizigers zit.

Dit guesthouse heeft vaker "laatste dag" groepen want vanavond is er weer een groep. Dat wordt dus weer een nieuwe toespraak en een reisleider die zegt dat hij nog nooit een zo leuke groep heeft gehad.
Beide groepen,die ik heb gezien, doen Borneo voor veertien dagen aan. Ik ben hier een maand en heb niet alles kunnen zien en meemaken.

Maar ja, zij hebben geen rustdag net als ik vandaag. Zittend op de veranda van dit guesthouse of herberg zoals het in de naam staat, met een bakje koffie. Zo nu en dan een duik in het zwembad. Zoetjesaan wat spullen uitzoeken en schoonmaken.
Ik heb een lijstje bij me liggen om de boodschappen op te schrijven van spullen die ik voor de volgende keer moet aanschaffen.
Mijn afritsbroek heb ik in Cambodja, vorig jaar, al laten maken door een plaatselijke kleermaker en vorige week heeft een Maleise kleermaker zich mogen uitleven. Er vallen inmiddels zoveel gaten in dat er voor volgende keer maar een nieuwe moet komen. Het elastiek van mijn zwembroek heeft zijn elasticiteit ook verloren, dus ook op de lijst. De batterijen van de zaklamp zijn leeg, een nieuwe moneybelt. Kortom als ik begin februari mijn spullen ga kopen dan kan ik zeker weer op tijd weg.

Morgen wordt de laatste enerverende volle dag. Ik ga nog een dagje "budget" doen want het eten en drinken bij deze Travellers Inn is in mijn ogen veel te duur. Ik zit ver van enige winkel of restaurant maar toch heb ik een houten keet gevonden waar ze Coca Cola verkopen voor de normale prijs van MYR 1,80 (€ 0,44) in plaats van hier MYR 3,50 (€0,86). In de Kampung even verderop is de Nasi Goreng ook de helft van de prijs. Jawel, op de laatste 48 uur blijven we op de kleintjes letten.

Zittend op de veranda heb ik al zicht op de een na laatste etappe die ik ga afleggen. De vliegtuigen van en naar. Kota Kinabalu dalen of stijgen hier boven zee. Nog 48 uur en dan zit ik er ook in.
Ik heb trouwens alvast wat warme lucht vooruit gestuurd dus mocht het gaan dooien bij jullie dan was dat de bedoeling.