Niks en niet veel

De tijd lijkt hier stil te staan, ik moet op mijn eigen web log kijken wanneer ik hier aangekomen ben en hoe lang ik hier al ben. Niet vanwege al de bruisende activiteiten die ik heb gedaan maar vooral vanwege het niets doen. Niets doen was het doel en ik mag zeggen dat het mij aardig lukt.
Gisteren bijvoorbeeld heb ik vanaf mijn kamer naar het strand een kleine vier uur gedaan. Het is dan wel een afstand van 20 meter maar je moet toch her en der een praatje maken. Even afscheid nemen van een Nederlandse vrouw (nou ja, als je Limburg bij Nederland rekent), die hier de laatste dagen ook was. Even informeren bij een Nederlandse man hoe de staat met het verloren paspoort van zijn zoontje, nog even bijpraten met twee Duitsers, die hier ook een week verblijven. Dan is het zo 14.00 uur voordat ik op het strand ben.
En dan niet te vergeten dat ik van te voren nog mijn eigen ontbijt heb moeten maken. Het ontbijt, van het restaurant bij mijn guesthouse is mij te duur voor wat je krijgt. Twee eitjes, twee sneetjes brood met jam en een bakje koffie voor Bath 200 (€ 5,98) gaat tegen mijn gevoel in. Dus mijn ontbijt bestaat uit een gevuld broodje (vulling keuze uit mais of ananas of varkens vlees) met twee glazen melk, een koffie, die gratis bij de kamer hoort, en een koffie , die ik in mijn rugzak heb zitten. Meer variatie voor een gemiddelde prijs van Bath 50. (€ 1,49). En dan heb ik nog niet benoemd dat de Pineapple broodjes deze week in de aanbieding zijn, elke tweede de helft van de prijs......pak je winst van Bath 10 ( € 0,29).
Maar goed, ik moet er wel voor naar de supermarkt vijf minuten verderop, zelf klaarmaken en zelf de afwas doen. Voor 10.00 uur kan ik dus niet op het strand zijn.
Op het strand heb ik mijn vaste ligbedje, onder een boom zodat mijn tere huidje niet verbrand in de zon. Alhoewel ik de eerste dag aardig rood was.

Bij mijn aankomst had het net vijf dagen geregend. Ik heb hier beloofd dat ik de zon breng en inderdaad, dat geluk heb ik. Gisteren heeft het voor het eerst een uurtje geregend maar daarna is het weer zonnig met hier en daar een wolkje. Vandaag zijn er ook twee buitjes van vijf minuten gevallen. Ik word vooral nat van de douche, een duik in de zee en afsluitend even zwemmen in het zwembad.

Bophut, zoals het plaatsje hier heet, ligt aan de noord kust en bestaat aan de ene kant uit een mooi strand. Er zijn enkele grote resorts (waarvan ik de prijs per nacht niet van wil weten) maar dan moet je rekenen op meer dan €200 per nacht en dat is dan nog de goedkoopste van de dure. Gelukkig zie je deze mensen niet op het strand want dan krijgen ze zand tussen de tenen. Er zijn een aantal kleinere, zoals waar ik ben.

Evenwijdig aan het strand, 300 meter van mijn guesthouse, loopt de doorgaande weg. Druk met verkeer, met de goedkopere restaurants, massage salons, supermarktjes en al wat meer. Geen aantrekkelijke straat om overheen te lopen. Waar Bophut ophoudt en waar het volgende dorp begint kan je vanaf de weg niet zien want het is allemaal volgebouwd. Het strand is vanaf de weg ook niet te zien en alleen bereikbaar via de accomodaties.

Ik zit zowat in het midden van het strand en aan het einde is drie keer per week een nightmarket, op vrijdag de grootste. Dit gedeelte noemen ze “fisherman’s village”. Niet dat er iets op een vissersdorp lijkt, of het moet dat nagebouwd vissersbootje zijn. Alle straatjes zijn 3x per week een markt met allerlei toeristen junk, een klein gedeelte is de “food market” maar naast wat kraampjes met Thais eten zie ik vooral spareribs, shoarma broodjes, poffertjes, pannenkoeken. De grootste “cultuur shock” kreeg ik echter van de restaurants in “fisherman’s village”. Ik zag een aanbieding van een driegangenmenu voor Bath 1500 (€ 44,88).

Voor mijn avondeten heb ik dus een andere plaats. Als ik van mijn guesthouse naar de doorlopende weg loop zit er, op de hoek, tegen de zijmuur van een supermarktje een afdakje, afgezet met prikkeldraad, een restaurantje met drie plastic tafeltjes, plastic stoelen, achterin een oude tv en aan de straatkant een oude vitrine, een gasbrander en wat wokken. Ik heb daar de laatste drie avonden gegeten en voor het eten in “de keuken” staan kijken hoe mijn eten werd klaargemaakt. Hier krijg je de echte Pad Thai, de echte red curry en de echte fried Rice en dat voor een gemiddeld bedrag van Bath 80/100 (€2,40/ € 3,00). Ik word inmiddels, als vaste klant, vriendelijk begroet door de twee koks en hun familie.
Ik denk dat ik vanavond ga vragen mij maar eens te verrassen met het favoriete gerecht van de kok, kijken wat ik dan krijg.

Zeker weten zal er hier op Ko Samui nog wat dingen te zien zijn maar als ik de folders van trips bekijk is het voor mij niet iets waarvan ik zeg “wow”.
Een Boeddha beeld, tempels, een waterval. Veel toeristisch uitgekauwd. Ik kies voor morgen nog een dag zandkorreltjes tellen en maandag verkassen naar Koh Phangan.

De afgelopen dagen heb ik al wel besteed aan de route die ik ga volgen, het wordt steeds moeilijker. Ik heb al zoveel gezien.
Ondertussen dat ik dit vanmiddag zit te schrijven is het weer omgeslagen, ik zit nu in het restaurant gedeelte en de wind/regenschermen zijn neergelaten, de lucht is erg grijs.............
Ach, laat ik mij maar eens verwennen met een, te dure, mangoshake.