Zon, zee, zaligheid en rust

Zo als altijd plan ik op het einde van mijn reizen minimaal een weekje rust. Dit jaar is dat weekend iets langer geworden. Nee, je moet niet te kort gaan naar een plaats wat je “paradijsje” noemt.
Ik moet eerlijk bekennen dat als je naar wat meer onrustige, avontuurlijkere gebieden gaat dat je meer actie, spanning, stress meemaakt en dat er meer te vertellen is op ee website als dit. Aan de andere kant is het ook heerlijk te ervaren dat niets doen, jezelf niet druk hoeft te maken over morgen, niets hoeft te plannen en de dag voorbij kan laten gaan zoals de dag voorbijgaat.
Opstaan, katte wasje in een koude douche, bakje koffie zetten en op je veranda opdrinken, uitrekenen of het budget nog voldoende is, de kleine rugzak inpakken om mee te nemen richting strand (want het is vervelend elke keer op en neer te moeten naar de kamer).
Onderweg iedereen even begroeten, buon giorno, Gute morgen, S̄wạs̄dī txn chêā kh̀a, buenos dias, god morgen, bonjour, good morning en main g lar nannaathkainnpar.
Ja, om een beetje met iedereen in contact te komen moet je wel je talen kennen. Ik moet wel zeggen dat het merendeel van de gasten hier Duitsers zijn. Maar dat levert dan ook regelmatig complimenten op over mijn Duitse taalvaardigheid. Dat moest mijn leraar Duits van de middelbare school eens horen !!!!!
Na een uurtje, op het ligbedje bij het strand, is het even tijd om af te koelen in het water gevolgd door één van de twee moeilijke momenten van de dag: Wat zal ik nu eens nemen voor ontbijt. Het wordt moeilijk om elke keer te kiezen wat je wil hebben als je al een week hier bent. Gebakken ei, omelet, western omelet, Burmeese omelet, Thai omelet, pancake met fruit, waffle met fruit. Gelukkig verveelt het eigengebakken brood hier niet. Zo rond twaalf uur weer wat gaan lezen op mijn ligbedje. Internet haalt vanuit het restaurant net het zonnedek (wat overigens in de schaduw ligt) zodat ik mij op de hoogte kan stellen van alle beslommeringen in Nederland, van stikstof tot Zwarte Piet.
Eenmaal opgewarmd van dit Nederlands geneuzel nog maar eens afkoelen in het heldere zeewater. Als het dan tegen drie uur aanloopt komt de zon op mijn zonnedek. Dat is warm dus verplaats ik mij naar mijn kamer in het bos, lekker schaduwrijk, een soort eekhoorntjes springend van boom naar boom. Daar weer een heerlijk bakje eigen koffie, soms een dutje, gevolgd door een uitgebreide koude douche. Dat laatste ter voorbereiding van “mosquito time” want vanaf half vijf tot half zeven worden die toch wel erg actief. Schoon met een nieuw laagje “Deet” op de onbedekte plekken is dit nog wel door te komen.

Oeps, dan moet er nog gehaast worden om de dagelijkse zonsondergang niet te missen. De laatste twee dagen is er wat meer bewolking overdag, wat echter heerlijk is, maar de zonsondergangen zijn nog redelijk helder en hier heeeeel mooi. “The event of the day” mag niet gemist worden. Je kan er de klok bijna op gelijk zetten.
De zonsondergang luidt ook het tweede moeilijke moment van de dag aan. Wat eet ik vanavond ?
Tot nu toe heb ik het westerse eten kunnen vermijden. De spagetti’s, hamburgers, banquettes en allerlei soorten tosti’s, frietjes, gebakken vlees heb ik overgeslagen.
Ik zit in Thailand, ik heb alle curry’s van het menu al gehad.
Vis (ik zit niet voor niets op een eiland) hebben ze maar één keer echt vers gehad. Daarom ben ik deze week, met een aantal anderen, “buiten de deur” gaan eten.
Veel keus is er “buiten de deur” niet omdat er niet veel restaurantjes zijn. Een minuut of vijf lopen is een eenvoudig restaurant van een visser. Vrouwlief maakt verse vis klaar. Ik heb daar Baracuda Curry op maar de Baracuda kan ze op tal van manieren klaar maken. Vis is over het algemeen, ook hier op een eiland, best wel prijzig maar deze viel mee.
Wat de pot vanavond gaat schaffen weet ik nog niet.

Ondertussen dat ik dit zit te schrijven zakt de zon steeds dieper, dat gaat erg snel hier. Buffalo Bay kijkt uit op de zuidelijke eilanden van Myanmar waar de zon ondergaat. In vergelijking met vorig jaar, toen ik een maand eerder hier was is de zonsondergang niet geheel “maagdelijk”. Er lopen meer mensen op het strand, er ligt al de hele week een zeilboot in de baai.
Zodra de zon “het water raakt” worden de krekels wakker en maken een scherf tjirpend geluid wat de gehele nacht doorgaat.

Het restaurant blijft ‘s avonds tot 21 uur open. Iedereen verdwijnt dan naar zijn kamer. Ik dus ook. Ramen en deuren open, de ventilator aan, liggend op een dik matras met vijf kussens, omgeven door een muskietennet. Geen internet op mijn kamer maar met de eerdere downloads van Netflix kijk ik nog een film om daarna te gaan slapen met de jungle geluiden van krekels en kikkers.

De laatste week gaat in. Volgende week dinsdagavond ben ik weer thuis. Ook daar heb ik een goed matras en kussens op mijn bed, staat er ook een ventilator en kan ik naar een Netflix film kijken maar ik ben bang dat dat toch anders aan voelt.

Tot zaterdagmiddag ben ik nog hier in het paradijsje, de boot vertrekt om 16.00 uur gevolgd door de nachtbus die zondag om 6.00 uur aankomt in Bangkok. Dat geeft mij nog twee volle dagen (2 nachten) in Bangkok waar ik woensdag op het middaguur vertrek richting Amsterdam. Door het tijdverschil ben ik nog diezelfde dag in Nederland.
Maar nu even genoeg, ik ga de menu kaart even bestuderen.