One day I fly away

Het is hier erg rustig in het guesthouse. Naast mij is er nog een Frans gezinnetje maar die zijn de gehele dag weg. Er zouden nieuwe gasten komen maar die hadden schijnbaar een fout gemaakt in de planning.
Ik heb dus de mooie tuin, het zwembad en het algemene gedeelte helemaal voor mijzelf.
En toch heb ik het druk. Ik moet een keuze maken waar ik naar toe wil, hoe ik daar kom en waar ik op de volgende plaats verblijf. Kortom heel wat te plannen.
Normaal gaat dat redelijk maar een aantal zaken gingen niet zo gemakkelijk.

Hier in het noorden ben ik, samen met mijn twee vorige reizen, klaar.
In 2010 ben ik ban hier naar het oosten gegaan. Chiang Rai en langs de Mekong tot aan de grens van Cambodja en vandaar uit naar Ko Mak, Ko Chiang en de zuidkust naar Ko Tao. Afgelopen jaar heb ik de Zuidpunt gedaan en wat eilanden aan de west kust.
Blijft om, nog te ontdekken de eilanden aan de west kust over. Ik moet dus naar Surat Thani, in het zuiden om daar de hub te maken naar Ko Samui en Ko Phangan.

Naar Surat Thani kan ik met de nachttreinen, eerst een nacht naar Bangkok en daarna de nachttrein naar Surat Thani. Dan blijft er een gat van 12 uur in Bangkok. Voor € 30,- meer kan ik ook rechtstreeks vliegen (1,5 uur) naar Surat Thani maar dan kom ik daar om 17.00 uur aan. Ik kan daar overnachten of de nachtboot pakken naar Ko Samui.

Dus, voor de eerste keer in mijn reizen, da ik een vlucht on-line boeken. Dat moet eenvoudig zijn hebben ze mij verteld. Het vinden van de vliegreis was ook zo gebeurd maar het vastleggen............wel 20 keer heb ik mijn gegevens ingevuld maar als het op de afronding van betaling kwam bleef ik uitkomen op “error, try again”. Ja, zo leer je het creditcard nummer wel uit je hoofd maar het leidt nergens toe. Na twee uur heb ik de moed opgegeven en ben maar eens gaan afkoelen in het zwembad. Om te boeken heb ik nog twee opties, naar de stad, naar een reisbureau of de helpdesk van Thai Air maar eens bellen. Dat laatste maar gedaan omdat ik geen zin had de stad in te gaan. Via de helpdesk heb ik uiteindelijk kunnen boeken maar ik heb ze één uur aan de telefoon gehad. Alles moet drie keer gespeld worden, herhaald worden etc.
Nou, begin er maar aan, al is het je naam maar: Antonius Johannes Maria van Gorp, geboortedatum, paspoortnummer, creditkaart nummer en gegevens, e-mail adres, nationaliteit en nog heel wat meer. Maar uiteindelijk is het toch gelukt. Het is half twee in de middag als ik het zwembad in duik.
Maar nu nog de rest.
Ik sta dan wel maandag om 17.00 uur op het vliegveld van Surat Thani maar dan....de stad is nou niet een plaats met uitstraling. Na zoeken vindt ik dus de optie “nachtboot”. Ik kan dat niet verder boeken maar informatie hoe ik van het vliegveld op de pier kom. Tickets moet ik daar kopen. De informatie die ik vind is al jaren oud maar de nachtboot bestaat al 20 jaar dus...........
Als de informatie niet klopt dan ben ik de aap gelogeerd.

Nu nog een plaats op Ko Samui vinden. Het is een behoorlijk groot, toeristisch eiland. Dus de vraag in welk dorp of stadje ik wil zijn? Aan welk strand?

Dat betekent weer allerlei sites af surfen, opties onderzoeken, afstrepen. Allerlei criteria afwegen, aan het strand, goed eten, rustig maar niet te, goed reviews, wel/geen zwembad, restaurantjes in de buurt, supermarktje, niet te ver van alles..............Uiteindelijk denk ik iets gevonden te hebben in het plaatsje Bo Phut op Ko Samui. Het ligt aan de noord oost hoek van het eiland waar de meeste actie is maar dit is een wat kleiner vissersdorp met genoeg faciliteiten. Een redelijk nieuw (2 jaar) guesthouse met goede reviews, aan het strand en zwembadje. Ik leg mij voor 3 dagen vast.....ik zie daar wel verder of ik langer blijf of niet.
Ik waag me nog aan een poging iets te zoeken op Ko Phangan maar daar liggen de opties moeilijker.

Het is inmiddels vijf uur als ik het zoeken en plannen beu ben. Soms denk ik wel eens dat een georganiseerde reis wel erg gemakkelijk is, dan hoef je zelf niet te denken, zoeken, plannen etc.

Heb je het ene geregeld, dan komt het andere.......ik moet vanavond nog eten. Ik heb vanmorgen in het guesthouse ontbeten maar wil vanavond niet hier eten. Aan de friet, frikandellen, kroketten en bitterballen die hier ook op het menu staan krijgen ze mij echt niet. Met de TukTuk 20 minuten naar het centrum gaan (waar ik vorige week al drie avonden ben geweest) wil ik ook niet. Er is, volgens zeggen, hier niets in de buurt of veel te ver weg.
Slippers aan en lopen maar.

Op 10 minuten afstand (dat noemen ze hier te ver weg) vind ik een locale markt, een 7 Eleven en paar kleine Thaise restaurantjes met plastic tafeltjes en stoeltjes. De menukeuze is beperkt, ze hebben geen colaatje bij het eten, een maaltijd kost Bath 50 (€ 1,50). Wat wil ik nog meer.

Met een goede maaltijd in de buik is het goed rusten. De grote kamer in mijn guesthouse is meer dan prima. Ik ontbijt rond half 10 in het guesthouse en maak mijn gedachte op wat ik vandaag moet doen. Eigenlijk niet veel.
Mijn schone was komt straks terug. De lunch (uit de Eleven) ligt in mijn koelkast. Mijn restaurantje voor vanavond is vlak in de buurt. Ik moet vanavond nog even gaan pinnen. De rugzak inpakken voor de reis morgen kan ik morgenvroeg wel doen (ik moet dan om 13.00 uur op het vliegveld zijn). Kortom, zodra het ligbedje bij het zwembad in de schaduw komt, lig ik erop. Lees wat, zwem wat.
Ik neem een vakantiedag.