Dromen over een tropisch paradijs

Het is wachten op mijn boot, maar geeft mij vanochtend alle tijd om mijn spullen bij elkaar te rapen, de rekening te betalen, op mijn gemak te ontbijten, een review voor tripadviser te schrijven. Ik poog ook nog even een hotel te zoeken voor Bocaray maar daar zijn zoveel hotels en resorts dat ik mijn poging staak. Ik zoek zaterdagochtend wel ter plekke.

Bij het betalen van de kamer rekening vraag ik nog wat korting. Wie niet waagt wie niet wint. En inderdaad van de prijs van 800 peso's (€13,60) per nacht gaat nog eens 100 peso's (€1,70) af. Dit betekent dat de boot naar Batangas vanmiddag gratis is met een twee flesje water op de koop toe.
Het lijkt allemaal maar peanuts maar gerekend over drie maanden telt het allemaal wel door.

Het is goed dat ik vertrek want, na de renovatie van de badkamer naast mij (met als gevolg koud water), beginnen ze nu de houten vloer van het restaurant te vervangen, dat getimmer werkt niet positief op het vakantie gevoel.

De pier waar de eerste boot vertrekt (dezelfde waar ik mee gekomen ben) is een minuut lopen van mijn guesthouse. Het advies is niet op de laatste boot te wachten want als er niet genoeg passagiers zijn dan vaart hij niet. Één boot eerder betekent wel dat ik aan de overkant lang moet wachten op mijn aansluitende boot. Het risico om niet weg te kunnen is te groot omdat ik al tickets heb gekocht.
Zodra de boot aankomt springen kleine kinderen in het water en klimmen op de boot die ze als speeltje gebruiken.
Ook hier weten ze van tickets, je hebt er drie nodig. Boot ticket 230 peso's, terminal ticket 10 peso's (ik herken eigenlijk geen terminal) Verzekering 20 peso's (verzekering is denk ik tegen het verzuipen op zee, dus erfgenamen, houdt hier rekening mee).
Totaal dus€4,42 voor de oversteek.
De eerste oversteek van anderhalf uur, op een volle boot, is zo gepiept.

In Batangas moet ik direct terminal 2 in. Even buiten een sigaretje roken mag eigenlijk niet en je wordt direct door een bewaker terecht gewezen. Voor dat ik hem wil begrijpen is mijn sigaretje alweer op. De Filipijnen hebben strenge wetgeving betreft roken. Het mag bijna nergens. Zelfs mag je op sommige stranden niet roken.

Bij terminal 2 wordt ik geweigerd. Ik heb namelijk geen ticket van 30 peso's (€0,51).
Eenmaal in de terminal mag je er niet meer uit, ook niet voor een sigaretje. Toch lukt het mij een mevrouw van de informatie balie zover te krijgen om even op mijn spullen te letten en een bewaker die mij bij de achterdeur even in en uit laat. Mijn dank is groot en dat laat ik ook merken want ik moet nog meer dan drie uur wachten.

De terminal wachtruimte is een grote hal met rijen stoeltjes, vol met passagiers, vooral met het gezicht gericht op de televisie schermen.
Aan de zijkant kraampjes "Deril Joe's", "Bantanganos pizza", "Dunkin'Donuts","Mister Donut"," Meryendahan" om maar een paar namen te noemen.
Vrouwen met groene pakjes aan lopen tussen de passagiers door om de vragen voor een massage, pedicure of manicure.

En voor de rest is het maar wachten en wachten. Het is warm en ik posteer mijzelf voor een van de vier grote ventilators, vol in de wind.
Regelmatig vertrekt er een groep uit de wachtruimte, inschepen !!!!!!

Ik zit te wachten tot mijn vertrek richting het zuiden en ben wat aan het fantaseren over de volgende bestemming.

Boracay,
"Boracay is een eiland van net 7 kilometer lang en op het smalste punt maar een kilometer breed.
Beschreven als een eiland met een vier kilometer lang, ansichtkaart perfect, wit strand en 's lands beste nachtleven. De toeristische trekpleister van heel de Filipijnen. Nu over ontwikkeld, doet eerdere bezoekers met weemoed terugdenken aan de tijd zonder elektriciteit hier. Maar nog steeds geroemd om zijn prachtige zonsondergang. Para-sailing, zeevogels, frisbees en Parraw (kleine Banka zeilbootjes) tegen een technicolor gekleurde achtergrond terwijl de palmbomen zachtjes fluisteren in de wind met reggae muziek op de achtergrond."

Je gaat al zwijmelen als je dit leest.

Om het even wat realistischer te maken: bovenstaande tekst zit ik over te schrijven uit een reisgids, in de terminal, waar ik op de boot zit te wachten. Op een moment dat ik nog niets gezien heb van het eiland.
De ijzeren stoel gaat onderhand zeer doen aan mijn billen en voor de honderdste keer geef ik aan dat ik geen massage, geen pedicure en geen manicure nodig hen.
Voor de derde keer hou ik mijn benen omhoog omdat er een juffrouw met een bezem langskomt.

Eindelijk na acht eindelijk aan boord. Vergeleken met andere Aziatische landen is deze veerboot erg luxe. Ik heb een kleine 4 persoons hut die er erg schoon uitziet. Televisie, niet dat je daar wat aan hebt want waar die Filipijnen naar kijken versta ik toch niet. Een douche/wc. De grote hoop ligt op de slaapzaal, stapelbedden in een grote ruimte die er ook schoon uitziet. Alleen de toiletten daar zijn niet zo schoon alhoewel er een hele ploeg bijstaat om te poetsen. Personeel van de boot is zo vriendelijk dat je er moe van wordt van al dat groeten.
Op de tweede verdieping is een simpel restaurant, voor de gratis maaltijd simpel Filippijns: rijst met de keuze uit een beetje kip, varken of bief. Taai vlees maar het vult.
De derde verdieping bestaat uit een grote slaapzaal met een discotheek, live zangeressen en je mag er roken. Aangezien er buiten niets te zien is kruip ik mijn kooi in. Morgen weer vroeg op want we komen rond zeven aan.
De kooi ligt prima, ik kan er uitgestrekt in liggen en slaap dus goed.

Om zes uur ben ik weer aan dek, geen mooie zonsopkomst maar a la en dan lopen we de haven binnen. Voor de laatste etappe moet er nog met een kleine veerboot gevaren worden. Dat betekent weer kaartjes kopen. Eerste loket P 30 voor de boot, tweede loket 100 peso's voor milieu belasting en dan het derde loket voor de terminal belasting van P 10
Bij het inchecken bied iemand aan ons wat hotels te laten zien. Ik spreek over ons want ik trek wat op met twee Zuid Afrikanen. Wij maken onze wensen bekend en hij laat ons een vijftal locaties zien.

Oh oh wat is het hier druk en wat veel hotels. Het heeft veel weg van Bali, Kuta. Na twee uur laat ik een besluit vallen. Drie minuten lopen vanaf het strand, kleine basic bungalows met veranda, hangmat en zwembad voor 1120 peso's. Het ziet er rustig uit in de drukte maar is niet een droomlocatie. De rest lijkt mooier maar ook veel duurder.

Maar hierover morgen meer. Ik ga ontbijten en dan wat meer verkennen zonder mijn rugzak.