Niets meemaken maar toch………

Ook al maak je niets mee dan gebeurd er toch van alles.

Zondag was weer het vertrek van Sawai naar Masohi. Op mijn pier heb ik mijn spullen in de ochtend ingepakt en verder is het wachten op het vervoer terug. Mijn chauffeur wordt verwacht zo rond twaalf en zoals het gebruik hier is komt hij drie kwartier later.

Ik heb om hals twaalf mijn lunch al gehad met soep, rijst, gefrituurde dingetjes en gebakken vis. Het is wederom zoveel dat ik genoeg over hou voor een lunch voor de chauffeur.

Hij komt niet alleen, zijn vrouw is er ook bij. Zij zal het wel gezellig vinden om de hele dag in de auto door te brengen. Zij spreekt geen Engels maar wel Duits. Hun twee kinderen zij thuis achter gelaten met oma.

Ze drinken koffie en eten de lunch en dan rond half twee vertrekken we. De lange rit waarvan iedereen zegt: “zeker twee uur” maar die in werkelijkheid zeker vier uur in beslag neemt (met een korte koffie pauze onderweg. Het afscheid is hartelijk en iedereen wil nog een selfie maken met mij, het personeel en ook de vrouw van de chauffeur.

Over de weg terug is weinig nieuws te schrijven, het is dezelfde weg die ik in een eerder verhaal al heb beschreven. Een lange zit.

Tegen half vijf zijn we terug in Masohi maar voor dat ik naar het hotel ga wil ik nog even via de ATM om geld te pinnen. De miljoenen vliegen de deur uit dus zal ik mijn cash weer moeten aanvullen.

Je zou niet kunnen pinnen hier op het eiland maar sinds kort kan dat wel, echter wat kleinere bedragen (INR 1.250.000) en dan maximaal twee keer. Een klein buffertje dus.

Echter eenmaal bij de ATM blijk ik meer te kunnen pinnen (INR 2.500.000) en dat twee maal. Ik grap tegen de chauffeur dat ik vanavond in plaats van Mie Goreng wel Mie Goreng speciaal krijg :-)

Eindelijk om vijf uur ben ik in mijn hotel, moe van de autorit. Bezweet en daar ook naar ruikend. Ik gooi mijn rugzak op de kamer. Moet de eigenaar nog even achter zijn broek aanzitten voor handdoeken en toiletpapier.

En zoals de moslims doen, ik spring zonder gêne, met mijn kleding aan in het zwembad om een uurtje te poedelen in het verfrissende chloor water.

Ik weer schoon en mijn kleren ook :-)

Na het zwemmen ben ik moe en hongerig. Vijf à tien minuten lopen vanaf mijn hotel heb ik al gegeten in een klein restaurantje dus daar stiefel ik op mijn gemak naartoe, onderweg wel honderd keer “Hello Mister”.

“Help, het is zondag”, het restaurantje is gesloten, het naastgelegen supermarktje is dicht. Ik ben bang dat ik een hongerige avond krijg.

Ik stiefel maar wat door naar de boulevard, ik ben daar afgelopen week niets eetbaars gezien maar de redding is nabij:

Ik word aangesproken door een groep mannen die volgens mij vragen wat ik zoek, ik versta er niets van maar antwoord, ondersteund met gebaren van eten en honger “mie goreng, nasi goreng, iets anders goreng”.

Ze wijzen mij een straat links in en bieden zelfs aan mij op de scooter te brengen. Beleefd wijs ik dat af, na de lange autorit wil ik wat lopen.

Inderdaad, een stuk verder is er een eetgelegenheid, smalle tafels, plastic krukjes, plastic tafelkleedjes en ik wordt gelijk welkom geheten met flinke lach buien van het personeel. Ik denk dat hier niet veel buitenlanders eten. Er zijn ook drie kleine kinderen aan het spelen die gelijk op schoot komen zitten. Nog voor ik eten kan bestellen worden en selfies gemaakt, met alle personeelsleden, met alle kinderen. Ik heb er dikke lol mee.

Ik bestel een portie mie Goreng. De kinderen zijn aan het spelen met een boodschappen tas. Ik krijg al de lachers op mijn hand als ik een van de kinderen in de boodschappentas zet en roep: “Bye, bye, we are going to Blanda”. Wat een vermaak, wat leuk.

Ik eet met smaak mijn bordje Mie Goreng, eitje erbij, kroepoek erbij en krijg uiteindelijk de rekening van INR 18.000 (€ 1,12).

“Terima Kasih” en tot morgen.

Buikje vol, schoon van het zwembad, kleren hangen te drogen duik ik moe en voldaan mijn bed in.

Om zeven uur weer op, ik heb een aantal dingen te doen al leveren die geen toeristische hoogstandjes op. Er is geen reis leiding of tour organisatie die mij het werk uit handen neemt. Ik zal alles zelf moeten regelen. Vandaag staat het plannen op de voorgrond.

Het ontbijt wordt hier helemaal een lachertje. De afhaalmaaltijd staat al voor mij klaar als ik mijn kamer af kom. Ik krijg hem in de hal al in mijn handen gedrukt, een piepschuimen bak met nasi. In de eet ruimte kan ik een kopje thee maken.

Er is zelfs geen brood. Als ik de eigenaar daarop aanspreek zegt hij dat op zondag er geen brood te koop is waarop verbaasd reageer dat het vandaag maandag is. Een beetje pissed begin ik de pot pindakaas leeg te lepelen. Na 10 minuten komt er toch brood. De pindakaas en de hagelslag gaan er toch aan. De nasi gaat naar mijn kamer voor de lunch.

Een luchtje scheppen buiten en dan ga ik aan het werk. Uitzoeken waar ik naar toe ga en welke verblijfsopties(hotelletjes) ik heb. Nog even vanuitgaande dat ik vanavond nog eens INR 5.000.000 kan pinnen.

Ik vertrek morgen naar het eiland Ambon, naar de haven van Teluhu. Vlakbij de haven zijn 2 verblijfplaatsen waar ik weinig informatie over kan vinden maar ik heb een adres. Wat het is en hoe duur blijft de vraag, ik kan het niet vinden.

Overmorgen ga ik met de boot naar het eiland Saparua. De vertrektijd van de boot is ergens tussen acht en tien. Dat zal ik in de haven morgen nog moeten uitzoeken.

In Saparua stad zijn meerdere hotels en verder op het eiland nog mooiere verblijfplaatsen. Vaak ver weg van de bezienswaardigheden. Ik besluit in Saparua stad te blijven en vindt opties voor 3 hotelletjes. Ook hier weinig informatie dus ook dat zullen we wel zien.

Tussen het uitzoeken door duik ik regelmatig het zwembad in. Lekker even poedelen maar ook om regelmatig van mijn kamer af te zijn. Dit hotel heeft geen enkele plaats waar je wat kan kaan zitten “ werken”. De enigste plaats waar je buiten kan zitten is op een plastic stoeltje voor de deur. Dus breng ik “ te veel tijd” door op mijn kamer.

Om vier uur ga ik op stap, even lekker een grote ronde lopen. De grote hoofdstraat door, waar ik op het eind kan pinnen en dan via de Boulevard weer terug. Op de Boulevard is het weer heel veel “ Hello Mister” en door sommige wordt ik herkent: “Hello Mister Ton”.

Ik heb nog eens INR 5.000.000 kunnen pinnen. Mijn vandaag uitgestippelde plan kan dus doorgaan. Ook kom ik nog een “Apotec/farmacie” tegen en vul mijn , in de eerste week verbruikte paracetamol weer aan.

Dat alles mag gevierd worden met een Colaatje maar dat is lastig te krijgen in kraampjes en/of restaurantjes. Na de fikse, warme wandeling loop ik dus maar even binnen bij het plaatselijke supermarktje en koop daar een paar blikjes welke ik nuttig in het zwembad van mijn hotel. Dat geeft dan ook weer afkoeling van de wandeling.

Net ben ik nog gaan eten in hetzelfde “restaurantje” als gisteren. De kinderen begroeten mij direct weer en als teken dat ze mij herkennen laten ze op een telefoon foto’s zien waar ik op sta. Ik eet lekker mijn bordje Mie en bij vertrek komen de kinderen mij nog een handje schudden met één hand kunstje erbij.

Hoe leuk is dat.

Ik moet nog even mijn bagage inpakken, de vele miljoenen die ik inmiddels op zak heb verdelen……….en dan naar bed.

Zo, morgen en overmorgen twee reisdagen dus zal ik even onder de radar zijn.

Ik weet dat het bij jullie vriest maar troost je, bloedje heet is ook niet altijd fijn :-)