Upgrade naar te veel luxe: Natsepa resort

Het is half vijf in de middag hier en het is net gestopt met zachtjes regenen. Ik zit op mijn grote balkon met uitzicht op zee.

Nou uitzicht, het is dik grijs op dit moment. Dan mijn dagboekje maar schrijven.

Vanmorgen ben ik vroeg opgestaan in mijn hotelletje in de stad. Gisteren heb ik geregeld dat de taxi om 9.30 uur zal voorrijden. Eerst maar eens goed ontbijten want ik weet niet wat alles gaat kosten in “het beste resort op Ambon” waar ik straks naar toe ga.

Ik hoef voor het ontbijt buffet niet in de rij te staan, ik denk dat ik de enigste gast ben. Kippensoep, Bami, kip, boterham met jam en boterham met hagelslag, koffie en we zijn weer voldaan.

Rugzak van de kamer af, afrekenen…….want ik krijg nog geld van hen en dan is het wachten op de taxi, die een half uur te vroeg is.

Het drukke verkeer van Ambon door naar het noorden. Druk en chaotisch, zoals ik gisteren al beschreef. Voetgangers, brommers scooters……het hoort links te rijden maar rechts lijkt hier ook goed.

In drie kwartier ben ik op de plaats van bestemming.

Een groot complex, met een behoorlijke op rij laan.

De incheck verloopt soepel, ze hadden mij verwacht. Er moet een keuze gemaakt worden of ik op de derde verdieping of op de begane grond wil zitten dus ik laat me maar eens rondleiden.

De kamers zijn hetzelfde, voor mij gigantisch dus kies ik maar voor het uitzicht.

Grote kamer, grote douche, groot balkon. Daar zal het de komende dagen niet aan liggen. Maar of ik hier mensen ga ontmoeten ???????

Ik start maar met wat rommelen op mijn kamer, even installeren voor de komende drie nachten. Maar veel rommelen heb ik geen zin in……,,het zwembad lonkt. Zwembroek aan en de essentiële attributen in mijn kleine rugzak.

Ik denk dat de zon van mijn blanke huidje verschiet want ik lig nog maar net in het water en het gaat regenen, gelukkig maar heel kort en ik lig toch in het water………..natter worden kan toch niet.

Veel mensen zijn er niet, nog vier andere gasten maken gebruik van het zwembad. De eerste tip krijg ik van een ouder echtpaar.

De poort uit en 10 minuten naar rechts heb je een hele rij kraampjes……..met Rujak.Ik heb er al eens iets over gelezen maar ik ken het niet……Even opslaan op mijn harde schijf.

Lekker even lamballen aan het zwembad, lekker poedelen, opdrogen, weer even erin en weer opdrogen. Dan komt er weer een kort buitje, ga nog wat rommelen op mijn kamer, maak de was voor de “laundry service klaar” en besluit maar eens op verkenning uit te gaan. Wie weet is er buiten het terrein nog wel een plaatselijk supermarktje waar de drank goedkoper is dan in dit hotel.

Ik loop het gigantische hotel complex af, ga rechts en na vijf minuten is er een klein, rommelig strandje met houten bankjes, parkeerplaats, afval en lunchende Indonesiërs. Niet veel aantrekkelijker dan er vijf minuten te verblijven.

Na weer vijf minuten lopen, langs een drukke weg zie ik kraampjes. Ik denk wel 30 of 40 en ze verkopen allemaal Rujak.

Als ik langs de kraampjes loop hoor ik contant “hé Mister”. Wat wil je, 40 kraampjes en één klant.

Ik ontdek niet veel verschil in de kraampjes dus ik kies er maar een uit, eigenlijk zijn het maar simpele zitplaatsjes.

Engels wordt niet niet gesproken en ik spreek geen Basra Indonesia maar als ze maar één ding verkopen is dat niet al te moeilijk.

Rujak is allerlei soorten tropisch fruit in een soort Pinda saus en het smaakt verschrikkelijk lekker. Het is met name een Molukse specialiteit.

Ik moet dit recept toch eens op de kop weten te tikken. Alhoewel ze het voor mijn neus aan het klaarmaken waren weet ik nog niet wat er allemaal in gaat. Dat het lekker is weet ik nu zeker, het vult ook nog eens goed, dus de komende drie dagen…………en het past in het budget van INR 15.000 (€0,92)

Na deze tropische verrassing ben ik nog even doorgewandeld naar Natasja Beach, hier een beroemd strand wat op de foto’s er idyllisch uitziet. Ook hier is het begin van het strand echt Indonesisch. Een parkeerplaats met veel krotjes die dienst doen als drinkgelegenheden maar ook heel veel vervallen krotjes tot vervallen krotten. Loop je door kom je op een wat mooier gedeelte maar ook vaak vervuild met aardig wat plastic afval. Een korte wandeling op het strand geeft mij indruk genoeg.

In de warmte slenter ik terug naar “mijn resort”, behoefte aan het zwembad.

Echter……..de zon ziet mijn blanke huisje en de wolken trekken weer voor de zon langs en het begint weer te regenen. En zo ben ik weer terug bij het begin van dit verhaal.

Een goed uur heeft het fors geregend.

Het grote voordeel hier is dat ik op mijn balkon droog kan zitten.

Zodra het droog is verkas ik richting het restaurant en zit weer verder te schrijven met een ventilator en een Javaanse Jongen.

Ik kom hier ook weer de burgemeester en wethouder van Vlissingen tegen, met gevolg. Een kort praatje…..want zij moeten “ werken”

Ik besef me dat het vandaag niet zo’n groot en spannend avontuur is geweest, alhoewel ik wel weer nieuwe dingen heb geproefd.

Ik van nu even aan de CocaCola met ijs, want de tropische hitte vragen naar meer bloedsuikers. De tropische toiletgang wordt ook actueel, al twee keer had moeten rennen. De ribbetjes doen ook weer aardig pijn.

Tijd voor mijn rust dus.

Zo dadelijk ga ik de menu kaart eens bekijken met in mijn achterhoofd:

“kan deze budget reiziger het hier wel betalen ?”