Struinen door de volkswijken

Geld wisselen is in Myanmar niet meer zo'n probleem ten opzichte van enkele jaren geleden. Toen was je afhankelijk van de zwarte markt. Op dit moment krijg je de beste wisselkoers gewoon bij een bank of op het vliegveld. De koers wordt echter bepaald door de grote van het dollarbriefje. Voor een briefje van 100 krijg je 20 Kyats per dollar meer dan voor een briefje van 1 dollar.
Vanmorgen heb ik weer eens geld gewisseld. Je hebt geld nodig, een paspoort en twee keer een handtelkening. Bij de bank konden ze de humor wel begrijpen toen ik vertelde dat in Nederland mijn handtekening €25,= waard is. Maar uitbetalen, ho maar.

Er werd mij in het hotel geadviseerd om naar de overkant van de rivier te gaan, wat daar te doen is heb ik niet duidelijk kunnen krijgen maar het zal wel een of andere pagode of klooster zijn. Mogelijk is het wel mooi maar de rivier oversteken kost zowiezo al $25,= omdat alleen de goedkope boot om 9.00 uur 's morgens gaat. Omdat ik genoeg toeristische attracties heb gezien en niet zo'n behoefte heb aan een pagode, monnik en andere dure toeristische poespas, pak ik de benenwagen en ga ronddolen in de achterafstraatjes van Mandalay.
Mandalay is ingedeeld, net als New York in rechte straten met blokken, even en oneven straatnamen. Tussendoor heb je de kleine straatjes met woonhuizen, krotten, kleine bedrijfjes en erg vriendelijke mensen. Wij staan te kijken bij een heel aantal kleine bedrijfjes, van pinda pellers, snoep inpakkers, chilli inpakkers, Allemaal kleine bedrijfjes waar tot 10 mensen zitten te werken. De belangstelling voor ons is net zo groot als die wij hebben voor hen. We kunnen gewoon de bedrijfjes inlopen, overal aankomen en foto's maken van de mensen die er werken. Voor het maken van foto's worden we zelfs bedankt. Ook de vele huizen, voor ons begrip armoedige onderkomens kunnen we zonder chroom bekijken. We worden overal vriendelijk begroet, kunederen zwaaien en willen een handje en natuurlijk op de foto. Zo struinen we een uurtje of drie door de wijken en genieten met volle teugen. Uiteindelijk komen we op de vismarkt, dertig graden, verse vis dus de aangename geuren komen je tegemoet. Naast de vis zitten mensen zich te wassen met een emmer water, een slang, zeep en shampoo. Dit zijn mooie taferelen op plaatsen waar je geen toerist tegenkomt. Als de zo'n op het hoogste punt staat wil ik even mijzelf oriënteren en zie bij een pagode die we langslopen een bankje in de schaduw. Even de kaart en mijn lonely Planet erbij om te kijken waar we zijn. Aangenaam verrast komt er een vrouw naar buiten met een groot bord watermeloen en even later met koud water. Dit is nou de boeddhistische gastvrijheid. Even uitpuffen, vitamientjes opdoen en de dorst lessen en daarna verder naar de rivieroever met allerlei bedrijvigheid, kleine hutjes, schamele woningen, varkens, vriendelijke mensen. Wow, dit is een dag zoals ik ze wil hebben, geen winkeltjes, geen toeristen junk. Ik drink nog een kopje thee bij een goor uitziend kraampje maar met vriendelijke mensen die je aankijken alsof je van een andere planeet komt en soms denk ik wel eens dat Nederland op een andere planeet ligt. Alles is hier zo anders, zo verschillend van het ons bekende en voel mijzelf dankbaar dat ik dit mag zien en meemaken.
Het teruggaan naar het hotel gaat via nog wat volksbuurten en straten met chaotisch verkeer, toeterende auto's en heel veel scooters. Verkeersregels blijven onduidelijk en soms moet je zes paar ogen hebben om veilig over straat te lopen. Soms moet je wel de tenen intrekken om niet geraakt te worden door enig voertuig. Ik zeg voertuig want een vrachtauto waar de moter voor de auto is gebouwd noem je niet een standaard vrachtauto. Zo bestaat het verkeer uit dit soort voertuigen aangevuld met fietsrikshaws, looprikshaws, karren, voetgangers. Alles in een stinkende rook van uitlaatgassen. Gelukkig ben ik gehard door mijn Javaanse Jongens want anders zou het hier verstikkend zijn.

Morgenvroeg vertrek ik om 5.15 uur naar Hsipaw, een dorp ten noorden van Mandalay. Het is een gebied van trekkings rust en natuur, hoop ik.