Twee Japanners in jouw achtertuin

Woensdag 5 december

Zoals ik al eerder vermelde is het internet zeer wisselend maar vooral slecht, het is nog maar een keer gelukt mijn verhaal te uploaden en daarom krijgen jullie mijn hele epistels te lezen. Zodra ik in Maleisisch Borneo ben en weer in de beschaafde wereld verkeer ga ik de verhalen over Myanmar redigeren en er foto's bijplaatsen. Tot die tijd zullen jullie het moeten doen met wat we hebben.
Woensdagavond, na het eten in een echt Locale eetgelegenheid, die er hier overigens niet in die aantallen zijn, liepen we tegen een Boedistisch festival aan wat uiteindelijk mij meer leek op een slechte katholieke uitvoering. Een monnik die met een hoop "oemmmms" en parapluen wordt binnen gehaald en daarna een preek of gebeden gaat houden alsof hij al twee flessen goedkope Birmeese wiskey op heeft. Ik heb "de mis" dan ook maar een half uur uitgezeten.

Donderdag 6 december

Japanners in jouw achtertuin.

In mijn schoen zat vanmorgen niets, zelfs geen sokken want die draag ik niet. We hebben een taxi afgehuurd voor vandaag om de streek ten zuiden van Mandalay te bezoeken. Het begrip taxi behoeft wel enige toelichting want er komt echt geen Mercedes. Een roodbruin klein pick-up truckje met in de laadruim twee planken om op te zitten, het rammelt en schut, mede door de slechte wegen. Ik zit achterin en nestel mij tegen het reservewiel om nog enig houvast te hebben en Sebastiaan heeft zich genesteld naast de chauffeur met zijn knieën tegen het dashboard en het raam. Het rijdt, maakt geluid als een vrachtwagen. De chauffeur zit voorovergebogen over hetstuur alsof hij de weg niet kan zien. Het verkeer is chaotisch. Met volledig zicht naar achter kan ik wat leuke foto's ma ken van achter mij rijdende voertuigen en scooters en wordt vaak begroet door achter ons rijdende Birmezen.
De eerste tempel nadert met luid gezang en herrie, die Boedisten kunnen er wat van. Dit samen met het getoeter van het verkeer geeft een kakofonie van herrie. Het is dat er geen Hindu gezang is, dan had ik me weer twintig jaar geleden in India gewaagd.

Een Boedha beeld wordt elke dag beplakt met bladgoud en raakt zo voller en dikker. Dr. Frank kan bij deze Boedha nog zaken doen. Een monnik wil maar al te graag zaken uitleggen en Sebastian wil het graag horen. Nog onervaren.......dat gaat geld kosten. Natuurlijk is er een ticket office waar je ook een kaartje voor je foto toestel moet kopen. Hij blijft voor het loket stil staan met zijn camera voor zijn gezicht. Natuurlijk kost hem dat gelijk 1 euro. Ik luister niet naar de monnik, blijf niet staan voor het ticket loket en kom dus met alles gratis weg.
Een andere toeriste verteld mij later dat, ondanks dat ze rondliep met een dikke spiegelreflexcamera, dat ze geen foto's maakt en kwam dus ook gratis weg.

Natuurlijk stopt een taxi dagtour bij enkele kleine handwerk bedrijfjes, steenhouwers en houtbewerkers maken daar de "oude" Boedha beelden die zo lekker verkopen aan toeristen. Voor de commissie van de taxi chauffeur blijf ik zeker twee minuten binnen.

Myanmar is het land van de stoepa's en pagodes, je ziet er meer dan je lief is. Elke straat heeft er een, elke heuvel heeft er drie en op sommige plaatsen zie je er honderden. Als toerist wordt je ook nog een geacht ze allemaal te bezoeken. Enkele echt oude pagodes en kloosters vallen onder een overheidsbescherming. De entree prijs bedraagt dan $10,=.
Ze geloven toch niet dat Ton van Gorp dat gaat betalen. Eenmaal krijg ik een bewaker achter mij aan maar kan me in de gangetjes van het klooster uit zijn zicht werken. Later wordt ik door de taxichauffeur aangesproken dat ik wel een kaartje moet kopen, hij is schijnbaar aangesproken. Goh, op dat moment wordt mijn Engels zo slecht dat ik hem niet versta en hij mij niet meer begrijpt. Met een aangeboden Javaanse jongen stel ik zijn gemoedsrust weer bij. Ik moet wel de hele dag horen wat de gratis en wat de niet gratis attracties zijn.

De dag wordt afgesloten met een zonsonrgang bij de U-Bein brug, een houten brug en ook de meest gefotografeerde brug van Myanmar. Het is hier druk met toeristen. Om de brug te fotograferen kan je een boot huren of tussen de hordes toeristen gaan staan. Wij gaan echter de breuk af, door een omgeploegde akker heen en nestelen onszelf bij een hut van een eendehoeder aan de kant van het water. Feitelijk zitten wij in zijn achtertuin en als hij thuiskomt lacht hij vriendelijk.
Stel je voor dat je vanavond thuiskomt en er zitten twee Jappanners in jou achtertuin om de zonsondergang te fotograferen, wat zou jij doen?