't kan vriezen, 't kan dooien

Het hotel wat ik afgelopen nacht had was beter voor mijn nachtrust. Geen Karaoke of disco naast de deur. Na goed slapen is het weer goed opstaan.

Bakje koffie, een clubsandwich en de volgende etappe gaat beginnen. Gepakt en gezakt, om zeven uur op stap. Het is het bekende ritueel maar dan in een andere stad. Met een tri-cycle naar het busstation, data de goede bus uitzoeken en een uurtje later vertrek.

Het is de gedeeltelijk omgekeerde route van een week geleden, toen van Cebu naar Dumaguete en nu van Dumaguete naar Tan-Awan, vlakbij Oslob.
Gelukkig werd ik door de kaartjesknipper wakker gemaakt want anders zou ik er spontaan voorbij gereden zijn.

Zoals ik verwacht had was een slaapplek vinden geen probleem. Waar ik uitstapte zat vol maar nog geen honderd meter verder was er wel plaats, keuze uit een slaapzaal of een kamer met airco, geen moeilijke keuze.
Er is weinig te onderhandelen over de prijs maar de eerst genoemde 1500 peso's wordt 1000.

Ik ben beland in MB's Sunrise View Resort.
Mijn simpele kamer, wat we in Nederland eerder een schuur zouden noemen heeft in ieder geval een toilet met koude douche, een bed dat zo hard is dat ik het nomineer als hardste bed van deze reis. De televisie, nog met de sticker erop dat er garantie van vijf jaar op zit, is zo oud als Matusalem en werkt geheel niet meer.

Het ligt hier direct aan de zee. In de eerste oogopslag liggen er vele bootjes te wachten voor de kust. Ze zijn de whalesharks aan het voeren. Ik zie hier en daar een vin boven het water uitkomen. Het is druk met spottende toeristen.

En dat is dan ook de reden van deze tussenstop, whalesharks spotten.

Aangezien ik hier twee nachten blijf, is de beste optie om morgen tussen zes en zeven te gaan. Het voeren begint dan en er zijn dan relatief weinig toeristen.

Zomaar het water induiken is er niet bij. Al is het maar een kleine 50 meter uit de kust, je zal een bootje voor een half uur moeten huren voor de prijs van 1000 peso's (€16,66). Ja, ze weten hoe ze hier geld moeten verdienen.

Naast dit half uurtje met whalesharks zal ik nog moeten zien hoe ik me hier ga vermaken.

Wat opvalt is de rust hier oftewel het gebrek daaraan. Alle brommers hebben hier blijkbaar een lekke uitlaat, klink lekker sportief. Verder staat de televisie hard met een of ander Filippijns Idols programma waar iedereen bovenuit probeert te kakelen. Het verkeer rijdt hier hard en de passerende bussen toeteren.
Mijn eerste kennismaking met mede reizigers zijn drie verknipte figuren die op een echte low budget vakantie zijn. Ze staan op punt van vertrekken naar Boracay. Ze schrikken als ik wat prijzen van Boracay benoem. Twijfelend vertrekken ze.

De kok is er vandaag niet. Dat blijkt als ik mijn lunch wil bestellen. Bij elk gerecht is het antwoord "maybe tomorrow". Als ik internet wil, wat je hier extra moet bestellen, is het antwoord "maybe tonight". De jongen die over het internet gaat is in de stad. Er zijn veel banken en stoelen maar er is er werkelijk geen een waar je eens relaxt op kan zitten.

En tot overmaat van de ramp hebben ze ook een Karaoke machine en het is weekend dus gaat hij ook nog aan ook.

Om in de sfeer van gisteren te blijven: het verblijf hier:
"'t kan vriezen, 't kan dooien".