Reizen is ontmoeten en afscheid nemen
Door: Ton
Blijf op de hoogte en volg Ton
21 Oktober 2013 | Filipijnen, Port Barton
Vele toeristen volgen de snelle route, Porto Princesa naar El Nido en dan weer door naar Manilla of zo.
Enkele toeristen gaan wat langzamer en maken een stop in Port Barton voordat ze naar El Nido gaan.
Een enkeling maakt meerdere stops in plaatsjes waar bijna niemand naar toe gaat. Ik blijk er zo eentje te zijn.
Reizen blijft een avontuur waarbij je aardige mensen ontmoet en ook nog eens wat meemaakt. De laatste dagen waren in mijn "resort" twee heel aardige mensen uit Israël. Zij hebben mij uitgebreid van advies voorzien over de plaatsen waar zij al geweest waren en waar ik nog moet komen. Ook zij vertrekken vanochtend uit Port Barton en gaan naar El Nido.
Het busstation van Port Barton stelt niet veel voor, eerder een bushalte dan een busstation. Er wordt geadviseerd een half uur voor vertrek aanwezig te zijn. Zowel naar El Nido als naar Taytay vertrek je van Port Barton met een Jeepney. Zo eentje waar ik gisteren al een foto van heb geplaatst.
Maar eerst is het afscheid nemen. Want reizen betekent naast mensen leren kennen ook veel afscheid nemen. Ik krijg van het personeel te horen dat ze het jammer vinden dat Mr. Ton vertrekt en ik heb het gevoel dat ze het ook nog menen ook. De laatste week heb ik me dan ook wel vermaakt hier met het vertellen van verhalen, anekdotes en vooral kletsen.
Het is vijf minuten lopen naar de "bushalte" en er zijn ook nog twee andere "westerlingen". Al snel raak ik ook met hen aan de praat. Zij reizen ook op de manier van "waar het bevalt blijven en anders weer weggaan". Op dit moment zijn zij op het einde van hun reis, nog vier dagen te gaan.
Acht uur, vertrektijd. De rugzak gooi ik achter in de Jeepney en "reserveer" een plaats op de bank net achter de chauffeur. Mijn les heb ik wel geleerd in Azië en ik ken de weg die we nog moeten afleggen. Je weet wel, diezelfde weg waar ik een aantal dagen geleden vast zat in de modder. De Israëliërs gaan meer naar achter zitten maar de Canadees en zijn Australische vriendin pakken de andere bank voorin.
Anders dan Jeepneys in de steden heeft deze Jeepney dwarse banken, in de stad hebben Jeepneys een lange bank lang de zijkant. Deze Jeepney is ook veel forser, heeft grote banden en staat hoog op zijn wielen, aangepast aan ruw terrein. Het vertrek is een half uur later en eerst wordt er een rondje gemaakt door het dorp, ook om mensen op te pikken.
Het heeft de laatste dagen in de middag flink geregend en daar is de weg in vijf dagen niet beter door geworden. De modderpoelen zijn talrijker en groter.
Enkele kilometers uit het dorp de eerste grote modderpoel. De Jeepney wordt al voordat we die bereiken gewaarschuwd door een groep mensen.
En jawel, er zit eenzelfde Jeepney vast in de modderpoel. Een herkenbaar beeld.
Spannend als wij door de poel gaan, gas erop, schuivend en glibberend wordt de eerste modderhindernis genomen. De conditie van de weg is slecht en er volgen nog enkele van deze waagstukjes. Maar de grote modderpoel van zes dagen geleden zijn we nog niet voorbij.
En daar ligt hij dan, diepe gleuven van vette klei, met water en zachte randen. Met een vaardige stuurmanskunst, brullende moter, een wolk uitlaatgassen bereiken we de overkant, een applaus voor de chauffeur waard.
En dan denk je dat je er bent.........tot de motor gaat sputteren. Benzine op?
Nee hoor, het water is op. Een slang komt van het dak maar helaas de jerrycan op het dak is ook leeg. Even later zien we twee mannen van de Jeepney weglopen met de lege Jerrycan, dat gaat wel een half uurtje duren. De Canadees en ik zien onze kans schoon om wat rond te kijken, wat plaatjes te schieten.
En na een half uur arriveert het personeel op een brommer met een volle Jerrycan en de radiator kan weer bijgevuld worden.
In de bus wordt ik door de Canadees gevraagd mijn reisbestemming te veranderen en met hen door te reizen naar El Nido. Ik voel mijzelf vereerd maar sla het aanbod af. Het zijn erg leuke mensen maar zij hebben weinig tijd over. Als ik met hen doorreis dan heb ik zelfs weken over. Daarbij heb ik mijn plannen gezet op Taytay.
Roxas is de plaats waar de Jeepney stopt, de Israeliers gaan verder met een minibus dus neem ik afscheid van hen. Wij gaan met de grote bus, goedkoper en comfortabeler maar iets lamgzamer. Een korte wandeling brengt ons op het busstation. Half uurtje wachten en dan voor anderhalf uur de bus in.
Vier jongens, twee Amerikanen en twee Filipijnen in hagelwit overhemd en stropdas stappen ook in en een gaat met microfoon voorlezen uit de bijbel. Een van de Amerikanen gaat naast mij zitten en vraagt op ik wel eens van de Mormoomse kerk heb gehoord. Geen zin in een geloofsgesprek vertel ik hem dat ze mij in India al eens hebben proberen te overtuigen voor de Islam en dat ik daar niet ingetrapt ben. Hiermee is "de overtuiging" in de kiem gesmoord en de weg open voor een normaal gesprek. Hij noemt zich missionaris, is al maanden in de Filipijnen en nog niet verder geweest als de plaatsen Roxas en Taytay. Zijn jeugdpuistjes zijn net weg en probeert nu zieltjes te winnen.
Na anderhalf uur bus, is het dus weer afscheid nemen. Dit keer van de Canadees met zijn vriendin en van vier brave zieltjes.
Een kwartier later met een tri-cycle kom ik aan bij Casa Rosa, een plaats met grote en kleine cottages en enkele budget kamers.
Zie:
http://www.casarosataytay.com/Welcome.html
Budget kamer met koude douche zonder ontbijt p700 (€ 11,87)
Kleine cottage met warme douche (avond) met ontbijt P 1190 en na pingelen
P 900 (€ 15,26). De keus is snel gemaakt.
De kleine cottage heeft een klein tweepersoons bed, een ingebouwde kast een tafeltje en twee stoeltjes. Een ruime douche/wc en een nieuwe elektrische douche installatie die ze bij inchecken nog aan het installeren waren. Buiten twee plastic stoelen en een tafeltje. Stroom en internet is er alleen van 18.00 u tot middernacht.
En wat een uitzicht !!!!!!!!!!!!!!Op het oude Spaanse fort en Taytay Bay.
Het enigste nadeel, ik ben de enigste gast hier en daar maak ik gelijk gebruik van.
De plastic stoeltjes die bij mijn goedkope cottage horen ruil ik in voor een comfortabele ligstoel die bij de dure cottage hoort.
Als enigste gast heb je ook voordelen.
Enkele toeristen gaan wat langzamer en maken een stop in Port Barton voordat ze naar El Nido gaan.
Een enkeling maakt meerdere stops in plaatsjes waar bijna niemand naar toe gaat. Ik blijk er zo eentje te zijn.
Reizen blijft een avontuur waarbij je aardige mensen ontmoet en ook nog eens wat meemaakt. De laatste dagen waren in mijn "resort" twee heel aardige mensen uit Israël. Zij hebben mij uitgebreid van advies voorzien over de plaatsen waar zij al geweest waren en waar ik nog moet komen. Ook zij vertrekken vanochtend uit Port Barton en gaan naar El Nido.
Het busstation van Port Barton stelt niet veel voor, eerder een bushalte dan een busstation. Er wordt geadviseerd een half uur voor vertrek aanwezig te zijn. Zowel naar El Nido als naar Taytay vertrek je van Port Barton met een Jeepney. Zo eentje waar ik gisteren al een foto van heb geplaatst.
Maar eerst is het afscheid nemen. Want reizen betekent naast mensen leren kennen ook veel afscheid nemen. Ik krijg van het personeel te horen dat ze het jammer vinden dat Mr. Ton vertrekt en ik heb het gevoel dat ze het ook nog menen ook. De laatste week heb ik me dan ook wel vermaakt hier met het vertellen van verhalen, anekdotes en vooral kletsen.
Het is vijf minuten lopen naar de "bushalte" en er zijn ook nog twee andere "westerlingen". Al snel raak ik ook met hen aan de praat. Zij reizen ook op de manier van "waar het bevalt blijven en anders weer weggaan". Op dit moment zijn zij op het einde van hun reis, nog vier dagen te gaan.
Acht uur, vertrektijd. De rugzak gooi ik achter in de Jeepney en "reserveer" een plaats op de bank net achter de chauffeur. Mijn les heb ik wel geleerd in Azië en ik ken de weg die we nog moeten afleggen. Je weet wel, diezelfde weg waar ik een aantal dagen geleden vast zat in de modder. De Israëliërs gaan meer naar achter zitten maar de Canadees en zijn Australische vriendin pakken de andere bank voorin.
Anders dan Jeepneys in de steden heeft deze Jeepney dwarse banken, in de stad hebben Jeepneys een lange bank lang de zijkant. Deze Jeepney is ook veel forser, heeft grote banden en staat hoog op zijn wielen, aangepast aan ruw terrein. Het vertrek is een half uur later en eerst wordt er een rondje gemaakt door het dorp, ook om mensen op te pikken.
Het heeft de laatste dagen in de middag flink geregend en daar is de weg in vijf dagen niet beter door geworden. De modderpoelen zijn talrijker en groter.
Enkele kilometers uit het dorp de eerste grote modderpoel. De Jeepney wordt al voordat we die bereiken gewaarschuwd door een groep mensen.
En jawel, er zit eenzelfde Jeepney vast in de modderpoel. Een herkenbaar beeld.
Spannend als wij door de poel gaan, gas erop, schuivend en glibberend wordt de eerste modderhindernis genomen. De conditie van de weg is slecht en er volgen nog enkele van deze waagstukjes. Maar de grote modderpoel van zes dagen geleden zijn we nog niet voorbij.
En daar ligt hij dan, diepe gleuven van vette klei, met water en zachte randen. Met een vaardige stuurmanskunst, brullende moter, een wolk uitlaatgassen bereiken we de overkant, een applaus voor de chauffeur waard.
En dan denk je dat je er bent.........tot de motor gaat sputteren. Benzine op?
Nee hoor, het water is op. Een slang komt van het dak maar helaas de jerrycan op het dak is ook leeg. Even later zien we twee mannen van de Jeepney weglopen met de lege Jerrycan, dat gaat wel een half uurtje duren. De Canadees en ik zien onze kans schoon om wat rond te kijken, wat plaatjes te schieten.
En na een half uur arriveert het personeel op een brommer met een volle Jerrycan en de radiator kan weer bijgevuld worden.
In de bus wordt ik door de Canadees gevraagd mijn reisbestemming te veranderen en met hen door te reizen naar El Nido. Ik voel mijzelf vereerd maar sla het aanbod af. Het zijn erg leuke mensen maar zij hebben weinig tijd over. Als ik met hen doorreis dan heb ik zelfs weken over. Daarbij heb ik mijn plannen gezet op Taytay.
Roxas is de plaats waar de Jeepney stopt, de Israeliers gaan verder met een minibus dus neem ik afscheid van hen. Wij gaan met de grote bus, goedkoper en comfortabeler maar iets lamgzamer. Een korte wandeling brengt ons op het busstation. Half uurtje wachten en dan voor anderhalf uur de bus in.
Vier jongens, twee Amerikanen en twee Filipijnen in hagelwit overhemd en stropdas stappen ook in en een gaat met microfoon voorlezen uit de bijbel. Een van de Amerikanen gaat naast mij zitten en vraagt op ik wel eens van de Mormoomse kerk heb gehoord. Geen zin in een geloofsgesprek vertel ik hem dat ze mij in India al eens hebben proberen te overtuigen voor de Islam en dat ik daar niet ingetrapt ben. Hiermee is "de overtuiging" in de kiem gesmoord en de weg open voor een normaal gesprek. Hij noemt zich missionaris, is al maanden in de Filipijnen en nog niet verder geweest als de plaatsen Roxas en Taytay. Zijn jeugdpuistjes zijn net weg en probeert nu zieltjes te winnen.
Na anderhalf uur bus, is het dus weer afscheid nemen. Dit keer van de Canadees met zijn vriendin en van vier brave zieltjes.
Een kwartier later met een tri-cycle kom ik aan bij Casa Rosa, een plaats met grote en kleine cottages en enkele budget kamers.
Zie:
http://www.casarosataytay.com/Welcome.html
Budget kamer met koude douche zonder ontbijt p700 (€ 11,87)
Kleine cottage met warme douche (avond) met ontbijt P 1190 en na pingelen
P 900 (€ 15,26). De keus is snel gemaakt.
De kleine cottage heeft een klein tweepersoons bed, een ingebouwde kast een tafeltje en twee stoeltjes. Een ruime douche/wc en een nieuwe elektrische douche installatie die ze bij inchecken nog aan het installeren waren. Buiten twee plastic stoelen en een tafeltje. Stroom en internet is er alleen van 18.00 u tot middernacht.
En wat een uitzicht !!!!!!!!!!!!!!Op het oude Spaanse fort en Taytay Bay.
Het enigste nadeel, ik ben de enigste gast hier en daar maak ik gelijk gebruik van.
De plastic stoeltjes die bij mijn goedkope cottage horen ruil ik in voor een comfortabele ligstoel die bij de dure cottage hoort.
Als enigste gast heb je ook voordelen.
-
21 Oktober 2013 - 16:50
Chris En Toos:
Hoi Ton,
Je miste ons hè? Nou wij horen bij de mensen die ineens geen berichtjes meer kregen maar dachten dat jij geen internet had. Ook toen we tegen ma zeiden al enkele dagen niets meer te hebben gehoord van jou werd ons niet verteld dat zij wel mailtjes had ontvangen. Tja en dan ook nog zo dom zijn om niet even op de site zelf te kijken. We hebben ons emailadres weer ingevoerd en zijn maar terug gaan lezen, wel enkele reacties achtergelaten want de verhaaltjes waren te mooi om niet te reageren, en ook voor in het album natuurlijk.
Hopelijk ontvangen we nu weer gewoon dagelijks een berichtje maar zullen het zelf ook in de gaten houden hoor.
XXX Chris en Toos -
21 Oktober 2013 - 17:19
Ans:
Hoi Ton, had ook het zelfde probleem, maar het het al aan je door gegeven. Dus vandaar toch nog even een reactie. De zelfde problemen met de bus, kon aast niet anders met zo'n wegdek. Dat wordt met al dat verkeer er dus niet beter op. Veel plezier nog.
Groetjes Ans -
21 Oktober 2013 - 17:40
Ma:
Hoi Ton het is al wat later maar ik ben metToos en Crist naar Breda geweest Riny Deurlo is in het ziekenhuuis dus zijn wij even op bezoek geweest en ik heb zojuist een mailtje van Ans gekregen dat ze goed aan gekomen zijn op hun vacantie adres dat heb ik ook maareven beantwoord e nu moet ik zo voor het eten gaan zorgen maar eerst jou mailtje maar aders voel jij je achtergesteld en ik ben zo blij met jou berichjes daar leef ik heel de dag naar toe de fotos zijn ook gweldig wat een blubberzooi dat je daar nog uitgekomen bent maar ik heb jou toch niet zien ploeteren dat heb je maa aan andere overgelaten. het itzicht s prachtig geniet maar lekker door. ik hoop weer op een berichtje morgen.nog heel veel groetjes en liefs ma -
22 Oktober 2013 - 11:32
Ellie:
Zo ik ben (voorlopig) weer bijgelezen en voel me gelukkig dat je zo hebt kunnen genieten van rust, mooie uitzichten en voordeeltjes.Zag een stralende Ton staan naast de deepdinges toen er water bijgevuld moest worden. Je hebt een aardige roodverbrande kop hoor.Of ik een paar dagen mail gemist hebt, weet ik niet, want ik werd volop beziggehouden door derden en andere leuke dingen.Heb een geheel verzorgde hightea
gemaakt, veel gelachen, zelf weinig gegeten ( zo gaat dat nou eenmaal) en nog veel over, dus de komende dagen zit ik gevuld.
Als ik je verhaal lees, dan voel ik me een verwende freule met de vanzelfsprekendheid van een warme douche, altijd stroom en internet wanneer ik wil. Alsof ik een butler in huis heb, die dit allemaal regelt voor me.
dat mag dan wel iets kosten en hier valt niets af te pingelen.Heb op dit moment dan ook twee parttime banen; een als oma en de ander als koffiemeisje bij de Firma. Samen zijn ze goed voor zo'n kleine 60 uur per week.
Het wordt een sport om rustmomenten in te bouwen ( voornamelijk 's nachts en tijdens het journaal) en leuke dingen te doen om de sjeu erin te houden.Jouw site lezen is daar eentje van. Blijft prachtig om vanuit mijn luie stoel mee te kijken met verre reizen en belevenissen en ik hoef er niet vroeg voor op of door de modder te dabberen. Van af woensdag krijg ik er nog een reissite bij vanuit Nepal en een paar dagen later komt er nog eentje bij.Zo is het internet: ze brengt de wereld bij je thuis.
En dan is het nu tijd om te stoppen, want het klokje zegt nog een half uurtje om de was op te hangen, m'n werktasje klaar te maken en m'n bed weer op te maken. Vloer dweilen kan nog wel ff wachten want je bent voorlopig nog niet terug......
Het weer is hier heerlijk zonnig, geen wolkje aan de lucht en voor de tijd van het jaar een heerlijke temperatuur. Als de Firma me niet zo nodig had gehad, dan was ik heerlijk blaadjes gaan opruimen in de tuin.Tot het volgende berichtje, liefs, ellie -
22 Oktober 2013 - 20:51
Hennie:
Hoi Ton,
Mooi busje en wat een mooi verblijf. Maar helemaal alleen ......
Je had beter aan de anderen kunnen vragen of ze met jou mee wilden!
Ik ben weer terug van Spanje, geen zwarte pieten ontmoet, lekker temperatuurtje gehad, veel gezien enz. enz. Nu weer een het werk en na een dag weer toe aan vakantie. Ben dan wel jaloers op je ...
Groet Hennie.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
