Het "wow" gevoel van vandaag

......en dan is het er ineens, dat wow gevoel!!

Maar dat komt niet zomaar. Gisteren had ik nog heel wat dingen te doen waarvan het belangrijkste was dat ik moest bepalen waar ik vandaag naar toe wilde gaan.

Een bijkomend probleem is die jongen waar ik eergisteren mee ben gaan eten in een fastfood keten. De gehele dag gisteren heb ik hem niet gezien omdat ik op dagtoer was maar bij terugkomst zat hij al op mij te wachten.
Hij stelt zich erg afhankelijk op, vraagt van alles en vindt schijnbaar alles wat ik zeg geweldig.
Als ik hem vertel dat ik in de morgen wil vertrekken lijkt hij te besluiten met mij mee te reizen. Het kost mij een uur hem te overtuigen ( op een elegante manier) dat hij dat beter niet kan doen.

En dan komen een paar (kleine) ergernissen van dit hotel naar voor. Ik had besloten in het hotel te blijven eten. Er was nog niets maar de kok was inkopen doen dus later zou ik alles kunnen bestellen. Twee uur later komen ze aanzetten dat er alleen maar "butterchicken" te koop was.
Ook de Coke is al twee dagen op. Dit komt bovenop het "inbegrepen" American Breakfast waarvan de hotdogs ook al drie dagen op zijn.
Peanut denken jullie maar als ik me aan iets ga ergeren dan is ook alles teveel. Vooral als je in drie dagen tijd de honderdste keer "Dancing Queen" van Abba hoort.

Goed dat ik vertrek, ik zie morgen wel waar naar toe.

En dat is dan vanochtend. Ik had de wekker gezet op zeven uur maar werd om half zeven wakker van "Dacing Queen" van Abba. Ik bestel expres extra hotdogs in de wetenschap dat die op zijn. Tien minuten later komen ze mij vertellen dat de Hotdogs op zijn.

Ik heb snel mijn rugzak gepakt en een tri-cycle geroepen. Ik ga naar Port Barton". Maar eerst naar het busstation. Van allerlei toeristen bureautjes is mij de reis naar Port Barton per bus ontraden. Beter is met een gehuurd bestelbusje te gaan, of met een Jeepney.
Van een toerist die eerder deze route heeft gevolgd hoor ik dat de minibusjes overvol gepakt worden, je weinig beenruimte hebt en twee keer zo duur zijn.
De bus is ook niet luxe maar heeft volgens hem wel veel beenruimte. De weg schijnt slechte te zijn, maar hé, ik heb voor hetere vuren gestaan.

Op weg naar het San José busstation in Puerto Princesa. Nou is Puerto Princesa een erg uitgebreide stad, een stad in de jungle wordt het ook wel genoemd, geen hoogbouw veel groen en grote afstanden. Een echt centrum heb ik niet kunnen ontdekken of het moeten de twee straten zijn met bankgebouwen en fastfood ketens.
De tri-cycle rijder geeft aan dat we op moeten schieten want het vervoer naar Port Barton is erg beperkt. Nou aan mij zal het niet liggen, wegwezen dus.
Hij vraagt 120 peso's voor de rit, een eerlijke prijs als ik mijn informatie nagaan waar ze 150 peso's hebben genoemd. Het is dan ook een behoorlijke rit maar ik wordt afgezet op het busstation bij de bus die ik moet hebben.
"Puerto Princesa - Port Barton" vice versa staat erop.

De bus is een tropen uitvoering van de bussen die ik tot nu toe gehad heb. Hoog op grote brede banden, Kleiner, open ramen, als je voor de bus staat zie je de voeten van de chauffeur.
Het doet mij een beetje aan de Flinstones denken.
De bagage gaat het dak op, dus ook mijn rugzak. Een kaartje heb je niet nodig, ga maar binnen zitten. Rechte banken, rechte rugleuningen maar voldoende beenruimte. Een plaatsje bij het raam is niet meer mogelijk want er zit al veel volk in de bus. Een wat oudere vrouw geeft aan dat ik naast haar kan gaan zitten. Een bank met ruim voldoende ruimte voor twee (als het er maar geen drie worden schiet door mijn hoofd) maar volgens deze vrouw blijven het er twee.

Ik heb het gevoel dat je hier veilig kan reizen. Een ander voordeel is dat bijna iedereen Engels spreekt dus leg je gemakkelijk contacten. Ik buurt wat met mijn buurvrouw en de vrouw die voor mij zit, ik kwal wat met het vijfjarig zoontje en de relatie voor een veilige reis is gemaakt.

De dames letten wel op mijn plaats en op mijn handbagage dus kan ik nog even de bus uit. Even nog wat buurten met het personeel van de bus, dat maakt het later gemakkelijk als ik niet weet waar ik eruit moet.

Negen uur vertrek, nee hoor, het Brabants kwartiertje moet er nog bij. En dan nog even tanken.... Ik moet opstaan, de benzine slang wordt door het raampje naar binnen gestoken. De tankdop zit onder mijn voeten. Uiteindelijk vertrekken we om half tien en dat betekent dat we rond half twee op de plaats van bestemming zijn en ik nog tijd genoeg heb om een guesthouse op het strand te zoeken.

De reis verloopt voorspoedig, een rechte betonnen weg met om elf uur een verplichte tussenstop voor de lunch. Het valt mij niet tegen, het is rechtop zitten maar lekker veel ruimte. Mij zal je niet horen klagen.
De bus heeft vier man personeel. De chauffeur, twee helpers die alle bagage het dak op sjouwen en de baas die zijn handen niet vuil maakt.
De jongens die het sjouw werk doen moeten behoorlijk aan de bak. Mijn rugzak van 20 kg is nog maar een kleintje als ik zie hoe 50 kg zware zakken met rijst het dak op gaan.

Geeft dit nou een "wow" gevoel. Nee niet echt. Maar wat als een redelijk voorspoedige reis begint verandert snel. Om twaalf uur verlaten we de redelijk rechter weg die de Oost kust volgt en slaan links af om het eiland over te steken naar de West kust, Port Barton. Nog een 20 kilometer te gaan.
Het eerste bord vermeld "weg onder constructie, onze excuses voor het ongemak".
Her en der een kuil, soms een plasje water, oké het is onverhard maar we hebben voor hetere vuren gestaan. Al was het maar de weg naar de rijstterrassen enkele weken geleden.
De weg gaat wat naar boven en wat naar beneden over de heuvels, her en der rijstvelden en wat kleine buurtschappen/dorpjes.
Wat een pech dat ik de bus niet kan laten stoppen om foto's te maken.

Na vijf kilometer wordt er gestopt om rijst in te laden. Een tiental grote zakken met 50 kg rijst gaan het gangpad in. Na tien minuten hetzelfde tafereel. Al met al ligt er binnen de kortse keren een duizend kilogram aan rijst in het gangpad. Ik maak nog het grapje dat mijn eten in Port Barton geregeld is.

De weg loopt naar beneden en dan een stop. Voor ons ligt een modderbad wat zijn weerga niet kent. We worden gesommeerd de bus te verlaten en over heen smalle harde richel van modder moeten wij een honderd meter verder. Alleen wat oude mensen en hele kleine kinderen mogen in de bus blijven.

Als iedereen veilig aan de overkant is komt de bus.
Moet je nagaan, het gewicht van de bus, ik schat wat er op het dak ligt ook een aantal duizenden kilo's is, daarbij de duizend kilo rijst die net opgeladen is.

Wat je kan verwachten gebeurd, de bus komt vast te zitten en dreigt zelfs te kantelen. Ik paniek worden de kinderen en de paar oudjes uit de bus gehaald.
De bus hangt scheef, er is geen beweging meer in te krijgen.

Over Palawan heb ik al wel eens eerder de verhalen gelezen van omgeslagen bussen en gedacht, je kan ook overdrijven. Maar ondanks of zeemaat dankzij de dingen die terplekke gebeuren krijg ik ineens het "wow" gevoel. Het valt mijn medepassagiers zelf op en ik krijg opmerkingen als: "wat avontuurlijk hé, de Filipijnen".

Maar hier staan we dan, tien man zijn met de handen de bus aan het uitgraven. Enkele voorbijkomende brommers worden ingeschakeld om uit een verder gelegen dorp scheppen en een houweel te halen. Het buspersoneel werkt zich letterlijk " de blubber".
Niets wil baten, bij elke poging graaft de bus zich dieper in.
Andere hulptroepen komen: enkele grote buffels komen aan met halve boomstammen. Deze worden met de hand ingegraven totdat de bus na een aantal pogingen grip heeft. Op het eind zakt hij echter weer weg en begint het ritueel weer opnieuw.
Tweeëneenhalf uur heeft de hele reddingsoperatie geduurd.

Om vier uur bereik ik het strand, ook "wow" maar daarover morgen meer.
Ik zit nu voor mijn Beach Bungalow op de veranda dit verhaal te schrijven. Ik wil jullie dit namelijk niet onthouden.

Het "wow" gevoel is er weer.

Ps. Ik ben net aangekomen, stroom is beperkt aanwezig, ik heb het enigste guesthouse met internet, dus ik hoop verhalen te kunnen plaatsen en of foto's lukken dien jullie onderaan dit bericht wel. Het uploaden zal wel lang duren. Als er geen foto's zijn dan kijk over een paar uur nogmaals een keer.