"Heitje voor een karwijtje"

Zolang Nederland zich druk blijft maken over Zwarte Piet blijf ik mij maar hier druk maken hoe ik van A naar B kom.

Met twee dagen reizen heb ik Puerto Princesa op het eiland Palawan bereikt.

Een trip welke gisterenochtend om zes uur begon. Het heeft in de nacht voor vertrek weer geregend. Tegen de andere gasten, waarvan sommige ook vroeg op zijn vertel ik dat dit komt door mijn vertrek. De regen 's nachts is niet zo erg maar het wordt er stikkie benauwd van. Net uit de douche ben je weer gelijk nat van het zweet.
Vanaf het hotel ga ik met een tri-cycle naar de veerboot. De tri-cycles op Boracay zijn zo groot dat ze gemakkelijk vier forse westerlingen met bagage kunnen vervoeren. Later op mijn trip wordt dit wel anders.
De boot is net weg en ik wordt gesommeerd een andere boot te nemen. Bereikbaar via kniediep water. Geen probleem als ik een korte broek aan heb met mijn schandaaltjes maar ik ben vol bepakt, nee dus.
Allerlei planken worden voor de dag getoverd om mij droog aan boord te krijgen. Ik ben de eerste dus geluk voor allen die na mij komen.

Aan de overkant het eiland Panay, daar moet ik dwars over in ongeveer zes uur. Ik had gehoopt op een grote bus maar er blijken alleen bestelbusjes te zijn. Deze vind ik minder comfortabel en ga ik de onderhandelingen aan over de plaats. Ze willen mij plaatsen op een opklapbankje, weinig beenruimte en een korte rugleuning. Wederom een nee van mij. Het busje heeft nog maar twee plaatsen en ze willen de stoelen vol hebben. Geen vertrek met een lege plaats. Er wordt geschoven en verplaatst totdat ik de beste plaats heb. Schuin achter de chauffeur, uitzicht door voor- en zij-ruiten en plaats genoeg om mijn benen languit te strekken. Jammer voor de anderen maar ik zit goed.

Dan start het Aziatisch wachten, geen vertrek met nog een plaats vrij en daar gaat zo'n uur in zitten. Het Nederlandse systeem dat je gaat klagen als de bus een paar minuten te laat is gaat hier niet op.

De busreis verloopt zonder veel te vermelden. In het begin is het landschap nog wel mooi met aan de ene kant de zee en aan de andere kant bergen. Verderop is er weinig interessants te zien. Een redelijke tweebaans weg dwars over het eiland. Redelijk relaxed doezel ik een heel aantal malen weg en voor ik het weet sta ik in Iloilo op het busstation zo'n half uur buiten de stad.

Natuurlijk staan de tri-cycles klaar voor de verdere rit. Ik weet de prijs en de deal is zo gemaakt. Echter.........ik pas niet in dit ding. Ik ben veel te lang (niet te dik overigens) om onder het dakje te passen. Mijn bagage gaat dus in de zijspan en ik achter op de brommer, half erachter hangend want boven de brommer zit ook een te laag afdak.
De chauffeur had aangegeven dat hij het beoogde hotel wist maar al ras bleek dat hij geen idee had waar hij heen moest. Een nadeel voor hem, het was verder weg dan hij had gedacht. Een voordeel voor mij, ik heb een gratis sightseeing toer gehad door de stad.

Mijn indruk van de stad is er geen van de moeite waard om hier lang te verblijven. Het is voor mij ook niet meer dan een verplichte tussenstop/ overnachting. Rechte straten, veel haven en zaken activiteiten, het en der een kerk en een park.

Het door mij besproken hotel is een vijf verdiepingen hoog gebouw met een moderne uitstraling. Een professioneel hotel met mooie kamers, een geweldig fijne douche, televisie met veel buitenlandse kanalen en een lawaaierige airco (maar dat blijkt normaal te zijn in de Filipijnen).
Het is nog steeds droog maar zwaar bewolkt en erg benauwd. Volgens de medewerkers van het hotel zijn er twee bezienswaardigheden in Iloila als je maar een paar uur hebt: het museum en het grote winkelcentrum.

Ik kies dus voor het meest culturele: het winkelcentrum. Eenderde soort als eerder op mijn reis in Baguio. Ik ben dus snel uitgekeken op de McDonalds en andere fast-food ketens en besluit maar eens wat te gaan eten en mijzelf terug te trekken op mijn kamer, een tweede keer een lekkere warme douche te nemen en vroeg te gaan slapen want vandaag is het vroeg op.

Om half vijf loopt de wekker af, douchen en dan met de taxi richting vliegveld.
Kwart over zes wordt ik daar al verwacht, het verkeer kan op vrijdag tegenzitten. Met de redenatie, beter een half uur te vroeg dan vijf minuten te laat ben ik dus inderdaad te vroeg op het vliegveld.
Inchecken gaat vrij snel en met een ( veel te duur) bakje koffie zit ik het eerste gedeelte van dit verhaal te schrijven.

Ook afgelopen nacht heeft het geregend, op de Filipijnse buien radar zie ik dat er twee tyfoons in de buurt zijn, een trekt er dwars over land.
Tyfoon "Nari" trekt zo te zien morgen dwars over het land ten noorden van Manilla en gaat daar voor flink overlast zorgen. Daarna gaat hij richting Vietnam ( Danang).
Tropische storm, inmiddels nummer 25, buigt voor dat hij bij de Filipijnen is al richting Japan. Ik hoop in Palawan daar geen last van te hebben.

In het vliegtuig zie ik de bewolking richting Palawan afnemen en zelfs helemaal verdwijnen en ik land dan ook met een stralend blauwe lucht, warm maar niet benauwd.
Ik heb geen idee waar ik naar toe ga qua guesthouse/hotel.
Bij het vliegveld staan al "ronselaars" te wachten en laat me overhalen om naar "De Loro Inn" te gaan. De Loro Inn heeft een reisbureau, gratis ontbijt en aantrekkelijke prijzen voor de kamers. De goedkoopste (peso's 800) heeft echter geen warm water maar de kamer waar ik voor kies (peso's 1000 = €17) heeft dat wel. Grote kamer, televisie, airco, grote douche, wc. Ziet er schoon uit. De algemene ruimtes en het restaurant zijn leuk aangekleed. Later lees ik op tripadviser tamelijk negatieve reviews maar deze herken ik (nog) niet. Geen nood mochten deze waar zijn, ik heb me maar voor twee nachten vastgelegd.

Dan komt alles in een stroomversnelling. Natuurlijk willen ze mij dagtours aanbieden. De belangrijkste is een ondergrondse rivier, een "must" hier in Puerto Princesa. Voor deze tour moet je in persoon, met je paspoort, een dag van te voren een "permit" aanvragen. Wil ik morgen gaan dan zal ik dat vandaag moeten regelen.
Dus dan maar gelijk. Tour boeken, permit regelen in de stad.
De tour start morgenvroeg om 5 uur. Dat wordt weer vroeg op.

En dan ben ik eindelijk in mijn hotel. Met een laat ontbijt, schone kleren aan, de vuile kleren in de was service is het twaalf uur. Het reizen zit er even op.

Even bijkomen en niets doen maar dat is de duivels oor kussen. Puerto Princesa heeft ook een strand, een half uur lopen vanaf hier. Om toch nog wat te doen laat ik mijzelf door een tri-cycle daar afzetten. Het is een mangrove strand, veel mangrove modder en dat stinkt bij laag water. Op het strand zie je alleen Filipijnse kinderen en geen westerse toeristen, dat zegt genoeg van het strand.
Ik besluit terug te lopen en geheid verdwaal ik. Maar wel een aantal mooie Filipijnse buurtschappen, een varken wat aan de kant van de weg geslacht wordt, een school met Filipijnse verkennertjes. Je weet wel, die je vroeger ook in Nederland had. In de jaren 70 had je er nog zoveel dat een voorlichtingsboekje uit die tijd heette: "Behelp je met een welpje." Maar dat terzijde.

In mijn hotel tref ik een Duitse vrouw met pin problemen. Of het werkt weet ik niet maar op basis van mijn ervaring tot nu toe verwijs ik haar naar de BPI bank. Als dat helpt heb ik vandaag "mijn heitje voor een karwijtje" weer verdiend om maar even in de verkennerij taal te blijven.