Zoek de verschillen

Had ik gisteren ineens geen zin meer. Geen zin in een verhaaltje te schrijven, geen zin om een restaurant uit te kiezen om te gaan eten, gewoon nergens geen zin meer in.

Gisterenochtend was ik vroeg wakker. Tegen mijn gewoonte in zat ik om half negen al bij het mini restaurantje op mijn "resort" al aan de koffie. Om negen uur al aan het ontbijt. Mijn voornemen was om eens naar het noorden te lopen want wat ik niet gezien heb kan ik geen oordeel over hebben.

De foto's van gisteren en eergisteren zien er geweldig uit. Het strand is hier inderdaad ook van zeer fijn zand. De golven zijn mooi, palmbomen, blauwe zeilen, het strand wordt mooi schoon gehouden. Kortom plaats genoeg om mooie tropische, paradijselijke foto's te maken.

Maar.......de zandweg naast het strand is al druk. Verkopers van allerlei prullaria die alles aan je willen slijten, serveersters bij elk restaurant die je binnenvragen voor hun ontbijt. Grote groepen met Koreanen die onder leiding van een reisleider, herkenbaar aan microfoon en luidspreker, een rondleiding aan het ondergaan zijn, bootsjongens die je een tochtje rond het eiland willen aansmeren.
In de ochtend lukt het mij om Aziatisch vriendelijk te blijven ondanks de honderden keren: "no, thank you".

Anderhalf uur loop ik via het strand naar het noorden, het zonnetje brand, het wordt warm. Bij een volgend strand, wat ik bereik via een pad langs de rotsen, geniet ik van bovenaf van het uitzicht. Alhoewel dit een mooi klein strand is, is dit ook volgebouwd.

Vanaf dit strand loop ik een weggetje in en kom terecht bij de meer locale huisjes en winkeltjes.
Bij een winkeltje (zoals te zien is op de foto gisteren) koop ik een flesje water en raak aan de praat met een tri cycle rijder die eens niet een ritje wil verkopen. Een aangenaam gesprek, op een bankje voor de winkel, over wat Filipijnse koetjes en kalfjes. Geen verkooppraatjes, geen toeristisch geneuzel. Van zo een flesje water en een praatje krijg ik mijn energie weer snel terug. Ik geniet van de locale, niet toeristische omgeving.
Maar het toerisme is hier nooit ver weg.

Al is de weg over land veel langer dan de weg over het strand neem ik deze. Wel zwetend want hier heb je niet meer de zeewind maar nog wel de hete zon.

Al met al, enkele uren verder, ben ik weer terug bij mijn zwembad.
verhit, heet, moe, dus tijd voor een verkoelende duik in het zwembad wat natuurlijk hier nooit koud is.
Mijn energie is echter op en ben niet meer vooruit te branden. Zelfs een noodlesoep kan daar geen verandering in brengen. De activiteit blijft bij een enkele duik in het zwembad, wat hangen op mijn balkon en een poging te wagen een boek te lezen waar ik de energie ook niet voor kan opbrengen.
Ik heb geen zin om een verhaaltje te schrijven, geen zin meer om op het strand te gaan eten. Ik pak maar wat sandwiches en een bananenshake aan de rand van het zwembad en daar blijf Ik zitten ook al is iedereen inmiddels weg.



En dan is het vandaag alweer mijn laatste dag op Boracay. De dag om mijn batterijen letterlijk en figuurlijk op te laden. Alles zit in het stopcontact ingeplugd. Voor de mensen die hier naar toe komen, de stopcontacten zijn hier allemaal met twee platte pinnen.

Een zelfgemaakt bakje koffie, op mijn veranda en daarna een verfrissende duik in het zwembad. Zo start de dag op. Ik moet nog even naar het reisbureau voor een papieren ticket maar nog steeds is de printer kapot. De hoop is dat ze op het vliegveld de e-ticket accepteren.
Tijdens het bellen naar een hotel in Oloilo, wat ik wil regelen voor morgenavond, wordt het gesprek afgebroken, het beltegoed is op.
Net buiten mijn resort kan ik gelukkig opwaarderen dus hoeft mijn zwembroek niet uit. Voor morgenavond heb ik in ieder geval weer een slaapplek.

Niets doen kriebelt te veel en daar waar het eiland maar één kilometer breed is, is er aan de andere kant ook nog een strand, Bulabog Beach. Hemelsbreed betekent wel dat de weg ernaar toe wat langer is. De sfeer op dit strand is totaal verschillend van Whitebeach. Ook hier lopen veel toeristen en proberen ze je een boot, voor een rondje eiland, aan te smeren maar ik zie geen kettinkjes en kraaltjes, geen massage. Wel wat meer locale tentjes waar je wat kan drinken. Natuurlijk zijn hier ook wat dure resorts.
Het hele strand ligt vol met boten en er zijn jet-ski's en para-sails op het water. Het directe achterland van dit strand bestaat uit locale huizen en winkeltje. In honderd meter verschil zie je de tegenstellingen van een arm land en de grote toeristische rijkdom.

Het raadseltje bij de foto's is vandaag dan ook : zoek de verschillen tussen lokaal en toeristisch en verzin erbij wat ik het leukst vind.

Onderweg pin ik nogmaals het volle toegestane bedrag want in Palawan waar ik overmorgen hoop aan te komen zijn de pin mogelijkheden beperkt tot twee plaatsen. De hoop is dat mijn curator niet in de stress schiet.

Morgen wordt een dagje reizen, met een tri-cycle naar de boot, dan naar de overkant. Vervolgens zes uur met een bus naar Iloilo City