De eerste ruzie op z'n Filipijns
Door: Ton
Blijf op de hoogte en volg Ton
16 September 2013 | Filipijnen, Manilla
Om twaalf uur zit ik aan het strand met een heerlijke zeebries te genieten van twee gebakken eitjes op toast en een bakje koffie.
De dag begon echter anders en wel met het geluid van een wekker en de regen die neerkletterde.
Omdat het vandaag een reisdag is zit ik al vroeg buiten de deur, zwaar bewolkt en regen. De krant meldt dat het de komende tijd blijft regenen. Een tropische depressie, die ook al een naam heeft (dus da's een flinke) trekt ten noorden van de Filipijnen richting Japan maar stuwt de moesson regens het land op.
Gelukkig trekt de storm naar Japan maar of ik blij met de regels ben weet ik nog niet.
Lopen naar het busstation is geen optie. Ik weet niet hoever het is en heb weinig zin in een nat pak, zo vroeg in de ochtend. Maar dan blijft alleen de taxi maffia over. En jawel, het regent hard dus de prijzen stijgen. 5 euro voor een ritje van 15 minuten.
Onderweg merk ik wel dat lopen inderdaad geen optie is want veel straten staan meer dan een halve autoband diep onder water.
Dat je natte voeten en benen krijgt is daaraantoe maar je ziet ook de gaten in de weg niet. Soms zijn er gaten van meer dan een meter diep.
Alles valt mee op het busstation. De bus die ik moet hebben staat al vooraan. Het kaartje is snel gekocht (nog goedkoper dan de taxi) en ik zit voor de komende 4 uur droog.
Het is een puinhoop in de stad maar deze hebben we snel verlaten en gaan een tolweg op. Niets interessants aan want het lijkt erg op een Europeese snelweg, alleen groeit er rijst aan beide kanten, het landschap is vlak.
Om kwart over negen wordt ik wakker. Het voordeel van met de bus reizen is dat je veel kan zien, het nadeel is dat, zodra de motor start, ik in slaap val.
Het is tijd voor een pauze bij een wegrestaurant. Dit ziet er voor Aziatische begrippen erg schoon en georganiseerd uit. Ik hou het echter bij mijn Javaanse Jongen in plaats van eten. En dit niet op de laatste plaats dat ik verslaafd ben maar vanmorgen had ik mijn eerste diaree klachten, de goedkope kip van de laatste dagen komt eruit.
Het laatste uur van de reis gaat richting heuvels, door kleine plaatsen waar links en rechts van de weg van alles wordt verkocht.
Wonderwel breekt zo nu en dan de zon door.
Om elf uur arriveer ik op het busstation van Olongapo. Volgens de planning moet ik nu in een overvolle Djeepney naar Barrio Barretto en daar een tricycle (brommer met zijspan) naar mijn hotel. Ik zie dat eigenlijk niet zo zitten met mijn rugzak en handbagage en besluit voor het laatste stuk gewoon een taxi te pakken.
Dat wordt dan ook mijn eerste ruzie in de Filipijnen.
Op het busstation laat ik het adres van mijn hotel zien en maak een prijs. De chauffeur zegt het hotel te kennen en we vertrekken. Binnen tien minuten vraagt hij nogmaals het adres en geeft aan dat hij zich vergist heeft en wil de prijs verdubbelen. "No way". Ik scheld hem even goed uit en sommeer hem om te draaien en terug te gaan naar het busstation. Hij probeert het nog een keer en ik laat hem de auto stoppen. Uiteindelijk kiest hij eieren voor zijn geld, onder het herhaaldelijk zeggen dat hij zich had vergist, rijdt hij naar mijn hotel.
Aldaar probeert hij bij het hotel nog commissie op de strijken. Dikke pech want ik heb gereserveerd dus het is niet zijn verdienste.
Ik ben er, trek snel een korte broek aan en settel mijzelf in het restaurant met uitzicht op Subic Bay. Niet het tropisch zwemparadijs maar een verademing na de drukke stad.
Het is een baai waar recht vooruit een aantal zeeschepen liggen verankerd, rechts is een of andere overslaghaven terminal. De baai is omgeven met heuvels waar de bewolking zwaar tegenaan hangt. Aan de kant waar ik zit een strand waarop ik de eerste strandverkopertjes al heb gesignaleerd.
Ik krijg een menukaart in mijn handen gedrukt. 30 pagina's vol met gerechten.
Als ik hier drie maanden blijf zitten kan ik per dag bij het ontbijt, lunch en diner iets anders eten zonder twee keer hetzelfde te hoeven bestellen.
Ik ga eerst mijn eitje maar eens opeten, de menu kaart verder bestuderen en de boel een beetje verkennen. Misschien nog even over het strand lopen als daar iets van komt, want tijdens het schrijven van dit verhaal trekt de gehele baai dicht en worden in het restaurant de plastic stormschermen neergelaten.
Maar vooral ga ik vandaag de boel de boel maar eens laten.
De dag begon echter anders en wel met het geluid van een wekker en de regen die neerkletterde.
Omdat het vandaag een reisdag is zit ik al vroeg buiten de deur, zwaar bewolkt en regen. De krant meldt dat het de komende tijd blijft regenen. Een tropische depressie, die ook al een naam heeft (dus da's een flinke) trekt ten noorden van de Filipijnen richting Japan maar stuwt de moesson regens het land op.
Gelukkig trekt de storm naar Japan maar of ik blij met de regels ben weet ik nog niet.
Lopen naar het busstation is geen optie. Ik weet niet hoever het is en heb weinig zin in een nat pak, zo vroeg in de ochtend. Maar dan blijft alleen de taxi maffia over. En jawel, het regent hard dus de prijzen stijgen. 5 euro voor een ritje van 15 minuten.
Onderweg merk ik wel dat lopen inderdaad geen optie is want veel straten staan meer dan een halve autoband diep onder water.
Dat je natte voeten en benen krijgt is daaraantoe maar je ziet ook de gaten in de weg niet. Soms zijn er gaten van meer dan een meter diep.
Alles valt mee op het busstation. De bus die ik moet hebben staat al vooraan. Het kaartje is snel gekocht (nog goedkoper dan de taxi) en ik zit voor de komende 4 uur droog.
Het is een puinhoop in de stad maar deze hebben we snel verlaten en gaan een tolweg op. Niets interessants aan want het lijkt erg op een Europeese snelweg, alleen groeit er rijst aan beide kanten, het landschap is vlak.
Om kwart over negen wordt ik wakker. Het voordeel van met de bus reizen is dat je veel kan zien, het nadeel is dat, zodra de motor start, ik in slaap val.
Het is tijd voor een pauze bij een wegrestaurant. Dit ziet er voor Aziatische begrippen erg schoon en georganiseerd uit. Ik hou het echter bij mijn Javaanse Jongen in plaats van eten. En dit niet op de laatste plaats dat ik verslaafd ben maar vanmorgen had ik mijn eerste diaree klachten, de goedkope kip van de laatste dagen komt eruit.
Het laatste uur van de reis gaat richting heuvels, door kleine plaatsen waar links en rechts van de weg van alles wordt verkocht.
Wonderwel breekt zo nu en dan de zon door.
Om elf uur arriveer ik op het busstation van Olongapo. Volgens de planning moet ik nu in een overvolle Djeepney naar Barrio Barretto en daar een tricycle (brommer met zijspan) naar mijn hotel. Ik zie dat eigenlijk niet zo zitten met mijn rugzak en handbagage en besluit voor het laatste stuk gewoon een taxi te pakken.
Dat wordt dan ook mijn eerste ruzie in de Filipijnen.
Op het busstation laat ik het adres van mijn hotel zien en maak een prijs. De chauffeur zegt het hotel te kennen en we vertrekken. Binnen tien minuten vraagt hij nogmaals het adres en geeft aan dat hij zich vergist heeft en wil de prijs verdubbelen. "No way". Ik scheld hem even goed uit en sommeer hem om te draaien en terug te gaan naar het busstation. Hij probeert het nog een keer en ik laat hem de auto stoppen. Uiteindelijk kiest hij eieren voor zijn geld, onder het herhaaldelijk zeggen dat hij zich had vergist, rijdt hij naar mijn hotel.
Aldaar probeert hij bij het hotel nog commissie op de strijken. Dikke pech want ik heb gereserveerd dus het is niet zijn verdienste.
Ik ben er, trek snel een korte broek aan en settel mijzelf in het restaurant met uitzicht op Subic Bay. Niet het tropisch zwemparadijs maar een verademing na de drukke stad.
Het is een baai waar recht vooruit een aantal zeeschepen liggen verankerd, rechts is een of andere overslaghaven terminal. De baai is omgeven met heuvels waar de bewolking zwaar tegenaan hangt. Aan de kant waar ik zit een strand waarop ik de eerste strandverkopertjes al heb gesignaleerd.
Ik krijg een menukaart in mijn handen gedrukt. 30 pagina's vol met gerechten.
Als ik hier drie maanden blijf zitten kan ik per dag bij het ontbijt, lunch en diner iets anders eten zonder twee keer hetzelfde te hoeven bestellen.
Ik ga eerst mijn eitje maar eens opeten, de menu kaart verder bestuderen en de boel een beetje verkennen. Misschien nog even over het strand lopen als daar iets van komt, want tijdens het schrijven van dit verhaal trekt de gehele baai dicht en worden in het restaurant de plastic stormschermen neergelaten.
Maar vooral ga ik vandaag de boel de boel maar eens laten.
-
16 September 2013 - 09:42
Hennie:
Hoi Ton,
'Maar vooral ga ik vandaag de boel de boel maar eens laten'. Dit had ik mij vandaag ook voorgenomen maar om 7 uur ging de wekker en om 8 uur achter de PC. Wat heb jij het toch goed, zo af en toe een klein ruzietje, bij ons heb je wel eens meer moeten discussiëren. Veel de boel is de boel plezier en tot later.
Groet Hennie -
16 September 2013 - 12:58
Ans:
Hoi Ton,
Voor de bewolking, zon en regen had je niet zo ver weg hoeven te gaan. Dat is hier in ons kikkerlandje ook. Maar ik neem aan dat de temperatuur daar beter is dan hier. Hier is het aan de frisse kant. Je bent ook weer lekker op dreef om ruzie te maken over de prijs. Ze proberen ook maar. Maar jij als krenterige Nederlander laat je dus niet afschrikken. Verder hoop ik voor je dat de buikklachten mee gaan vallen. Geniet van de buien en je strandje wij werken wel.
Groetjes Ans -
16 September 2013 - 14:31
M A:
hoi Ton ik heb weer genoten van jou belevenissen het is wel leuk om mee te reizen,het weer is misschien niet zo mooi maar hier is het koud wind en regen meer smaken zijn er niet. ik hoop voor jou dat het weer daar wat beter word maar alles bij elkaar geniet je toch wel van jou vacantie en van alle indrukken die je op doet.ik kijk weer wel uit naar morgen en jou nieuw verslag.
heel veel groetjes en liefs ma -
16 September 2013 - 17:58
Chris En Toos:
Hoi Ton,
Dat slapen in de auto zal wel in de familie zitten, alleen als ikzelf (Toos) achter het stuur zit blijf ik (gelukkig) wakker.
Je staat je mannetje wel en laat je niet tillen dus we zijn benieuwd hoe het verder zal gaan.
XXX Chris en Toos
-
17 September 2013 - 10:46
Jaakie:
Hadieton,
Ruzie maken met een taxichauffeur?? Zal wel een ouwe lul geweest zijn, niet om aan te zien, onverzorgd en lang haar, ongeschoren, stuk schorem? Zo iets? Anders doe je dat toch niet, als het een 'lekker menneke' geweest zou zijn had je waarschijnlijk andere plannen gehad. Nou, ik lees véél regen daar bij jullie, nou, vannacht hier anders ook, regen, harde wind het oud papier buiten zetten voor zessen was een kunst op zich.
Laat alles je goed smaken met een prachtig uitzicht op zeecontainers en schepen......
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
