Wat een drukte...

Soms sla je een dagje over omdat er niets speciaals gebeurd, of wen ik te hard aan alles wat ik zie?

Gisteren gebeurde er zowat niets wat al niet gebeurd was. Bij het ontbijt was er hetzelfde ritueel, thee zonder suiker, eerst vragen om suiker, daarna vragen om het lepeltje. Maar daar waren jullie al mee bekend.
Ook de bus naar Phnom Penh was niet veel bijzonders. Hij vertrok wel op tijd maar kwam toch twee uur te laat aan. Ook daar zijn jullie al mee bekend. De stoelen zijn kappot, maar dat is ook niet uitzonderlijk.
Het landschap heb ik al eerder beschreven, alleen het Tonle Sap meer ligt nu links in plaats van rechts, want ik heb nu de weg aan de andere kant van het meer.

Moe van het "buszitten" ben ik rond drie uur in de hoofdstad Phnom Penh. Zoals de meeste Aziatische steden komt het chaotisch over.
Met een medebus passagier onderhandelen we een tuktuk driver voor de speurtocht naar een guesthouse. Mijn standaard is wel wat verhoogd in Cambodja, want vooral in de steden is het heet, een airco vind ik geen overbodige luxe meer. Ik zit graag buiten dus een balkon of gezamenlijk balkon is ook een eis.
Het tweede guesthouse voldoet aan mijn minimale criteria.
Kleine vierkante kamer, warme douche, airco, gezamenlijk balkon, televisie, koelkast, wifi. Het is schoon, de ontvangst is hartelijk. De prijs: $ 15,= (€ 11,33). Ik ga niet meer voor 5 dollar in een muf, warm hok zitten.
Mijn puf is bij aankomst op dus een ik even een sandwich op het kleine terras voor de deur.

Vreemde stad, druk, chaotisch, het is hier echt uitkijken waar je loopt, hoe je oversteekt, drukte links, rechts, van voor, van achter. Veel winkels, veel restaurants, veel tuktuk's en motors die hun diensten aanbieden, veel volk, het is weer effe wennen.

In Battambang had ik een tip gekregen over een goed Indiaas restaurant, in 110 street.
De straten van Phnom Penh zijn genummerd, lekker gemakkelijk zou je denken. Ik verblijf in 136. Het restaurant is in 110 dus dat is 26 straten verder. Mis dus, 110 is hier twee straten vandaan.
Gelukkig moet ik niet van 136 naar 137 want daar loop ik wel een uurtje op.

Het restaurant is snel gevonden, althans het uitgangsbord. Ik pak echter de verkeerde deur en sta in een hoerentent, sorry dames, verkeerd verbonden.

Voor een slordige €3,75 eet ik me helemaal suf, een Indiase tali bestaande uit rijst, chicken curry, 2 parata's, dahl, komkommer, tomaten en een groentemasala, Cola erbij en echte Indiaase chai met cardamon en kaneel na. Hier zien ze mij meer terug.een beetje India in Cambodja.

Het beeld van gisterenavond wordt mij in de ochtend bevestigd
Wat is beter om de stad te voet te ontdekken, te voet ruik je, zie je en voel je de stad.

Ik begin mijn "stadswandeling" bij de Wat Pom. Je kan hier bij aanvang voor geluk op je wandeling bidden zodat je niet in een van de open riolen van Phnom Penh valt. Dat blijkt hier de plaatselijke bevolking ook te doen.

Jezelf oriënteren valt hier niet mee en ik loop mezelf diverse malen mis.
Het is druk, druk, oversteken lijkt een onmogelijkheid dus maar gewoon doen, langzaam de weg oplopen, hopen dat ze je zien en je links en rechts passeren. Het valt nog mee als ze zichzelf aan rechts rijden per rijstrook houden maar het moeilijker als er per rijstrook twee richtingsverkeer is.
Lopen op de stoep valt echter ook niet mee. Overal kraampjes, geparkeerde auto's, brommers, tafeltjes, stoelen, koopwaar, alles wat maar op de stoep kan liggen ligt er. De rijbaan loopt vaak sneller dan het trottoir.
De chaos van Phnom Penh is qua verkeer hetzelfde als de gebouwen. Oude grauwe, Frans koloniale stijl gebouwen worden afgewisseld met nieuwbouwtorens van moderne allure, vaak van grote banken. Soms lijken de gebouwen willekeurig op elkaar gestapeld.
Daarnaast heb je de pagoda's en paleizen, gouden juweeltjes in de chaos.

Overal zie je markten, groetenmarkten, vismarkten. De vismarkten hoef je niet te zoeken, die ruik je van verre.
Dan verschijnt er een supermoderne super mall, een modern winkelcentrum van zes verdiepingen hoog, volledig in de aircostand en met alle moderne zaken die maar bestaan.

Straat in, straat uit, volledig gedesoriënteerd dwaal ik door de stad, pak een terrasje en loop weer verder. Tot dat het lopen slenteren wordt, dan keer ik terug naar mijn "thuisbasis", drie hoog in een smal hotel in het toeristen centrum van de stad.
In een supermarkt op de hoek koop ik een fles melk en broodjes voor mijn late lunch die ik verorber onder de airco.

Terwijl ik dit op zit te schrijven, in afwachting van de ondergaande zon, wordt het gezamenlijke balkon door de schoonmaakploeg van 5 vrouwen schoongemaakt. Na de schoonmaak vraag ik mijzelf af of het voor de schoonmaak niet schoner was.

Maar ja, het blijft Azië.

Morgen staat mij een bezoek te wachten aan het Tuol Sleng museum en "The killing fields". De herinnering aan het verschrikkelijke Pol Pot regime (Khmer Rouge) van 1975 tot 1979 , waarbij een kwart van de Cambodjanen is uitgemoord.