Je hebt soms van die dagen

En vandaag is dan zo'n dag. Een dag dat je niets bekoren kan. Soms zitten dingen mee en zijn leuker dan verwacht, soms zitten dingen tegen en kan er ook niets goed meer zijn. Het begon eigenlijk gisterenavond al. Op zoek naar een plastic restaurant, welke in Cambodja zeldzamer lijken dan in Laos. Ik vond er een!!! Het was er lekker druk, dus ik stond te kijken waar ik kon gaan zitten. Een smoezelige menukaart van plastic wordt in mijn hand gedrukt. Veel keus, Cambodjaanse prijzen.
Omdat het druk was wordt mij gevraagd of ik boven wil zitten. De trap op, kom ik toch in een sterrenrestaurant terecht. Houtsnij meubels, sfeervol tafellinnen, sjieke glazen, servetten, menukaarten in een stoffen hoes. Tafeltjes op een smal Frans balkon, uitzicht op straat, drie obers. Wat gaat me dat wel niet kosten? Quanta costa ? Gaat door mijn hoofd.
Dat valt alles mee, de prijzen zijn hetzelfde als beneden. Vietnamese sour soup, rijst en een cola voor de prijs van $3,65 (€ 2,75).
Ik raak in gesprek met een Amerikaanse vrouw die 50 jaar geleden uit Amsterdam is vertrokken en nu 10 jaar in Cambodja woont. Ze is hier verbonden aan een weeshuis en komt vanavond reserveren voor het jaarlijks kerstdiner voor 45 kinderen.
Zij is weer eens blij om in het Nederlands te kunnen praten.
Ik blijf in het restaurant tot er een groep van 30 bejaarde Nederlanders binnenkomt. De Amerikaanse vraagt direct of ik mijn werk meegebracht heb.

Geen zin in nadere diagnoses ga ik terug naar mijn hotel. O ja de "laundry" oftewel mijn was even ophalen. Hebben die gvd-se eikels mijn broek te heet gestreken, een groot gat zit er aan de voorkant naast mijn gulp. Nou is het wel heet hier maar met mijn zaakje open en bloot te moeten lopen is ook zo wat.
Ik heb twee broeken bij, een voor de was en een aan, dat wordt een probleem. Omdat die Aziaten zelf niet weten te verzinnen wat te doen, geeft ik ze de opdracht morgen een kleermaker in te schakelen en de broek te repareren. Sorry voor de negativiteit over onze Aziatische medemens maar soms.............oppassen Ton, blijven lachen, vriendelijk blijven, bla, bla, bla.
Als de negativiteit een rol gaat spelen kan je jezelf aan alles ergeren. De airco op mijn kamer staat te loeien maar de muren geven meer warmte af dan dat apparaat kan bijwerken. Er is een dakterras, maar de rotzooi en afwas van de hele dag blijft gewoon op tafel staan. Je kan eten en drinken bestellen op het dakterras maar de telefoon is al drie dagen kappot, dus moet je van zes naar de begane grond om te bestellen. Niemand komt op het idee om dat even te laten maken. Er is maar een asbak. Mijn internetverbinding doet het op de zesde niet.
Objectief valt het allemaal wel mee voor een hotel van 10 euro, maar toch......

Het ontbijt zet de boel voort. Om alles moet je vragen: "Mag ik suiker voor in de thee?" "Mag ik er ook een lepeltje bij?" Grrrrrrrrrrrrrrrrrr.

Mijn tuktuk chauffeur is gelukkig op tijd maar de tour vandaag viel wat tegen. We gaan allerlei ambacht toestanden af: een meubelmakerij waar ze houtsnijwerk maken, een rijstpapier makerij waar ze velletjes voor loempia's maken, een trommelmakerij. Boeie!!!!!!!!!!! Niet echt dus.
Dan krijgen we de bio industrie: een krokodillen boerderij voor de kweek van handtasjes, een viskwekerij voor de kweet van ondraaglijke stank. Boeie!!!!!!!!!!!!niet echt dus. Dan wordt ook nog aangewezen wat een bananenboom is, Waar mango's aan groeien. Boeie!!!!!! Niet echt dus.
Dan, jawel, alsof ik er nog niet genoeg gezien heb, een tempel van een hoop oude stenen. Ik erger mij dood aan de mensen die zeggen hoe ik moet lopen en bij elke aanwijzing ga ik de andere kant op. "Mens, laat me met rust".
Het wordt een korte toer. Ik wil naar de markt, want vertrouwen dat mijn broek gemaakt wordt is er niet. Ik weet echter vrij snel twee korte broeken in mijn maat te vinden (voor 7,50 per stuk) dus loop ik morgen niet in mijn blote kont.

Terug in het hotel wordt mijn vermoeden bevestigd. Het gat in mijn broek is dicht alleen in een andere kleur. Nou lijkt het net of ik in mijn broek gepiest heb. Het levert gelukkig nog wel wat hilariteit op. Ik geef nogmaals de opdracht met mijn broek terug te gaan naar de kleermaker. Omdat het een afritsbare broek is moeten ze het onderste gedeelte van de pijp maar gebruiken. Zo blijft er een driekwart broek over maar dat is voldoende voor de komende weken.
Omdat ik morgenvroeg vertrek heb ik de rekening maar op tijd gevraagd omdat het voorgevoel al aangaf dat ook hierin dingen fout zouden gaan, en inderdaad..............
Ze zijn vergeten een lunch en twee maal het ontbijt in rekening te brengen. Vanwege de ergernis blijf ik maar Aziatisch, blijven lachen en vriendelijk kijken...............