De nationale sport van Cambodja

De nationale sport van Cambodja. Ze doen het de hele dag. Ze doen het al voor het ontbijt. Ze doen het op het werk. Ze doen het tussen de middag. Ze doen het op het heetst van de dag. Ze doen het in de winkel. Ze doen het in een tuktuk. Ze doen het in de keuken. Ze doen het naast de straat. Ze doen het in het centrum van de stad. Ze doen het zelfs op het terrein van een tempel. Overal doen ze het.

Helaas heb ik te weinig tijd om mee te doen. Ik moet zonodig de omgeving verkennen, dingen bezichtigen, mezelf actief opstellen. Het gevolg is wel dat ik het niet doe. Ik moet bekennen dat ik het in Laos al wel gedaan heb maar hier in Cambodja ben ik er nog niet aan toe gekomen.

Batambang is op zich niet de stad waar je in blijft als je hier bent. Vandaar dat alle tuktuks te huur zijn voor een dagtrip buiten de stad en daar heb je de noord en de zuid route voor.

Vandaag staat het noorden op het programma. Samen met Mister Boren, mijn chauffeur voor de komende twee dagen ga ik om acht uur al op stap.. Zeg maar in een straal van 20 kilometer de toeristische hoogtepunten langs. De route, die best wel lang is, is hetzelfde voor alle tuktuks want je komt de gehele dag door dezelfde mensen tegen. Op tijd weggaan heeft ook hier zijn nut, dan ben je de meute voor.

Het hoogtepunt, en dat niet van de nationale sport maar van de trip, is de bamboe trein. Deze staat beschreven in alle informatie die je over Batambang leest. Ik twijfel even of ik hier aan mee wil doen. Alle toeristen doen het dus.....
Alle toeristen gaan ook naar de Angkor tempels in Siem Riep, naar de Taj Mahal in Agra (India). Niet dat de bamboe trein behoord tot de zeven wereldwonderen. Ik huur dus ook zo'n ding.

Een rechte spoorlijn die, buiten de bamboe trein niet meer in gebruik is, wordt voor enkele kilometers gebruikt. De bamboe trein bestaat uit een aantal losse onderdelen. Een tweetal sets wielen die op de rails gezet worden, daarop gaat een plateau van bamboe, de naam gever van deze trein, een kleine motor, met een v-snaar om de as, een matje om op te zitten. Dan mag ik erop en vertrekt dit verhikel voor enkele kilometers naar een een verder gelegen dorp, door een haag van struiken, met hier en daar een uitzicht op grote rijstvelden.

Zo nu en dan loopt er iemand op de rails, boeren die op het rijstveld aan het werken zijn en deze spoorbaan gebruiken als looppad. Ze gaan netjes aan de kant als ik voorbijkom. Omdat er maar een spoor is wordt het lastiger als je een tegenligger hebt. Een van de twee wordt afgebroken, in onderdelen langs de spoorbaan gelegd om vervolgens de tegenligger te laten passeren. Dan wordt het gehele ding weer opgebouwd.

Het eindstation is een dorp waar uiteraard koude drankjes, zijde sjaaltjes en fruit verkocht wordt door wat opdringerige verkoopstertjes. In het dorp wordt ook de nationale sport beoefend en er lopen ook veel kleine kinderen rond.

De terugweg gaat over hetzelfde spoor, vele malen moet er gewacht worden voor het afbreken en opbouwen van de trein, want het wordt drukker en drukker.
Niet om te pretenderen dat ik wat meer ben dan een ander, word ik, zittend in de Boedha houding, vaak gefotografeerd door andere, aan de kant staande toeristen.

Terug op het beginstadium signaleer ik ook dat mijn tuktuk driver het ook doet, die nationale sport. Ik ben echter de interuptus want we moeten door. Hij doet het maar een andere keer.

De rit gaat verder door het platte land van Cambodja, het is werkelijk heel plat. Het lijkt Nederland wel. Later er echter hier twee bergen zijn. En jawel op die twee hengen staat een tempel die bezocht moet worden. Een van de tempels, eentje die oud is en in de elfde eeuw is gebouwd, bereik je via een lange trap. Ik vraag me af of ze vroeger gek waren om die tempel boven op de berg te leggen, het was voor mij toch gewoon wel gemakkelijker geweest om hem onder aan de berg te leggen. Scheelt een hoop klimwerk.
Boven op de berg staat een koele bries van dertig graden en het uitzicht over het platteland is schitterend.

Het omhoog en naar beneden gaan geeft mijn tuktuk chauffeur weer de kans om te sporten, dit maal met de serveerster van een plaatselijk restaurant. Je kan aan de geluiden die ze maakt merken dat ze het vaker doet.

Na vele kilometers door het platteland een tweede berg, met een tweede tempel en een tweede trap. Een tweede klim omhoog en jawel, ook bovenop wordt er gesport en dit keer door enkele jonge monniken. Ik moet nog naar beneden dus moet mijn energie sparen en kan niet meesporten.
Reizen geeft zo wel de beperkingen. Ik hoop na volgende week wat meer tijd te hebben om mijzelf in de nationale sport van Cambodja te bekwamen.
Niet dat ik zo sportief ben, ik word over het algemeen al moe van denksport, maar ik zie in deze sport toch wel de ultieme uitdaging om voor eens en altijd van mijn onsportieve imago af te komen.
Ik moet zeggen dat deze nationale Cambodjaanse sport, hetzij nog in kleinere mate, ook soms beoefend wordt in Nederland.

Na mijn dagtrip zit ik op het dakterras, zes hoog, van mijn hotel te schrijven met een rode lucht van de onderstaande zon. Helaas is er hier geen sportfaciliteit dus zal ik mijn ambitie
om mij te bekwamen in de nationale sport, hangmat schommelen, nog even uit moeten stellen.