Leven op het water

Het Tonle Sap meer is het grootste zoetwater meer van zuid Oost Azië en verzorgd vis en irrigatie water voor de halve bevolking van Cambodja. Het meer is door de Tonle sap rivier verbonden met de Mekong.
Het meer kan in de regentijd tot 4x tot 5x zo groot worden tot wel 10.000 vierkante kilometers. Ook wonen er 90.000 mensen op het meer, in ongeveer 170 drijvende dorpen.

Vandaag moet ik het meer over want ik ga per boot van Siem Riep naar Batambang.

Zoals het hier gaat word ik al een uur te laat opgehaald met een minibusje, waar al ongeruste toeristen inzitten. Ik ben niet de laatste die opgehaald wordt, er komen er nog vier bij.
De chauffeur deelt ons om tien over zeven mee dat wij ons niet ongerust hoeven te maken want de boot vertrekt pas om zeven uur !?!?!?!?!? Enkele van de toeristen schieten zowat direct in de stress en hebben even uitleg nodig over hoe de Aziatische klok werkt. Ik stel ze wat gerust door te zeggen dat de kans dat de boot zinkt groter is dan dat we te laat komen.
Om half acht rijden we eindelijk de stad uit, een half uur over een bar slechte weg richting de boot.
Direct na het inschepen op onze veerboot vertrekt hij. We waren toch blijkbaar de laatste die aan boord moesten.

Tonle Sap is dan wel een meer maar we varen voor het groots gedeelte van de ochtend door lage, groene watergewassen die op het water drijven. In de lucht grte zwermen vogels die van kleur lijken te veranderen als de zwerm een andere richting in gaat. Een schouwspel van zwart tot zilvergrijs.

Voor de rest vooral smalle vaargeulen waarbij de boot een aantal keren achteruit moet varen om de waterplanten uit zijn schroef te halen. Ik heb mijzelf geposteerd op het dek voor het mooie uitzicht, beentjes door de reling en zelf wat plaats om te liggen en te staren naar de helderblauwe lucht. Plotseling uit het niets doemt een varend dorp op. Allemaal drijvende huisjes, omringt door waterplanten en water. Houten huisjes staande op bamboe vlotten, oude vaten en ander soortige houten vlotten. Deze boot, die dienst doet als een dagelijkse verbinding vaart langzaam door het dorp, op de hoorn blazend om aan te geven dat hij er is. Her en der komen mensen in bootjes aanvaren om deze "bus" te halen. Langszij stappen mensen over.

Voor de huisjes staan vaak kinderen te zwaaien en te roepen, een prachtig gezicht. Het huis uit kan alleen met een bootje. "Schat, kan jij even een kopje suiker lenen bij de buurvrouw?" heeft hier meer voeten in de aarde (of water) dan bij ons.
Ik vraag mezelf af of alle kinderen hier zwemmen kunnen, ik zie er weinig in het water. Naar school gaat ook per bood, rond twaalven zien we boten met schoolkinderen terugkomen van school. Warempel zie ik ook nog een drijvende school.
Winkeltjes en alles kom je zo op het water tegen.

De zon wordt erg heet, op het water, dus met een bries van de varende boot, begin ik toch de verbrandingsverschijnselen op mijn tere huidje te merken. Ik verkas naar binnen, jammer want het geeft minder mogelijkheden rond te kijken, maar slachtoffer worden van een zonnesteek is ook geen prettig vooruitzicht.
6 uur lang trekt het groene landschap met hier en daar een dorp aan ons voorbij, een heel andere wereld lijkt het wel.

De vaarweg wordt erg smal, met een soort sirene aan baant de boot zich door de smalle vaargeul van groene waterplanten. Net als op de weg moet er soms gewacht worden op een tegenligger.
En zoals bij een echte busreis legt de boot ook nog aan bij een drijvend wegrestaurant.
Dan is schijnbaar het meer op, we draaien een rivier op en her en der wordt er stil gelegd om mensen van boord te laten. De toeristen worden 10 kilometer voor de stad ontscheept, het water staat te hoog om onder een beuk door te kunnen, het regen seizoen is nog maar net voorbij en jullie hebben allemaal wel op televisie gezien dat dit jaar er nogal wateroverlast was in Zuid Oost Azië.
Nog niet van boord wordt je al toegeroepen door allerlei tuktuk drivers die allemaal een hotel aanprijzen. Het hotel wat mij aanbevolen werd is er ook bij, maar dan met een minibusje.

Ik zit nu in het centrum van Batambang, een kleine kamer met airco en warm water. Ik zit aan de voorkant van het hotel maar kan dus bij mijn kamer wel buiten zitten. De airco staat hard te loeien want die krijgt mijn kamer maar amper gekoeld.
Vanaf mijn voordeur kijk ik uit op een rij Frans koloniale huizen, onderste verdieping winkels en de bovenste verdieping getooid met oude luiken.

Omdat ik al vanaf vijf uur vanmorgen in de weer ben ga ik vanavond in de stad wat eten, op zoek naar een restaurant. Verder heb ik mijn busticket naar de volgende bestemming al besteld, zoals ook de tuktuk die mij de komende twee dagen de omgeving van Batambang gaat laten zien.

Overigens: wat is dat voor een voetbesmetting op het werk? Is het besmettelijk?
Een mondkapje kan wel eens de oplossing brengen!

Bedankt trouwens allemaal voor jullie reacties, het is fijn ze te lezen bij het ontbijt.