Kopje koffie broeder????

Een vrije dag en dan alleen maar aan het zwembad liggen dat is ook maar wat passieF recreëren. Raar trouwens dat in de drie dagen dat ik hier ben ik de enigste ben die gebruik maakt van het zwembad. Het personeel zegt dat het guesthouse helemaal vol zit maar ik zie maar weinig mensen. Zo nu en dan loopt er een verdwaalde toerist op de gang maar dat is alles. Zal de airco kamer met televisie daarmee te maken hebben?
Het lijkt mij sterk dat iedereen heel erg vroeg vertrekt naar de tempels en heel erg laat thuiskomt.
Het zwembad is dus eigenlijk een soort privé zwembad.

Om al die oude stenen van de laatste twee dagen in relatie te zien met de moderne tijd heb ik vandaag een bezoek gebracht aan een nieuwe en in aanbouw zijnde tempel in het centrum van de stad. Een tempel met een levendige gemeenschap van monniken die net zo nieuws hoerig zijn naar mij als ik naar hen. Dat is iets wat ik niet verwacht in een stad die zo veel toeristen per jaar herbergt. De Aziatische nieuwsgierigheid geeft roept allerlei vragen op en geeft een aanknopingspunt om een gesprek aan te gaan. De meeste monniken studeren en spreken redelijk goed Engels, anders dan de Engels sprekende tuktuk drivers. Ze geven zich allemaal uit als Engels sprekend maar komen niet verder als het zeggen van "yes". Wat je ook vraagt: het antwoord is "yes".
Het leuke is om dan open vragen te gaan stellen, snel kom je erachter dat ze geen woord verstaan van wat jij vraagt en ze komen niet verder als "yes". Maar daarin tegen spreken de monniken redelijk goed Engels.

Het doel van mijn activiteit is echter "de stad". Ik kan mij niet voorstellen dat ze hier geen 1 kops waterkoker verkopen, een goede reden om de locale middenstand een aan een onderzoek te onderwerpen. Deze week heb ik al een locale markt bezocht waar ik mijn broek heb laten maken en nu is de oude markt in het centrum aan de beurt.
Overdekt met vele kraampjes en uiterst smalle paadjes ertussen. Let op je hoofd want ik ben langer dan de gemiddelde Cambodjaan. De buitenste rand van de markt wordt vooral in beslag genomen door toeristische "junk" waaronder veel sjaaltjes en t-shirts en andere prullaria, naarmate je meer naar het midden loopt, gaat het meer stinken, jawel, de "vers" afdeling.
Naar Nederlandse maatstaven zal je denken dat de afdeling met vlees, vis en groente in het midden van de markt ligt om de keuringsdienst van waren te ontlopen. Helaas moet ik hier ook niet zijn en de afdeling elektronische huishoudelijke apparatuur kan ik nog niet vinden. Bij de plaatselijke serviesafdeling, potten, pannen, bekers, bestek en dat niet van de hotelkwaliteit, teken ik uit wat ik wil hebben. Direct worden de hulptroepen ingeschakeld. De elektronische winkel ligt echter buiten de markt en een aanwezige tuktuk wil mij de weg wel wijzen, in de hoop mij te strikken voor een dag met de tuktuk naar de tempels te gaan. Het valt mij alleszins mee dat voor de 20 meter verder ik niet in de tuktuk word gezet en dat hij tevreden is met mijn antwoord dat ik vandaag geen tuktuk nodig heeft. Dat is een andere reactie dan een tuktuk die lelijk begon te doen omdat ik niet naar een plaats wilde voor een erotische massage.

Siem Riep krijgt per jaar enkele miljoenen toeristen te verwerken, die allen naar de Angkor tempels gaan. Daarmee trekt het ook de negatieve aspecten van het massa toerisme aan. 's avond bestaat het (kleine) centrum uit een scala van eetgelegenheden, tuktuk's, eenbenige bedelaars, kinderen die prullaria verkopen en natuurlijk hoeren.
En ter vermaak is er natuurlijk een straat die omgedoopt is tot de naam "pubstreet" waar het blanke ras oververtegenwoordigd is en waar de concentratie is van al dit "vermaak".
Hier kan je zelfs voor "one dollar" de kaas tussen je tenen uit laten eten door vissen in een groot aquarium. Wat een "lol".
Een "plastic" restaurant is bijna niet te vinden. Nee, het zit hier op comfortabele rotan stoelen met kussens. Nee, dit is niet Azië.
Op de oude markt vond ik mijn eettentje, helaas waar enkele toeristen zaten te klagen omdat ze drie kwartier op het eten moesten wachten. Wat wil je als er gekookt moet worden met een wok en een gaspit !!!!!!!!! En dan ook nog voor $ 3,= (€2,50). Hou op met klagen, ik word vaste klant.

Maar ik heb mijn elektronica winkel gevonden. Uit een stoffige vitrine kast komt mijn "een kops" waterkoker, de verpakking is grauwgrijs geworden van het liggen in de jarenlange voorraad, de stekker is verbogen en het heeft geen KEMA keurmerk. Je kan er hopelijk water mee koken zonder dat de stoppen doorslaan en desnoods kan je het bij een depressie gebruiken als elektroshock apparaat. Samen met een mok, een theelepel, instant koffie en theezakjes van de locale markt, zijn al mijn opstart problemen opgelost. Een heerlijk eigen gezet kopje koffie of thee bij het opstaan zonder direct naar een restaurant te moeten.

Na deze aanschaf van ongekende luxe is er ook nog even tijd voor de persoonlijke verzorging met een bezoek aan de plaatselijke kapsalon, een familiebedrijf want de kassa Juffrouw ligt in de kapsalon te slapen met de kinderen, kijkt wat sacherijnig als er afgerekend moet worden, stomme toerist: wie komt er tussen twaalf en drie dan ook storen bij het middagdutje!!
Netjes geknipt en de boodschappentas vol is het tijd voor mijn zwempleziertje met een lunch bij het zwembad.

Vanavond nog even eten op de locale markt en dan moet ik Siem Riep af gaan sluiten. Morgenvroeg om zes uur vertrek in weer, met de boot naar Batambang.

Gelukkig komt Paul en Witteman hier een uur vroeger, dus kan ik op tijd naar bed.