Coïtus interruptus

Daar waar de Mekong een breedte bereikt van wel 18 kilometer, geheel in het zuiden van Laos is een gebied wat de 4.000 eilanden wordt genoemd.
In het regen seizoen zijn er aanmerkelijk minder, want ze tellen ook de zandbanken mee.
Hier heb je Laos op zijn relaxed. De grote eilanden zijn bewoond en twee daarvan zijn backpackers paradijzen. Maar daarover later meer.
Vanuit een welverdiend hangmatje even een update van de laatste dagen. Champasak, Wat Phu en de trip naar de 4.000 eilanden.

Zaterdag 05 november
Back from the sixties, Bob Marley en psychedelisch gejengel

Als ik mijn uitzicht vertel, heb ik moeite mijn lachen te onderdrukken. Rechts van mij het wijde uitzicht over de Mekong rivier met aan de overkant een groot eiland in de rivier. Wijds want de Mekong is hier al enkele honderden meters breed. Links het terras behorende bij mijn guesthouse, met blauw plastic tafelkleden en houten stoelen. Maar het mooiste zit voor mij: twee hippies, zo overgenaaid uit de zestiger jaren, een notebook voor hen (modern hè). Ongewassen rasta haar bij elkaar bevonden met een touw, baard, een houten parelketting, een vaal ingescheurd t-shirt met wat eens een legerprint was en een veel te wijde groene broek, natuurlijk blootsvoets. Uit de notebook klinkt de echte ware reggae muziek, zo overgewaaid uit Jamaica of psychedelisch Indiaas gejammer. Maar ze zijn vol activiteit. Met een plankje en twee grote klossen garen zijn ze armbandjes aan het knopen en vlechten waar ze er zelf al enkele van om hebben. Waarschijnlijk waren zij op de middelbare school erg goed in handwerken geweest en zijn ze daarna op zoek naar zichzelf gegaan in Zuid Oost Azië.
In gebruik vallen ze alleszins mee, het zijn aardige gasten met een goede buurt. Fransen uit Grenoble die nog goed Engels praten. De laatste twee dagen heb ik alleen Fransen gezien en gesproken die alleen Frans praten en ik kom ook niet veel verder dan "je parle Française un petit, petit peu".

Ik ben in Champasak aangekomen. Een dorp wat ooit een groot centrum was van koningen en beroemd om zijn Wat Phu tempel waarvan de eerste fundamenten stammen uit de vijfde eeuw. Het tempelcomplex ligt op tien kilometer van hier en verwacht morgen mijn bezoek.

Tegenwoordig ligt er een weg van Pakse naar Champasak dus kan je dit per bus bereiken. Mijn keuze is echter op de ouderwetse manier te gaan en dat is per boot. Uiteindelijk even duur omdat voor de bus je een tuktuk's nodig hebt om op het busstation te komen.
Ongeveer twee uur varen we over de Mekong naar het zuiden. Links van ons een vlakke oever en rechts zo nu en dan een berg. De Mekong wordt breder en de kleur van het water is modderig, ondanks de stroming is het geen wild water rivier alhoewel de boot regelmatig inhoudt. Eenmaal in Champasak ga ik wat guesthouse langs maar weinig voldoen aan de beschrijving van de Lonely Planet. De meeste zijn "basic",maar wat wil je voor 50.000 kip (5 euro).
Mijn keuze valt op de eerste die ik gezien heb. Kleine kamer, eigen douche (warm), restaurant gedeelte een de rivier. Tijd voor een brunch, een kleine dorpswandeling en daarna het observeren van de hippies aan de oever van de Mekong.

De budget problemen heb ik met een aantal dagen kunnen uitstellen door $50,= cash te wisselen, ongunstige koers maar honger hebben is ook zo wat. Er is hier een bank met een gunstige koers maar door het reizen had ik geheel niet het gevoel dat het zaterdag is, gesloten dus. Het obertje hier probeert wat te kletsen in zijn gebrekkig Engels met een Laotiaanse intonatie en tongval.

Het weer is omgeslagen, het is vies benauwd. In de ochtend druppelt het een beetje en vanmiddag komt er een forse tropische bui de lucht uitvallen. De gehele Mekong lijkt dicht te trekken maar na een half uur trekt de boel weer open met mooie kleuren. Het blijft benauwd en zwetend weer. Gelukkig staan er geen verplichte nummertjes op het programma. Ik zit droog en het enigste wat hier ontbreekt dat is een hangmatje.

Het zal vanavond een vroeg avondje naar bed worden, de weinige gasten hier lullen alleen Frans.
Gelukkig ben ik vannacht niet alleen want mijn slaapkamer wordt gedeeld met talloze gekko's.

Zondag 6 november

Een hele hoop oude stenen.

Om maar eens goed te beginnen. Voor mijn zusje Toos: hartelijk gefeliciteerd met je verjaardag. Ook aan de andere kant van de wereld wordt aan jouw gedacht.

Vannacht heb ik mijn rol als coïtus interruptus gespeeld, want ik geef er geen bal om dat Fransen een hoertje oppikken maar dat ze aan weerszijde van mijn kamer een kamer boeken om te gaan neuken dat gaat me te ver. Vooral omdat de kamers hier wanden hebben van boardkarton zodat werkelijk alles te horen is.
Eerst heb ik een show van Hans Teeuwen (leve de I-pad) opgezet en toen ze daardoor nog niet ophielden heb ik er door de muur er maar wat van gezegd. Coïtus interruptus of een uitgesteld orgasme, maar het werd wel rustig.
Met twee Franse mannen en een Zwitserse vrouw ben ik op stap gegaan, een gedeelde Tuktuk is goedkoper dan een Tuktuk voor mijzelf. De Tuktuk blijft tweeëneenhalf uur voor Wat Phu wachten en dat voor een schamele €2,= per persoon.

Wat Phu, een oud tempelcomplex waarvan de eerste bouwwerken stammen uit de vijfde eeuw. Het is een Kmer tempel uit dezelfde periode als de wereldberoemde Anchor Wat tempels in Cambodja waar ik komende maand nog naar toe ga. Een aantal gedeeltes zijn gerestaureerd en nog veel niet. Het is dus een hoop oude stenen en is is nog lang niet af. Het bestaat uit diverse terrassen waarbij het bovenste terras uitzicht biedt op het vlakke land van Laos tot aan de Mekong. Boven staat er een lichte bries wat het verblijf daar aangenaam maakt. Van alle ongelijke trappen ga je als blanke wel even zweten. Bovenaan weten ze dat ook want er wordt water verkocht voor de dubbele prijs. Ach, ze hebben het ook naar boven moeten sjouwen dus zonder afdingen aanvaar ik maar deze toeristisch prijs. Op het strand van Scheveningen zal het ook wel duurder zijn dan bij de Emtee supermarkt in Beek en Donk.
Op mijn terugweg kom ik de twee Franse buren tegen met bijbehorend wulpse gezelschap en ik kan mij er net van weerhouden om te zeggen dat er boven geen karaokebar is. Samen met mijn reisgezelschap liggen we wel in een deuk.
Het begint aardig druk te worden op en richting Wat Phu en er is geen foto meer te schieten zonder een toerist.
De rest van de dag wordt het een beetje rondhangen op het terras aan de Mekong, dit verhaaltje schrijven zodat ik jullie morgen weer kan informeren, wat foto's resizen om het geheel wat op te leuken. Ik weet het, het is zwaar maar ach, met een lemonjuice erbij is het hier wel uit te houden.
Morgenvroeg vertrekt het busje naar de 4.000 Islands. Volgens ingewijden heeft daar elke kamer een hangmat......

Maandag 7 november
Ik heb net mijn hangmatje, airco, wifi verbinding gevonden op Don Khon, maar daarover later.
Nu zit ik met een kopje thee in te checken en dit bericht naar jullie te verzenden.