Met een Vietnamees in bed

Wat eten we vandaag was de vraag die net op tafel lag. Gisterenavond ben ik vertrokken vanuit mijn guesthouse voor een trip met een sleeper bus. Voor mijn gusthouse, terwijl ik wacht op het vervoer naar de bus maak ik al kennis met twee medereizigers, ach ja, zwei krankenswesters aus Deutschland, ja wieder aus Deutschland.
Aankomend op het zuidelijk busstation van Vientiane staan er tientallen slaapbussen klaar voor vertrek richting zowat overal in het binnenland als ook naar China, Vietnam, Thailand.
Ik heb voor aanvang niet zoveel op met slaapbussen, gebaseerd op mijn ervaring in India doe je geen oog dicht en wordt je van hot naar her geslingerd. Mijn aangename verrassing is dat de bus er aan de buitenkant er goed en solide uitziet. Binnen is het gangpad krap maar de bedden, voorzien van een matras, een dik kussen en een deken, die er smoezelig uitziet maar fris ruikt. Dat past goed bij mijn kleding want ik heb het gevoel dat ik er ook smoezelig uitzie. Morgen is het wasdag dus moet het maar even kunnen. Onderweg naar de bus wordt er tussen de twee "krankenswesters" en mij al heel wat informatie uitgewisseld. Het klikt en we besluiten verder samen op te trekken.
Bij de bus krijgen we de tickets en het blijkt dat ik mijn tweepersoons kooi moet delen met een Engels meisje. Dat is hier "not done" dus voordat er iets kan ontstaan worden wij gescheiden en krijg ik een Vietnamees als bedmaatje toegewezen. Ik kan geen woord met hem wisselen want mijn Vietnamees is net zo goed als zijn Duits. Zelf zit hij met een Vietnamees, Laotiaans woordenboek in zijn hand. Alles watik uit mijn tas haal lijkt wel interessant voor hem, alles wordt uit mijn hand gehaald en bekeken, mijn zaklampje, brillenkoker, werkelijk alles wordt bekeken. Mijn I-pad laat ik maar wijslijk ingepakt zitten.

In het begin van de reis krijgen we 2 flessen water, een piepschuim bakje met wat rijst en twee stukjes kwamkwammer (dat is het eten voor de 10 urige busreis). Er wordt medegedeeld dat er 1 plaspauze is.
Ik besluit, zoals ik tijdens de reizen wel gewend ben het eten en drinken tot een minimum te beperken.

De lichten gaan al snel uit, buiten is er niet veel te zien, Dus liggen en slapen.
Ik word eenmaal wakker op een busstation, gauw ff plassen, een sigaretje en weer de bus in slapen. De volgende keer dat ik wakker wordt is het 6.00 uur, nog een uurtje en we zijn in Pakse.

Daar beginnen de onderhandelingen met de tuktuk's voor vervoer naar het guesthouse naar keuze. Aangezien ik gisteren al een internet studie heb verricht is mijn keuze gemaakt, gevolgd door de beide Duitse dames.
De Tuktuk driver wil nog meer volk meenemen (hoe meer zielen, hoe meer kippen zal hij denken) maar ik ben het wachten zat en spoor hem aan om op pad te gaan.
Gelukkig heeft mijn gekozen guesthouse plaats en dat was ook de laatste plaats. Aan veel aankomende toeristen wordt nee verkocht.
De kamers zijn klein, de zitplaatsen buiten gezellig, dus raakt hier iedereen snel ik contact met elkaar. Kortom een guesthouse zoals een guesthouse behoord te zijn.

Douchen, potje thee, schone kleren en we kunnen er weer tegen. Op ons gemakje wat kletsen en rond elf uur gaan we een stokbroodje eten in de stad. Nou stad..... Het is hier rustig, niet zo groot, niet zo interessant, maar ze hebben stokbroodjes en hele sterke koffie.
Het is bloedje heet als we wat rondslenteren en een Wat (tempel) tegen komen. Een monnik zit in de tempel met zijn laptop huiswerk te maken "sociale wetenschappen)' en we raken wat in gesprek met elkaar, We krijgen nog wat gebeden voor de goede reis en een touwtje om onze pols. Ik beloof hem de foto's op te sturen.

Verder slenterend besluiten we maar bij het guesthouse verder niets te doen. Morgen gaan we een uitgebreide dagtrip maken door het Bolaven plateau met dorpjes en watervallen. Ik ga met drie dames, de twee Duitse en een Nederlandse.
Voor hen, omdat ze te weinig tijd hebben, voor mij om kennis te maken met de omgeving en te bepalen waar ik de komende week nog naar toe wil gaan.

De dames zijn nu eten maar ik had absoluut nog geen trek. Mijn verhaal begon met "wat eten we vandaag?". Ik weet het niet maar er zijn hier heel veel plastic restaurantjes.