Vrijwilligerswerk? Onmogelijk zonder manager
Door: Ton
Blijf op de hoogte en volg Ton
16 November 2013 | Filipijnen, Pajak
Zoals ik in mijn vorig bericht schreef zijn de reismogelijkheden beperkt, onmogelijk of misschien onwenselijk. Om hier een maand aan het zwembad te gaan zitten wordt ook zo vervelend. Terugkomen naar Nederland zit niet in mijn scenario's. Vertrekken naar een ander land, gisteren gaf Eva die suggestie, geeft zo'n gedoe met vliegen, visa's etcetera. Hennie schreef over vrijwilligerswerk bij het Rode Kruis.
In Coron was er in het distributie centrum een informatie balie voor vrijwilligers. Toeristen die zich daar hebben gemeld kregen te horen dat ze even moesten wachten en veel zaten acht uur later nog te wachten. Op het vliegveld van Coron was een grote groep vrijwilligers. Ik heb hen 7 uur zien wachten om op een gegeven moment één karretje met hulpgoederen uit een militair vliegtuig te halen.
De eigenaresse van dit Bed &Breakfast heeft familie in Bohol. Dat eiland is enkele weken geleden getroffen door een aardbeving en nu dus door Yolanda. Er is daar nog gebrek aan vanalles. Zij zijn geld aan het inzamelen om daar rijst van te kopen en gaan dit zelf brengen zodat er niets aan de strijkstok blijft hangen. Ze willen echter wachten totdat ze 100.000 peso's bij elkaar hebben zodat het de moeite waard is dit te gaan brengen. Op korte termijn hebben ze geen hulp nodig.
Zij kwam wel met het idee om op het militaire vliegveld hier in Cebu te gaan informeren of ze daar vrijwilligers nodig hebben. Het schijnt dat veel slachtoffers uit andere gebieden daar aankomen.
Vanmorgen ben ik daar naar toe gegaan. Ik weet niet precies waar ik moet zijn en wordt afgezet bij een gebouw wat behoord bij de luchtmacht. Een wat oudere vrouw laat mij binnen en moet haar verhaal schijnbaar kwijt over veteranen die hier in de Filipijnen gevochten hebben in de tweede wereld oorlog.
Gelukkig komen er na tien minuten enkele militairen binnen die mij verder kunnen helpen. Na wat telefoontjes gaat een van hen mij brengen naar de plaats waar ik moet zijn.
Het is tweeeneenhalve kilometer lopen maar hij weet een kortere weg. dat betekend wel dat hij met een aantal officieren moet onderhandelen of hij deze kortere weg wel mag gebruiken. Alsof ik een spion ben die de militaire basis in kaart kom brengen.
Dan begint de zoektocht naar vrijwilligerswerk. Bureau nummer één hoort mijn verhaal aan, prijst mijn goede intenties de hemel in en verwijst mij naar de manager binnen. Bij bureau twee zitten een aantal mannen, die mijn intenties de hemel in prijzen en mij verwijzen naar een manager, die er niet is. Naast het de hemel in prijzen hoor ik ook regelmatig dat een geen gebrek is aan vrijwilligers.
Uiteindelijk wordt ik begeleid naar ander gedeelte van het terrein waar mensen uit Taclobar, de meest getroffen stad, de eerste opvang krijgen. Hier wordt ik ook de hemel in geprezen en wordt van de ene persoon naar de andere verwezen. Er zit een groep van ongeveer 50 vluchtelingen. Ze zien er uitgeput en hongerig uit en hebben behoefte aan de net uitgedeelde maaltijden en water.
Een meisje, verpleegkundige, uit ook een ver land, gisteren aangekomen, krijgt mij opgescheept. Zij weet zelf niet wat ze moet doen en waar ze moet zijn.
Niemand kan mij vertellen wat er met deze vluchtelingen na de eerste opvang gaat gebeuren.
Concreet werk lijkt er niet voorhanden en ik word gedirigeerd naar een tafel van het Rode Kruis waar een hele groep vrijwilligers ook niets staan te doen. Mijn telefoonnummer wordt genoteerd (op de achterkant van een doosje) en ik krijg de mededeling dat ik een telefoontje moet afwachten van de manager.
Iemand anders wil mij op een lijst met namen zetten maar dat is een lijst met vluchtelingen. Anderen begrijpen dat ik wil afreizen naar Tacloban en komen aan met de mogelijke vluchten.
Of ik iets kan doen ? Nee dus, want de manager is er niet. Ik zie dit een tijdje aan en ga uiteindelijk lichtelijk gefrustreerd de deur uit.
Ik ga maar een telefoontje van de manager af zitten wachten waarvan ik verwacht dat dat telefoontje nooit zal gaan komen.
In mijn Bed &Breakfast spreek ik, een gisteren aangekomen, journalist van een Franse krant. Hij komt net uit Tacloban en vertelt zijn ervaringen met de hulpverlening aldaar. Chaotisch en zonder orders van bovenaf gebeurt er niets en keren hulpkonvooien zelfs om. Zowel bij de overheid als andere hulpverleningsorganisaties. Het opzetten van bijvoorbeeld een bootdienst tussen het getroffen gebied en het eiland Cebu komt niet van de grond en er is alleen een onregelmatige luchtbrug met Manilla. Wat hij beschrijft in het grotere geheel komt overeen met mijn ervaring in het klein.
Wat kan ik doen (zonder manager)????????????
In Coron was er in het distributie centrum een informatie balie voor vrijwilligers. Toeristen die zich daar hebben gemeld kregen te horen dat ze even moesten wachten en veel zaten acht uur later nog te wachten. Op het vliegveld van Coron was een grote groep vrijwilligers. Ik heb hen 7 uur zien wachten om op een gegeven moment één karretje met hulpgoederen uit een militair vliegtuig te halen.
De eigenaresse van dit Bed &Breakfast heeft familie in Bohol. Dat eiland is enkele weken geleden getroffen door een aardbeving en nu dus door Yolanda. Er is daar nog gebrek aan vanalles. Zij zijn geld aan het inzamelen om daar rijst van te kopen en gaan dit zelf brengen zodat er niets aan de strijkstok blijft hangen. Ze willen echter wachten totdat ze 100.000 peso's bij elkaar hebben zodat het de moeite waard is dit te gaan brengen. Op korte termijn hebben ze geen hulp nodig.
Zij kwam wel met het idee om op het militaire vliegveld hier in Cebu te gaan informeren of ze daar vrijwilligers nodig hebben. Het schijnt dat veel slachtoffers uit andere gebieden daar aankomen.
Vanmorgen ben ik daar naar toe gegaan. Ik weet niet precies waar ik moet zijn en wordt afgezet bij een gebouw wat behoord bij de luchtmacht. Een wat oudere vrouw laat mij binnen en moet haar verhaal schijnbaar kwijt over veteranen die hier in de Filipijnen gevochten hebben in de tweede wereld oorlog.
Gelukkig komen er na tien minuten enkele militairen binnen die mij verder kunnen helpen. Na wat telefoontjes gaat een van hen mij brengen naar de plaats waar ik moet zijn.
Het is tweeeneenhalve kilometer lopen maar hij weet een kortere weg. dat betekend wel dat hij met een aantal officieren moet onderhandelen of hij deze kortere weg wel mag gebruiken. Alsof ik een spion ben die de militaire basis in kaart kom brengen.
Dan begint de zoektocht naar vrijwilligerswerk. Bureau nummer één hoort mijn verhaal aan, prijst mijn goede intenties de hemel in en verwijst mij naar de manager binnen. Bij bureau twee zitten een aantal mannen, die mijn intenties de hemel in prijzen en mij verwijzen naar een manager, die er niet is. Naast het de hemel in prijzen hoor ik ook regelmatig dat een geen gebrek is aan vrijwilligers.
Uiteindelijk wordt ik begeleid naar ander gedeelte van het terrein waar mensen uit Taclobar, de meest getroffen stad, de eerste opvang krijgen. Hier wordt ik ook de hemel in geprezen en wordt van de ene persoon naar de andere verwezen. Er zit een groep van ongeveer 50 vluchtelingen. Ze zien er uitgeput en hongerig uit en hebben behoefte aan de net uitgedeelde maaltijden en water.
Een meisje, verpleegkundige, uit ook een ver land, gisteren aangekomen, krijgt mij opgescheept. Zij weet zelf niet wat ze moet doen en waar ze moet zijn.
Niemand kan mij vertellen wat er met deze vluchtelingen na de eerste opvang gaat gebeuren.
Concreet werk lijkt er niet voorhanden en ik word gedirigeerd naar een tafel van het Rode Kruis waar een hele groep vrijwilligers ook niets staan te doen. Mijn telefoonnummer wordt genoteerd (op de achterkant van een doosje) en ik krijg de mededeling dat ik een telefoontje moet afwachten van de manager.
Iemand anders wil mij op een lijst met namen zetten maar dat is een lijst met vluchtelingen. Anderen begrijpen dat ik wil afreizen naar Tacloban en komen aan met de mogelijke vluchten.
Of ik iets kan doen ? Nee dus, want de manager is er niet. Ik zie dit een tijdje aan en ga uiteindelijk lichtelijk gefrustreerd de deur uit.
Ik ga maar een telefoontje van de manager af zitten wachten waarvan ik verwacht dat dat telefoontje nooit zal gaan komen.
In mijn Bed &Breakfast spreek ik, een gisteren aangekomen, journalist van een Franse krant. Hij komt net uit Tacloban en vertelt zijn ervaringen met de hulpverlening aldaar. Chaotisch en zonder orders van bovenaf gebeurt er niets en keren hulpkonvooien zelfs om. Zowel bij de overheid als andere hulpverleningsorganisaties. Het opzetten van bijvoorbeeld een bootdienst tussen het getroffen gebied en het eiland Cebu komt niet van de grond en er is alleen een onregelmatige luchtbrug met Manilla. Wat hij beschrijft in het grotere geheel komt overeen met mijn ervaring in het klein.
Wat kan ik doen (zonder manager)????????????
-
16 November 2013 - 07:20
Eva:
Wat een zoektocht...idd jij zegt het altijd..hoe platter een organisatie hoe beter, net als buurtzorg, dat loopt als een tierelier!
Wat frustrerend allemaal, en met dit soort zaken kun je niet zomaar een voorraad voedsel uit een convooi weggeven hè.
Je kunt niet zomaar in het wildeweg gaan begeleiden en ondersteunen.
Wat een frustratie zal dat idd zijn.
Succes met je weg zoeken en keuzes maken...je hebt nog wel 4 wkn.
Doorsnee toerist heeft maar 4 wkn Ton....succes.
GreetZ Eva -
16 November 2013 - 07:46
Bas:
Hahaha bijzonder dat je dit in je vakantie meewerken. Het managervirus is duidelijk wijder verspreid dan ik al dacht.
Theres no saving humanity anymore!!;-)
Herkenbaar hoe het werkt.op zo'n militaire basis.
Ben dat africa maar zelfs in duitsland ook tegengekomen.
vind dat persoonlijk altijd wel een kick over dat soort installaties te lopen.
Mischien is dit wel het moment dat jij je manager rol moet gaan opnemen...
hahaha sorry....ik ga gauw mn mond spoelen;-)
en anders moeten wij maar een groot aantal GGZmanagers invliegen met een dc10
Kunnen ze daar hun ding doen....ik weet er nog wel een paar!!
Ton, veel succes maat ik kijk,uit naar je volgende bericht en fotos!!
Cheers
Bas -
16 November 2013 - 08:55
Rose-Marie:
Tja Ton, dat managen zou je goed afgaan hoor...! Maar ik begrijp dat het zo simpel niet werkt. Frustrerend lijkt me.
Je komt er wel uit, dat telefoontje komt wel, of iets anders. Ik zou zeggen, kom in ieder geval niet naar Nederland...!! Of het moet zijn dat je mijn rol hier komt overnemen en dat ik die laatste 4 weken van je vol maak...
Lieve groet, Rose-Marie -
16 November 2013 - 09:44
Jaakie:
Hadieton,
Die vraag Heb ik jou hier in Rosmalen nu nog nóóóit horen stellen: wat kan ik doen zonder manager??? Hier loopt alles veel gesmeerder zonder management. Nee, alle gekheid op een stokje: enorm frustrerend lijkt mij als je zoveel ellende om je heen ziet en je kunt niks doen.
Wens je sterkte!
Jaakkie -
16 November 2013 - 10:03
Ans:
Hoi Ton,
Dit is allemaal erg vervelend, en we snappen dat je wat anders wil dan aan een zwembad hangen. Op dat punt zit het je deze vakantie niet mee. Je hebt al veel mee gemaakt deze reis en nu wil je helpen en dan kan het niet. Heel frustrerend allemaal. Het is voor ons haast niet voor te stellen hoe de kracht van de natuur in een paar uur tijd zoveel kan veranderen. Nou ja, ze miepen hier al met het eerste sneeuwvlokje en leggen alles plat zonder schade. Maar daar ligt echt alles plat met heel veel schade en de ellende die daarna komt van geen eten, drinken en elektra. Nou heel veel sterkte met je eigen bezig te houden ik hoop dat je de komende weken toch nog een beetje van je vakantie kan genieten.
Groetjes en liefs
Ans -
16 November 2013 - 10:19
Ma:
wat een ogekontroleerde bende misschien zijn ze de schok nog niet te boven maar daar zijn de mensen die de hulp het hartst nodig hebben er dupen van geef het nog niet op misschien kom je nog iets tegen waar ze wel op hulp zitten te wachten.Ik wens jou veel geduld en wijsheid toe en hoor wel hoe het verder verloopt. hier is het een kleine wereld het zit dicht van de mist.wij hebben andere perikelen wij hebben twee weken geen lift dus heb ik huis arrest maar als ik jou mailtje lees zal ik maar niet zeuren.Ik hoop vlug weer iets van je te horen heel veel groetjes en liefs ma -
16 November 2013 - 11:17
Natasja:
Hey Ton
Kan jij je niet opwerpen als Manager ? wie weet komt er dan wat van de grond ;-) ...ik snap dat het heel frustrerend is , niet echt de vakantie die je gehoopt had te hebben .
Veel succes en hopelijk kan je iets doen ./
groetjes , Natasja -
16 November 2013 - 11:42
Hennie:
Hoi Ton,
Wat knap dat je pogingen doet om te helpen.
Verder kan ik me bij de woorden van Jaakkie aansluiten, frusterend.
De woorden van je ma "geduld en wijsheid" zal je nodig hebben.
Succes, groet Hennie. -
16 November 2013 - 13:57
Ellie:
Wat een puinhoop!Wil je helpen en lijkt het of ze niet op je hulp zitten te wachten.....wachten en niks kunnen doen, zou ik ook zonde van mijn tijd vinden. Niet te weten wat je kunt doen, mag doen , lastig hoor.
Het is te hopen dat die manager zich realiseert wat voor een talent hij zou kunnen inzetten.
Tja 4 weken aan het zwembad is het ook niet. Als Hayan nou niet over het land had geraasd, wat was dan je reisroute geweest? Is daar nog iets van te doen?
Die franse journalist uit Tacloban is in het hartje van het getroffen gebied geweest; van hem kun je horen hoe de ramp er in het geheel uit ziet. Verder zijn er nog steeds gebieden die getroffen zijn en waar nog niemand is geweest; wie weet wat ze daar aantreffen.
Misschien kun je beter een hamer en spijkers ter hand nemen om zo de mensen te helpen hun onderkomen weer op te bouwen. Man oh man wat een ellende.
het is toch erg als hulpkonvooien weer omdraaien? Soms lijkt het me dat de wereld waanzinnig aan het worden is en dat op meerdere fronten: comorbiditeit. Dan kom ik toch even bij jou in de tuin zitten, even rust en even dromen van het sprookje dat leven heet.
Dus kom op, het weekend is nog niet om en zet je mogelijkheden maar eens naast elkaar: wat is wenselijk en wat is haalbaar? Echt je komt eruit en zoals Einstein zei: de oplossing zit in het probleem zelf.
vergeet niet je vakantie te vieren, vier dat je even vrij bent van je werk en aanverwante "zorgen"
dan krijg je van mij een knuffel, liefs, ellie -
16 November 2013 - 17:49
Karin:
hey Ton, tja wat zouden we zijn zonder managers ... er liggen daar dus kansen ;-) Maar ja wel heel triest voor al die mensen die nu niks meer hebben...pfff... Ik hoop dat je gebeld wordt...Maar wellicht zijn er nog andere wegen te vinden... succes en zorg goed voor jezelf !!! -
16 November 2013 - 19:08
Chris En Toos:
Wat frustrerend allemaal zeg. Terwijl de mensen daar ze veel NU nodig hebben. Hopelijk vind je nog een manier om iets te doen of anders een bestemming om naar toe te gaan want zo wil je de laatste maand van je vakantie niet doorbrengen.
Sterkte ermee.
Ik ga morgen wel weer werken zonder managers (op zondag) en dat werkt prima hoor :)
XXX Chris en Toos
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
