Bergen met rijstterrassen, rijstterrassen en rijst

Sparen betekent dat je iets hebt voor later. Ik heb voor jullie wat verhaaltjes gespaard. Internet is waar ik ben geweest erg schaars en/of erg traag. Maar niet getreurd, ik heb de belevenissen en de foto's voor jullie bewaard.

Maandag 23 september

Daar zit ik dan, alleen op een balkonnetje in Banaue. Het hele dorp ligt onder mij en ik kijk uit over de rijstterrassen die wereld beroemd zijn in de Filipijnen. Elke georganiseerde reis gaat hier naar toe.

Mijn dag begon vanmorgen vroeg in Baguio, zes uur op, zeven uur een snel ontbijt en gauw naar de bus die om acht uur zou vertrekken. Een maal op het busstation blijkt er geen grote bus naar Banaue te vertrekken maar alleen en mini bus. Over het algemeen zijn minibusjes minder aantrekkelijk want ze zitten krapper en worden vaak helemaal volgestouwd. Als ik vandaag echter Banaue wil bereiken heb ik geen keus of ik moet de nachtbus pakken.

Vertrek om acht uur mits...........er voldoende passagiers zijn. Het vertrek wordt dus uitgesteld, kwart over acht, half negen, kwart voor negen en uiteindelijk wordt om negen uur vertrokken met één plaats over. Ik heb mijn plaats inmiddels al afgestaan aan een 98 jarige Filipijnse vrouw (als ze maar niet incontinent is!!!!!)
Het is inmiddels gaan regenen in Baguio en het gaat steeds harder regenen maar ik ben op weg. Het busje heeft twee chauffeurs. Wel nodig want de ruitenwissers doen het vaak niet. Om de beurt moeten ze met de hand de ruitenwisser een zetje geven.

Tot elf uur rijden we door de mooie bergen waarvan niets te zien is. Het is grijs, donker weer, het regent en ook de ramen van de minibus zijn van donker glas.
Geen panoramische beelden.

Zo tegen elf is er een vroege lunchbreak. Aangezien ik al ontbeten heb laat ik deze aan mij voorbij gaan maar......he wat voel ik..........het zonnetje breekt door.

Gelukkig klaart het helemaal op en een landschap van mooie bergen en dalen trekt aan ons voorbij, of eigenlijk andersom, wij trekken eraan voorbij. Het is jammer dat er geen mogelijkheid van foto's maken bij is. Van de zes uur rijden we er vijf over bergwegen met de ene bocht na de andere. Het andere uur gaat door stadjes en over een vlakke "provinciale" weg. Een van de twee chauffeurs wil op tijd aankomen ondanks het late vertrek. Hij rijdt behoorlijk hard door.

Om drie uur wordt de plaats van bestemming bereikt. Ik had een beoogd guesthouse, met restaurant en uitzicht op de rijstterrassen, helaas.......het zit vol. Nee, het staat eigenlijk leeg want vanavond arriveert er een groep van 72 gasten dus geen plaats meer voor Ton.

Keuze twee ligt op de berg, geen restaurant, wel uitzicht. Ik moet zeggen het is er erg mooi. Het guesthouse is niet veel soeps. Buiten een omtbijt hebben ze niets te eten of te drinken. Goed dat ik mijn eigen koffie bij heb.

Dan maar naar beneden, even wat eten en wat kleine boodschappen doen.Naar beneden gaan is niet zo'n probleem maar met een volle maag en een volle tas naar boven.....

Onderweg kom ik een van de chauffeurs nog tegen. Hij wil mij zijn bus voor drie dagen verhuren. Dan is hij even privé chauffeur. Ik moet dan wel vanavond beslissen en dan start de drie daagse toer morgenvroeg om zes uur.
Er zijn voor mij twee overwegingen niet op het aanbod in te gaan.
10.000 peso's (€ 172,=) vind ik nogal prijzig. Want hierboven op komen alle normale kosten.
Morgenvroeg al weer gelijk in touw, geen tijd om hier even te acclimatiseren en ik heb geen haast.

Mijn buren, in het hotel, zijn Israëliërs. Zij hebben morgen een dagtoer geboekt en betalen 4500 peso's, ook veel maar nog duurder dan mijn aanbod. Ze bieden aan dat ik hen vergezel maar ook dat sla ik af.

Voorzien van een volle maag, een grote fles CocaCola, een pak minibroodjes met ei, een fles water stijg ik de berg weer op.

Het dorp in avondlicht ligt aan mijn voeten. Ik jat her en der een bankje, een stoel en een tafeltje weg en zit in het donker te genieten van de lichtjes beneden. De temperatuur is hier ook in de avond aangenaam. Even onthaasten, geen internet, geen beslissingen nemen vanavond, kopje koffie, colaatje en een boek.
Het geluid van het verkeer sterft uit en het geluid van krekels neemt de overhand. Helemaal beneden is nog wat geluid van spelende kinderen op straat en het stromen van de rivier.
Ik zie morgen wel weer verder.


Dinsdag 24 september,

Een vroege vogel, zo om zes uur bij het krieken van de dag. Een warme douche waar om warm water te krijgen de kraan een kwartier moet lopen. Een spaarzaam zonnetje maakt het dorp onder mij wakker. Het geluid van het verkeer zwelt aan. Niet dat er zoveel verkeer is maar de tri-cycles, brommers en Djeepneys zijn nou niet de rustigste vervoersmiddelen.

Een bakje koffie, zelf gezet, en een sigaretje, in het zonnetje op het balkon met uitzicht. Geen betere positie om de planning voor de komende week te maken.
En wel op de ouderwetse manier. Een landkaart en een reisgids zijn de ouderwetse hulpmiddelen. Geen internet. Ik merk wel hoe afhankelijk wij geworden zijn van de moderne communicatie middelen. Je mist ze als je ze niet hebt. Het plannen verloopt hier niet zo gemakkelijk als op vele andere plaatsen dus ik zal erop uit moeten om informatie te halen.

Het shirt gaat uit, zo'n op mijn blote bast. Wel oppassen voor verbranding want het zonnetje hier, hoe spaarzaam dan ook, is feller dan de Nederlandse zon.
Ik hoor en zie anderen trekkings voorbereiden. Cynisch denk ik dat zij hier een beetje de natuur komen lopen vertrappen, of is het mijn luiheid dat ik geen vijf uur mezelf tegen een berg ga opwerken :-)

Onderweg naar het dorp loop ik al snel tegen Salvador aan, een jongen met een tri-cycle en hem regel ik een ritje op en neer naar de drie plaatselijke viewpoints waar je het mooiste uitzicht hebt over de rijstterrassen van Banaue.
Een magnifiek uitzicht. Deze terassen staan bekend als het achtste wereldwonder. Deze rijstterrassen zijn afgebeeld op een van de Filipijnse bankbiljetten. De geschiedenis van het ontstaan van deze rijstterrassen gaat enkele honderden jaren terug. De trappen naar de hemel wordt het ook wel genoemd.
Bij elk viewpoint zitten wat oudjes in klederdracht in de hoop dat je een foto van hen maakt (natuurlijk tegen betaling).

Met de tri-cycle chauffeur bespreek ik de plannen voor de komende dagen. De prijzen zijn hier wel een beetje standaard maar er zit wel een kleine onderhandelingsruimte in.
Op de hoogste van de drie viewpoints maak ik met hem een deal. De deal is iets meer dan de helft van het aanbod van gisteren, niet slecht gehandeld dacht ik.

Dit betekent vanmiddag verder met de tri-cycle naar de rijstterrassen van Hapao.
De rijstterrassen van Hapao zijn opgebouwd met stenen muurtjes terwijl de rijstterrassen van Banaue gemaakt zijn van aarde wallen.
De weg naar Hapao is al een attractie op zich. Van de vele wegen in Zuid Oost Azië is dit wel de slechtste weg die ik ooit gereden heb.
De route die zo'n anderhalf uur duurt bestaat voor meer dan een uur uit een onverharde, in aanbouw zijnde, weg. Bij het onverharde moet je gezien de regen denken aan een modderpoel waar je tot aan je enkels in wegzakt.
Een tri-cycle is niet meer dan een brommer met een zijspan waarvan het wiel iets dikker is dan een fietsband.
Door de modder is het apparaat soms bijna onbestuurbaar en glibbert van de ene naar de andere kant.
Op veel plaatsen zijn ze aan de weg aan het werken met bulldozers en vrachtauto's. Deze maken de conditie van de weg er niet beter op. Her en der worden nog aardverschuivingen van de afgelopen regens opgeruimd.
Het gaat constant berg op en berg af in een mooi landschap.
Om hetgeen nog spectaculairder te maken begint het weer eens te regenen, hard te regenen. De al modderige weg verandert in een dunne moddermassa en soms denk je in een modderige rivier te rijden.
Door elkaar geschut bereiken we na anderhalf uur de rijstterrassen van Hapao. Het is hier gelukkig droog en geeft mij de kans om op mijn gemak te genieten van deze omgeving.
Als we de terugweg aanvangen gaat het weer hard regenen en onweren. Dezelfde weg verandert steeds meer in een woeste modderstroom. Gelukkig houdt de tri-cycle, die inmiddels al tien jaar oud is zich goed.
Een voordeel van een tri-cycle is dat zowel de chauffeur als ik redelijk droog zitten.
In de stromende regen terug gekeerd bij mijn hotel zit er niets anders op dan maar wat gaan zitten lezen. Zelfs mijn balkon houdt het niet helemaal droog.
Het hotel ligt hoog en de onweersbuien hangen laag. Soms lijkt het dan ook dat het onweer net boven het dak hangt.
Gewapend met poncho en paraplu moet er weer op uit om te voorkomen dat ik teveel honger krijg. In de regen naar het dorp beneden en daarna weer de berg op. Het kon natuurlijk niet uitblijven met zulk weer, de stroom valt uit. De wolken hangen zo laag dat het mistig wordt. Met een kaarsje op mijn kamer sluit ik de dag maar af.
Ik hoop dat het morgen weer droog is.

Woensdag 25 september.

Alweer zo'n vroege vogel dag. Na mijn Nederlandse kopje koffie, zeven uur in de ochtend, ga ik er met de gehuurde auto en chauffeur erop uit. Ochtend stond heeft goud in de mond maar het is heiig en bewolkt. Salvador heeft nog iemand bij, een hulpje zo gedacht.
De bergen in deze omgeving zijn tussen de 2000 en 2600 meter hoog en behoorlijk steil. De wegen hebben dus ook aardig wat bochten en zijn op sommige plaatsen ook erg steil.
Het doel is vandaag om in de omgeving naar de plaats Bontoc en Sagada te gaan en vooral om de omgeving te bekijken. Al je weggaat met deze lage bewolking vraag ik mij af wat er van deze dag terecht gaat komen.
De weg is in redelijke conditie maar op veel plaatsen liggen stenen en rotsblokken die door de regen naar beneden zijn gekomen. Deze weg is niet altijd zo ongevaarlijk als het er oppervlakkig uitziet. Sommige gedeelte van deze nieuwe weg (een jaar oud) vertoont scheuren en al verzakkingen. We passeren tevens wat grote en kleinere aardverschuivingen. Op veel plaatsen zijn wegwerkers, met een schepje, aan het onderhoud van de weg aan het werken. Een tiental plaatsen wordt de boel opgefleurd door een "beautification". Dit Engelse woord ken ik nog niet maar ik vertaal het maar met "mooimakertje". Een poging om met wit en blauw gekleurde stenen en wat planten een klein mini parkje aan de kant van de weg. Kitch en misplaatste schoonheid in mijn ogen welke eerder op mijn lachspieren dan op mijn gevoel van esthetiek werkt.

En zowaar, na een goede 45 minuten gaat in de verte de blauwe lucht tevoorschijn komen. Een goede reden om even te stoppen en te genieten van het landschap wat vriendelijkheid krijgt en tot leven komt met wat zonnestraaltjes.

Ook hier zijn onderweg enkele uitkijkplaatsen over de rijstvelden, allemaal voorzien van een Unesco bord en het opschrift dat dit deel uitmaakt van het achtste wereldwonder. Het ziet er inderdaad prachtig uit.
Zoals ik gisteren heb vermeld zitten er bij elk "viewpoint" oude mensen in klederdracht in de hoop dat er van hen, voor wat geld, een foto wordt gemaakt.
Ik beschouw deze "Ifugo" klederdracht al niet meer van wat veren die in een hoed zijn gestoken.
Bontoc is de eerste stad, een provincie hoofdstadje, wat ligt in het dal. Niets bijzonders over te vermelden. Er is hier een museum, waarvan er wordt gehoopt dat ik daar een uur ga rondbrengen. Nee dus, je mag mij betitelen als cultuurbarbaar maar een uur naar beeldjes en scherven gaan kijken is voor mij niet waar ik mijn tijd en geld aan wil besteden.

Na dit stadje draaien we de Halsema road op. Een weg die naar zijn ontwerper is genoemd. Deze weg blijkt erg spectaculair te zijn maar helaas ligt hij maar voor een aantal kilometers op mijn route want daar is de afslag naar Sagada. Een steile niet altijd brede weg waar je gewaarschuwd wordt met het bordje "sinking road". Alleen toegankelijk voor lichte voertuigen.
Wat dit moet betekenen weet ik niet want ook hier kom ik bussen en vrachtauto's tegen. Een plaats lijkt mij echt gevaarlijk, een stukje weg wat geen weg meer is en nog in stand wordt gehouden door wat houtwerk. Onze auto weet daar maar slippend over heen te komen.

Sagada, een dorp in de bergen, beschreven als het backpackers paradijs van deze streek. Het kan echter op mij geen indruk maken. Ach, de atmosfeer lijkt vriendelijk maar dat komt waarschijnlijk meer door de zon die nu vriendelijk schijnt.

Een laat ontbijt wordt hier genuttigd in een plaatselijke eetgelegenheid. Mijn twee begeleiders gaan aan een bord rijst met de kleur van rode kool met iets van varkensingewanden. Ik blijf maar braaf bij een eitje en een witte boterham. Hier blijkt echter dat "het hulpje" van mijn chauffeur de eigenaar van deze auto is. Het behulpzame heeft echter alleen bestaan uit het op de achterbank liggen slapen.

En dan het hoogtepunt van deze trip: "The hanging coffins" oftewel de hangende doodskisten. Ik heb er een zien hangen en een hele stapel opgestapeld in een grot waar ik een behoorlijk eind voor heb moeten klimmen. "That's it" .
Deze manier van begraven is al lang geen traditie meer dus je kan niet spreken van een nog levende cultuur. Iets of wat is te herkennen van mijn reis in Sulawesi in 2009 waar mensen in grotten werden begraven maar dat was nog een levende cultuur waarbij ik zelfs nog op zo een begrafenis ben geweest.

Een andere atractie is het bezoeken van een grot. In de droge tijd al bestempeld als voor waaghalzen en waarbij beschreven wordt dat je daar in de droge tijd al helemaal nat wordt en dat het er gevaarlijk glad kan zijn. Ook staat beschreven dat er een toerist overleden is omdat het water ineens te hard steeg. Volgens mij ben ik hier niet in de droge tijd en laat deze beurt aan mij voorbijgaan.

Het zonnetje is mij genadig geweest. Op plaatsen die ik wilde bezoeken was het droog en scheen hij vriendelijk. Op de terugweg laat hij het weer afweten en verandert alles weer in mist en regen.

En nu weer zo'n beslissing, wat doe ik morgen. De hoogtepunten van Luzon, het noordelijke (hoofd) eiland van de Filipijnen heb ik gehad.
Van hieruit kan ik een aantal kanten op:
1. Vigan, een stadje aan de kust waar nog het een en ander historisch te zien is uit de Spaanse overheersing (tot 1894) maar volgens de beschrijving valt het tegen.
2. 100 Island national park waar veel georganiseerde reizen een dagje naar toe gaan in een luxe resort maar dit ligt ver van mijn route
3 Baguio, maar daar kom ik net vandaan.

Dan blijft er niets anders over dan Manilla en daar wil ik niet blijven. Ik besluit morgen de Nachtbus naar Manilla te nemen, een reis van 9 uur, daar kom ik heel vroeg aan en kan ik gelijk doorreizen naar Tagaytay & lake Taal ten zuiden van Manilla.

Donderdag 26 september

De dag verloopt rustig omdat ik het rustig houd. Vanavond moet ik de bus in, eerst 9 uur naar Manilla en dan direct door naarTagaytay, 2 uur.
Na een rustig ontbijt op mijn balcon met uitzicht over de stad ga ik mij wat inlezen over de volgende bestemming. Enige studie leert dat deze plaats duur en in het weekend overvol is. Reden op de paar guesthouses te gaan bellen. Keuze één zit al vol en keuze twee, in een naastgelegen dorp, direct aan het meer, heeft nog kamers beschikbaar. Het heeft een zwemgelegenheid, wifi, kamer met douche en een restaurant en de rest blijft een gok. Met een prijs van €25,= de goedkoopste optie voor deze faciliteiten. om niet het risico te lopen dat alles vol zit, of heel veel geld kwijt ben reserveer ik telefonisch bij een uiterst vriendelijke vrouw.

Vertrekken in Banaue gebeurd wederom in de stromende regen. Over de negen uren nachtelijke tocht is alleen maar te vermelden dat het harstikke druk op de weg is met vrachtauto's en bussen. Eigenlijk is het maar een 300 kilometer en dat in 9 uur dus de snelheid van gemiddeld 33 kilometer per uur hakt er wel in.

In Manilla moet ik nog een eindje met de taxi waar ik natuurlijk weer een taxichauffeur zijn huid moet volschelden voor hij doet wat ik wil.
Nog twee uurtjes en ik zit in Talisay maar daarover later meer