Manilla te voet en een klein stukje fietstaxi

Zo, ik ben net terug van een goedkoop restaurantje, goedkoper en lekkerder in vergelijking met gisteren. Het menu is wel rijst en kip, groente schijnen ze hier niet te kennen.

Na de eerste indrukken van gisteren moet vandaag het echte Manilla eraan geloven. De toeristische informatie die ik van te voren gelezen heb is niet zo geweldig. De meeste toeristen zijn er maar erg kort en Manilla heeft geen in het oog springend gebouw of zo. Eigenlijk is Manilla een stad in de loop der jaren gevormd door vele steden.
Enige toeristische informatie kunnen ze hier in het hotel ook niet geven, een stoffig foldertje van het Rizal Park komt uit de la, maar dat had ik zelf ook al bedacht.
Volgens de receptie moet je naar het Rizal Park een taxi nemen want het is te ver weg om te lopen. Afgelopen nacht heb ik wat kaarten uit de lonely Planet bekeken en volgens mij valt het allemaal wel mee.

Vanmorgen om acht uur liep mijn wekker af, maar goed ook want ondanks dat ik dik tevreden ben met mijn "standard" kamer is het er pik donker (geen raam) en een heerlijke temperatuur van 20 graden dankzij een airco.
De douche is perfect. Net buiten mijn kamer is een open lucht gang met tafeltjes en stoelen. Een perfecte plaats om mijn ontbijtje te nuttigen. De krant ligt netjes voor de deur klaar met het laatste nieuws over de gewelddadige schermutselingen in het zuiden. Een moslim rebellen groepering is daar flink huis aan het houden in twee steden.
Deze plaatsen zitten en zaten niet in mijn planning dus als ze daar blijven is alles best.
Het is buiten al behoorlijk warm en redelijk bewolkt maar dat verandert snel en komt er wat blauw aan de lucht. Met mijn broodje, pakje chocomelk, krantje en natuurlijk een sigaretje is het goed toeven.
En dan op weg.
Mijn oriëntatie vermogen is nog niet zo slecht en het pinapparaat van gisteren heb ik zo de goede weg gevonden.

Manilla wordt wakker, het is druk op de weg met verkeer. Vooral jeepies rijden er rond (zie foto gisteren). Dit is het plaatselijk vervoer van hot naar her maar vraag mij niet naar hun route.
Toch is het verkeer enigszins geordend en blijkt oversteken niet zo'n levensbedreigende bezigheid als in veel Aziatische steden. Kraampjes worden opgebouwd, vooral snacks en frisdranken. Er wordt als flink gekookt en gebakken. Manilla kent ook veel arme mensen, je wordt vaak aangesproken met de vraag naar muntjes.

In een half uur ben ik (te voet) gearriveerd in het Rizal Park, waarvan ze zeggen dat dit "the place to be" is. Dat valt dus wel mee, of eigenlijk tegen. Het Rizal Park bestaat uit een aantal grote velden die op een bepaald thema zijn ingericht. Op een veld heb je een reliëf kaart van de Filipijnen en op een ander veld is een grote waterpartij voor fonteinen die het niet doen.
Natuurlijk een groot beeld van Rizal, een gedenkplaats waar hij doodgeschoten is etc.
Deze Rizal is volgens mij een beetje vader des vaderlands, hij wordt beschreven als dichter, filosoof, schilder, dokter, nationalist etc. Jij noemt het en hij heeft het gedaan.
Ik zou eerder zeggen 13 ambachten en 14 ongelukken maar zijn ongeluk was dat de Spanjaarden op het eind van de 19e eeuw een bedreiging in hem zagen en hem doodgeschoten hebben. Het resultaat eeuwige roem, een park en veel standbeelden.
In het park zijn veel groepen jongeren aan het oefenen, of met dans of met het lopen over een catwalk. Vaak staat er een de uitleg te geven, een paar doen het na en het merendeel zit er naar te kijken. Zo breng ik ook een tijd door, slenterend van bankje naar bankje, kijken, flesje water drinken en weer door slenteren.
De ochtend wordt zo doorgebracht tot ik besluit dat er meer in het vat moet zitten dan dit "hoogtepunt".
Ik besluit door te lopen naar Intra Murelos. Het ommuurde oude gedeelte van Manilla, daar waar de Spanjaarden hun print hebben achtergelaten. Een stevige wandeling langs een golfbaan met aan de hekken veel straatarme en daklozen die naar het partijtje golf liggen te kijken. Schrijnend is zo'n tegenstelling.
Bij de poort van Intra Murelos wordt je als toerist gelijk opgewacht door fietstaxi's die een rondrit aanbieden. Ik weet er drie van mij af te slaan en bedenk intussen dat ik al erg veel gelopen heb. Tevens moet ik hier de plekjes ook nog zoeken. Deze ommuurde stad straalt een oud koloniale sfeer uit met fortificaties, oude kerken, kleine straatjes. Heerlijk hier even rond gereden te worden. Gelukkig zit er om mijn fiets een dakje want de eerste bui van vandaag valt. Gelukkig niet voor lang en Alex, mijn slaafje wordt tegen de regen beschermd door mijn paraplu. Wel doorfietsen natuurlijk want de prijs gaat hier op tijd.
De meeste oude gebouwen vragen een flinke entree prijs maar het gaat om de buitenkant. Op straat wordt van alles aangeboden, van belachelijke toeristen hoeden tot rozenkransen. Gelukkig werkt het zeggen dat ik geen katholiek ben hier wonderwel erg goed. Mijn normale smoes dat ik vanwege mijn geloof nooit voor het ontbijt mag kopen werkt niet want ik heb vanmorgen een ontbijt op.

Nadat Alex nog op de foto vereeuwigd is loop ik nog een uurtje door deze wijk om op de muur nog een flesje water weg te werken. Mijn voetjes begin ik te voelen en het wordt aardig benauwd en de zin om rond te slenteren begint te verdwijnen. Ik aanvaart de terugweg naar mijn hotel. Overal is bedrijvigheid en ik word uitgenodigd om een of ander gokspel mee te doen. Nee dank maar het is wel leuk om te zien.
Mijn oriëntatie vermogen mag er nog wel zijn want zonder verkeerd te lopen kom ik na een uur weer bij mijn hotel. Inmiddels stik benauwd gaat het onweren. Een goede reden om een half uurtje te tukken onder de airco.

En nu dus net terug van het eten, met een kopje koffie voor de deur dit verhaaltje schrijven en zodadelijk proberen wat foto's te plaatsen.

Dank jullie wel voor de reacties gisteren, altijd leuk om te lezen.