......van home naar luxe

Zoals jullie hebben gemerkt is eten een belangrijk cultuuraspect in Thailand. Gisteren begon de dag het met een traditioneel ontbijt, “Yasmin, schrimps on sticky rice with fried union”. Da’s weer eens andere koek dan de vele gebakken eitjes.

Ik had weer een onrustig nachtje achter de rug, dit keer door de Thaise meiden in de kamer naast mij, vanaf vijf uur zijn ze bezig en kunnen niet zachtjes doen, uiteindelijk zijn ze om zes uur vertrokken en ik ben weer ingeslapen tot een uur of acht. De koffer waar ik in slaap is net zo gehorig als een kartonnen doos.

De eigenaresse van mijn guesthouse had mij, voor gisteren, een attractie in de buurt geadviseerd, de drie pagodes pas. De grens met Myanmar. Het is een half tot heel uur vanaf hier in een groene truck en dezelfde route terug. “Je kan er foto’s maken van de drie pagodes en de grens” aldus haar informatie.

De beeldvorming die ik van haar krijg moeten de pagodes wel heel speciaal zijn. Om wat na te checken kijk ik op internet het een en ander na. Wat blijkt is dat de pagodes elk een beetje groter zijn dan ikzelf, het ziet er zelfs niet spectaculair uit. Dus het goede idee sla ik af. 

Eigenlijk had ik gisteren niet zoveel zin om iets te gaan ondernemen. 

Lekker “ thuis blijven” is ook nog een optie. Eigenlijk was ik best wel moe na twee slechte nachten, dus....koffie, lamballen, hete douche en lamballen. Krantje lezen op internet, wat buurten met de gastvrouw en de Indiase jongen die hier ook verblijft... en toch vloog de tijd. Ik heb hier wel het thuisgevoel wat erg goed voelt.

Het avondeten heb ik maar in het restaurantje een kleine honderd meter verderop genoten waar je voor een habbekrats kan eten. Zelfs had ik geen zin om naar de nachtmarkt te lopen.

In de avond heb ik mijn spulletjes uit mijn kleine kamertje maar vast ingepakt. Als ik dat ‘s morgens vroeg moet doen dan maak ik de rest van de gasten wakker.

Hèhè, eindelijk heb ik goed geslapen, ik ben gewend aan de geluiden en ben maar een keer wakker geworden door de hond. Bij het krieken van de dag (zo rond zes uur) ben ik wakker. Ff het zweet eraf douchen en wachten op het ontbijt. 

Vanochtend is de traktatie Indiase gevulde roti, niet door de gastvrouw gemaakt maar door de gastvrouw zelf gehaald.

En dan gaat de reis weer beginnen en weer is het anders dan van te voren voorbereid. Volgens de informatie zou ik iets voor half negen bij de markt moeten zijn want dan vertrekt de bus naar Kanchanaburi, een bus met airco.

Als ik echter met de taxiscooter aankom staat er een niet airco bus op punt van vertrekken. 

Een bus is een bus en voor mij hoeft er geen airco in. Ramen open is ook airco.

Binnen vijf minuten ben ik dus op weg. Vijf uur onderweg, geen plas/rookpauze maar niet getreurd, de chauffeur rookt achter het stuur dus mag ik dat ook. 

Ik doe het echter achter in de bus bij de open deur, een toeziend ook van de kaartjesverkoper die wil weten waar ik vandaan kom. Holland en The Netherlands kent hij niet maar wel Amsterdam, oké, ik kom uit Amsterdam.

Vijf uur in de bus zonder spectaculaire zaken en dan kom je aan op het busstation van Kanchanaburi. Nu ik toch hier ben gelijk maar eens informeren naar de busmogelijkheden voor komende zaterdag.

Opties zat maar niet de juiste oplossing.

Met mijn 20 kg wegende rugzak op mijn rug en een kleine tas met handbagage in de hand ben ik een prooi voor wachtende taxi ondernemingen. 

Denken ze nou echt dat ik een toerist ben en alles maar betaal wat ze zeggen ?

De onderhandelingen zijn geopend en uiteindelijk ga ik voor een redelijke prijs naar het treinstation. Anders dan in Nederland liggen bus- en treinstations nogal ver uit elkaar.

Op het treinstation wordt mijn zoekwerk over de te volgen route zaterdag er helemaal onderuit gehaald. Gelukkig wordt er een alternatief aangebracht. Daarover later meer. Ik ben klaar op het station.

De afstand station naar mijn guesthouse is niet erg ver dus ik besluit te lopen. Helaas met dezelfde rugzak van 20 kg op mijn rug en een kleine tas met handbagage in mijn hand. Het is inmiddels middag en het heetst van de dag.

Nee, het zijn geen regendruppels die op mijn bril vallen, het is werkzweet.

Poeh,poeh,het is eigenlijk veel te heet om te sjouwen.

Maar mijn kamer is gereed, de incheck zo gedaan, het welkoms drankje in een teug naar binnen geslurpt.

Op mijn kamer gaat de airco snel naar de 16 graden, mijn rugzak gaat open en snel mijn zwembroek aan. 

Plons, lekker, het zwembad in. Wat kan luxe ook weer aangenaam zijn en wat kan je dat waarderen als je van een eenvoudige plek afkomstig bent.

Weer wat afgekoeld en fris ook mijn vieze kleren maar afgegeven bij de laundry service en om de luxe nog wat groter te maken een heerlijke clubsandwich besteld, nee hoor deze keer geen Thais maar boterham met ei, tomaat, ham, sla, kaas, uien (met mayo en ketjup). Ik meen dat ik het verdiend heb !

Ik buurt wat bij met Jolanda en Melvin, die vorige week hier ook waren. Iedereen blijft hier hangen of komt terug.

Ondanks de luxe van het zwembad, de airco op mijn kamer, een wc waar je op kan zitten, een menu kaart die je kan lezen kijk ik met plezier terug naar mijn kartonnen koffer, met hurktoilet, muskietennet en ventilator. Maar vooral kijk ik terug naar de vriendelijkheid en gastvrijheid van Grandma’s Home.

De zon gaat nu onder, ik ga nog even zwemmen, lekker eten, chillen op mijn veranda en vanavond op tijd slapen in mijn vrieskistje. Airco zo laag mogelijk en onder de dekens.