Geen zin en toch...

Eigenlijk heb ik vandaag geen zin om iets te doen. Een gewone landdag zal ik maar zeggen. Toch moet er het een en ander gebeuren. Dus vooruit met de geit.

Colombia heeft, in tegenstelling met Brazilië geen ontbijt in de hotels. Nu ben ik niet zo'n ontbijter dus dat maakt mij niet zoveel uit. De laatste anderhalve maand heb ik wel ontbeten want dat zit in de prijs in. Als rechtgeaarde Nederlander sla je iets wat gratis is niet af. Quasi onschuldig vraag ik wel of er koffie is, anders moet ik zelf koffie gaan zetten. En jawel, de poetsjuffrouw gaat koffie zetten.
Da's weer goed geregeld.

Er zijn twee banken. Het is zaterdag en een bank is gesloten, de andere kan je pinnen tot één uur. Overal kan je hier ook met Braziliaans geld betalen maar gewoon met de plaatselijke munt wordt het wel duidelijker.
Nieuw land, dus nieuw geld. De Colombian peso's, dat wordt weer rekenen geblazen. Één euro is 3344,44 Colombiaanse peso's. Dat wordt nog een heel gepuzzel.

Met de geldautomaat moet je hier snel zijn, voordat je het menu gelezen hebt wordt je er al weer uitgegooid. De eerste keer druk ik op een verkeerd knopje en krijg 60.000 peso's, nog geen idee wat ik nu heb maar dat het niet veel besef ik wel. Terug in mijn hotel blijkt dat ik iets minder dan €18 heb opgehaald. Wow, daar kom ik een eind mee.
Met wat info van een andere hotelgast ga ik weer terug naar de bank, het maximale pinnen gaat hier met porties van €90, ik pin dus maar vier keer (dat gaat gelukkig) zodat ik een voorraadkelder heb en niet om de habbekrats terug moet.
Onderweg kom ik een winkeltje tegen waar ze Claro chips (telefonie en internet) verkopen. Winkeltje, het is een lege betonnen ruimte met een kleine toonbank, een kopieer machine. Ik informeer in mijn beste Spaans naar de opties, krijg voor mij enorme bedragen te horen. Ik wil, voor aanschaf even nadenken wat het kost. Terug in het hotel probeer ik het een en ander op een rijtje te zetten.

O, ja, ik ben hier illegaal. Dus na advies bij de hoteleigenaar ingewonnen te hebben vertrek ik met een Tuktuk (jawel, ze hebben hier tuktuk's) terug naar Brazilië. De hoteleigenaar doet de prijsonderhandelingen voor een retourtje naar het Braziliaans Immigratie kantoor voor een exit stempel in mijn paspoort.
Een beetje gehaast want ik ga om half één, met de hoteleigenaar, naar het vliegveld (aan de andere kant van dit dubbelstadje om een entree stempel voor Colombia halen. Gehaast want het is al bijna 12.uur.
De haast is voor niets, in Colombia is het één uur vroeger.

Ik ga nog even snel mijn internet en telefoon voor Colombia regelen. Hilariteit alom want de winkeljuffrouw begrijpt mij niet en ik haar niet. Wat ik wel begrijp is dat ze dit vertelde tegen iedereen die maar in haar buurt kwam. Ik heb verder heerlijk Nederlands tegen haar staan praten.

En dan breekt er een onweersbuitje los, binnen een mum van tijd staan de straten enkel hoog onder water. Ik zit maar goed één blok van mijn hotel. Ik vraag in het winkeltje wat plastic en ingepakt in heen lap nopjes plastic ga ik terug. Toch nog zeiknat arriveer ik in het hotel. Dit was geen code geel maar code donker rood. In een klein uurtje tijd is het zwembad 10 cm voller.

Ik heb meer dan 50.000 peso's betaald voor telefoon en internet voor 30 dagen, nog geen idee hoeveel dit eigenlijk is.

Om half één vertrek ik, met auto, naar het vliegveld. Stempeltje halen. Ik ben nu officieel 90 dagen legaal in Colombia. Het is inmiddels droog maar alle straten staan onder water.

Terug bij het hotel ga ik gelijk door naar de supermarkt, brood, boter, ham, kaas, nutella, blikje tonijn, vruchtenyoghurt, melk en cola. Weer even ontbijt/lunch voorraad voor de komende dagen.

Het enigste wat nog moet is een vliegticket regelen naar Bogota. Dit is de enigste manier om hier weg te komen, de reisbureaus zijn gesloten maar de hotel eigenaar zegt dat hij on line kan boeken voor mij. Vandaag of morgen, het maakt mij niet uit. Ik had toch al geen zin om iets te doen ( en ik doe al best veel, denk ik).

Om 14.00 zit ik te ontbijten en zit veel te buurten met mijn buurman, een Duitser die al 20 jaar in Bogota woont. En Duits praat wat gemakkelijker dan Spaans, alhoewel ik Spaans beter versta dan Portugees.

Een duikje in het zwembad, mijn verhaaltje opschrijven, nog even een levendig praatje in het Spaans met de werkster en de dag is alweer bijna om.

Vanavond ga ik mijn spullen eens wat ordenen wat ik heb het gevoel dat het op mijn kamer een puinhoop is. Ook even een omreken tabelletje maken van euro naar peso om enigszins gevoel voor wat ik uitgeef te hebben. Ook wil ik even het budget van Brazilie tijdelijk afsluiten. Nog genoeg te doen voor een dag dat ik niets wil. Maar gelukkig, morgen is het zondag, ik ben dan vrij.

Volgens mijn Duits-Bogotaanse buurman is internet in de rest van Bolivia veel sneller dan in deze uithoek. Zowel mijn mobiele internet als de wifi van het hotel zijn verschrikkelijk traag maar ik begrijp dat de KPN ook een landelijke storing heeft.