Kerstdiner

Ik ben in Colombia, nog wel illegaal maar ik ben er. Illegaal omdat ik nog niet de benodigde stempels heb in mijn paspoort.

Ik heb net drie dagen Tefé achter de rug. Een stadje diep in de Amazone. Er was relatief weinig te beleven. Het is niet zo groot en buiten de plaatselijke bedrijvigheid was er weinig opzienbarends te zien. Er zijn hier en daar wat marktjes, maar weinig exotisch. In deze zin vind ik Amazonie, voor zover ik het heb weinig anders dan wij gewend zijn.
De meeste huizen zijn standaard houten armoedige blokkendozen, mensen zijn redelijk "westers" gekleed. Iedereen heeft een mobiele telefoon. Er zijn weinig toeristische hoogtepunten of het moet de jungle zijn. De jungletrips zijn hier beperkt, ze bieden qua programma hetzelfde als Manaus maar dan behoorlijk duurder.
Ik had een Pousada met werkelijk een mooi uitzicht maar daar blijft het wel bij. De tent is verkocht en ik heb het gevoel dat de huidige eigenaar zijn tijd uit zit. Op zich zijn het wel aardige mensen. Ik werd voor elke lunch uitgenodigd (terwijl dat niet in de prijs zat).
Gisteren zou hij voor mij een uitstapje regelen naar wat locale gemeenschappen in de buurt maar het bleef bij "zou". Ik heb op het vertrek zitten wachten maar dat vertrek is nooit gekomen. Het stadje heb ik een paar keer doorgelopen, ook hier was weinig opzienbarends over te vertellen. Veel brommers, minder auto's, slechte wegen en ongelijke gevaarlijke stoepen.
Er vliegen hier heel wat, soort van, gieren rond. Roofvogels met een kale nek en kop. Je ziet ze overal in de stad bij vuilnis (en dat ligt er nogal wat).
Drie dagen is hier toch een behoorlijke tijd, als het zo doorgaat weet ik niet of ik genoeg boeken bij heb.

Maar gisteravond was het weer zover, ik mocht weer op stap, deze keer met een speedboot. Vergelijk het maar met een grote bus, aan weerszijde drie stoelen ( ik moet zeggen, minder luxe dan de bussen die ik heb gehad. De ruimte is voorzien van airco's. Om de zes rijen is er een televisiescherm waar films op gespeeld worden, het geluid is gelukkig zacht en alles is Portugees ondertiteld. Aan boord is een keukentje waar je tosti's kan bestellen en waar de kok maaltijden bereidt.
Ik ben om 20.00 uur vertrokken en volgens mij varen we behoorlijk hard maar omdat het buiten donker is, is er weinig om dat aan af te meten.

Als het goed is zit is het zo'n kleine 24 uur op deze boot, ben benieuwd of ik wat kan slapen maar mijn verwachting is niet zo hoog wat dat betreft. Op het achterdek kan ik in ieder geval zo nu en dan een sigaretje gaan roken.

En dan een gevalletje van pech. Mijn brilpoot is afgebroken.Het heeft twee uur geduurd voor dat ik de poot terugvond. Morgen dus een taak erbij, verzekering inlichten.

Bij aanvang van deze trip heb ik een stoel aan het gangpad, geen handige plaats om te dutten. Na enkele uren, bij de eerste stop, vertrekt mijn buurman. Ik kan dus verhuizen naar het raam en ga lekker breed zitten en neem zo twee stoelen in beslag. Na de tweede stop heb ik drie stoelen, eindelijk twee uurtjes slapen. Voor het ontbijt, met de zonsopkomst, ben ik alweer wakker. Er wordt ontbijt geserveerd, een getoast broodje ham, kaas, worst, kopje koffie met veel te veel melk, een cracker en een plakje cake, Braziliaans culinair hoogstandje. En dan is het oevertje kijken, even buurten met een Japanner aan boord en dan oevertje kijken. Het oevertje kijken gaat wel wat rapper want de speedboat heeft er aardig de snelheid erin. Niet erg want de oever verandert weinig ten opzichte van de vorige grote etappes.

Een aantal keren wordt kort aangelegd bij Amazone stadjes, het in en uitladen van mensen en bagage gebeurd erg efficiënt. Al ruim voor aankomst wordt de bagage uit het ruim klaar gezet, mensen gaan eerst van boord, daarna op naam de bagage.

Na twee keer vragen kan ik mijn reserve bril uit mijn grote rugzak halen die in herbruikbare ligt.

Tabatinga (Brazilie) en Letitia (Colombia) zijn aaneengesloten grensplaatsjes. Aan de overzijde van de Amazone ligt Peru. Het is hier een drielandenpunt. Ondanks een oorlog die in dit gebied gevoerd is, rond 1930, is er nu vrij verkeer tussen de drie landen in een cirkel van enkele tientallen kilometers, ga je verder dan moet je de grensformaliteiten (stempeltjes) regelen.
Ik blijf minimaal 3 nachten in Letitia, dit is afhankelijk van wanneer ik een vlucht kan boeken. Er zijn maar twee opties om hier weg te komen, per boot Brazilie in of per vliegtuig verder Colombia in. Een begaanbare weg is er niet.
Ik heb een hotel met zwembad geboekt. Op Facebook heb ik de link gezet. Zelf heb ik de pagina nog niet kunnen bekijken, internet is te traag.

Onderweg komen er nog een vijftal, zwaarbewapende, jongens van de federale politie de boot op. Iedereen wordt gecontroleerd. Tegen de Japanner maak ik de grap dat ik bang ben voor mijn Javaanse Jongens. Gelukkig gaat de controle n Iet zo ver.
Deze streek staat wel bekend om de cocaïne smokkel, alhoewel dat op zijn retour schijnt te zijn, komt het nog regelmatig voor dat er mensen gepakt worden. Als ik deze zwaargewapende agenten zie dan is een beetje respect wel op zijn plaats.

Er is ook vis binnengebracht. De kok is in zijn keuken van één vierkante meter druk aan het kokkerellen voor de lunch. Ik schat in: rijst, bruine bonen en vis. Met het eten blijkt het toch vlees te zijn, komt de vis vanavond.
Bij de twee stops behoud ik mijn drie stoelen en mijn raam: uitzicht en een middagdutje zijn zo gewaarborgd.

Het Amazone avontuur en deel één van Brazilie zit er dus bijna op. De Amazone gaat nog een stukje verder, eerst langs de Peruaanse/Colombiaanse grens en dan verder Peru in, naar de oorsprong. Alhoewel, wisten jullie dat de Amazone, oorspronkelijk, toen Africa nog vast zat aan Zuid America, hij de andere kant op stroomde ?

Samengevat kan ik zeggen dat het doel bereikt is. Ik heb mooie dingen gezien, aan de noord kust en in Amazonia maar qua natuur en cultuur had ik meer variatie verwacht. De mensen die ik tegengekomen ben zijn allemaal aardig maar de taal barrière is toch wel groot gebleken, dat maakt het echte contact toch behoorlijk moeilijk en dus oppervlakkig. Het weer is heet, zo'n 35 graden met een gevoelstemperatuur naar de 40, veel blauwe luchten met stapelwolken maar ook enkele dagen zwaar bewolkt met onweersdreiging, in Nederlandse termen code geel. Het heeft in al die tijd dat ik hier ben ongeveer vier uur geregend en de gemiddelde vochtigheidsgraad is 85%. Buiten een verloren horloge en een kapotte bril en een keer diaree in de broek is alles goed verlopen ondanks het zwemmen met Aligators, piranha's en anaconda's, slapen met zwermen muggen, de hete temperaturen.
En het eten is......ja, wat moet ik daar nog over zeggen.

Als jullie, met kerstmis, zeker niet willen hebben dat ik kom eten, maak dan maar iets met ham-kaas, knakworst en bruine bonen.