Stofhappen

Het leven hier op het platteland verloopt erg rustig,"layed back" maar voor mij als passant toch wel erg snel. Ik zit dit te schrijven in de bus naar mijn volgende bestemming: Krati.
De Amerikaan is weer vertrokken naar de jungle naar de gibbons, dat zijn inderdaad apen. Nee, een foto heb ik niet van hem gemaakt. Somalië kan je iets moois niet op de gevoelige plaat vastleggen, zelfs niet digitaal.

Gisteren heb ik een drukke dag gehad en toen ik om zeven uur gisterenavond terugkwam had ik honger, ik was vies en moe. Dus echt geen zin meer om mijn belevenissen op te tekenen.
Hoe ik er nu, de volgende dag eruit zie: rood, rood en nog eens rood. Gisten heb ik namelijk de hele dag op een brommer en open boot gezeten. Mijn gezicht is verbrand door de zon, mijn kleren zijn rood van het zand en opstuivend stof. Maar het was geweldig.

Al eerder heb ik de wegen hier beschreven, rood stof, wat een mist van een kilometer lengte vormt achter elke auto die je voorbij rijdt. Mijn eerste beschrijving was gebaseerd op een bustrip van enkele uren maar zowat de gehele dag achter op een motor geeft een heel ander gevoel. Stofhappen, stofhappen en nog meer stofhappen. Soms zie je werkelijk bijna niets als een auto passeert, laat staan een vrachtauto met ook nog een wolk uitlaatgassen.
Op zich valt het allemaal wel mee, in het regenseizoen zou ik deze route niet graag afleggen. Volgens mij is dan de rode blubberzooi levensgevaarlijk en glad.

Na anderhalf uur belanden we in een plattelandsdorp waar niet dagelijks de toeristenhorde neerstrijkt. De kinderen kijken je schichtig aan, kruipen weg als je kijkt en zodra je de camera pakt bedekken ze hun gezichtjes. De volwassenen proberen wat spul te verkopen. Zaken waarvan ik echt niet weet wat ik ermee zou moeten. " layed back" zit de hele familie onder het huis, op een bamboe platform te ....ja, wat eigenlijk te doen, niets? Dat is Azië, er wordt ogenschijnlijk vaak en lang niets gedaan, gezeten met de hele familie. Ik denk dat ze zitten te luisteren naar, wat ik eerder beschreef, hoe de rijst groeit. De hele omgeving hier is landbouw gebied. In hoofdzaak rubberplantages en casave, maar ook cashuw noten en tussenin soms een plukje rijst. Het gebied is licht heuvelachtig.
Na drie kwartier wat rondgedoold te hebben gaan we weer enkele uren op de motor, stofhappen en mist rijden. Ik zie inmiddels ook rood. Dan doet ie "pang" en de band is lek. En dan is het wachten aan de kant van de weg, midden in nergens. Omdat we met drie motors onderweg zijn worden we afgezet bij een klein bambooplatform, waar een hele familie zit te.....ja, wat zitten ze eigenlijk te doen, niksen en eten.
Ze zijn vriendelijk en bieden ons een plaats aan onder het afdakje, de enigste plaats met schaduw. Er wordt over ons geroddeld en gelachen, een reden om mij er eens mee te gaan bemoeien. Engels wordt er niet gesproken maar met gebaren en korte woordjes maak ik duidelijk waar zij vanaf komen en waar ik vanaf kom. Ter illustratie doe ik mijn horloge af en laat een stukje Holland gekleurde huid zien wat de nodige hilariteit met zich meebrengt. Via mijn "chauffeur" laat ik vertalen dat mijn billen nog witter zijn wat nog meer hilariteit met zich meebrengt. Het vermaak voor mij is net zo groot als voor hen. Werkelijk kan ik mij zo heerlijk vermaken en is wachten helemaal niet zo erg, of heb ik iets Aziatisch en vind niets doen eigenlijk wel lekker?
Na een uur wachten en een half uur brommeren staan we in een open veld waar met plastic afdakjes zijn gemaakt. Onder elk afdakje een katrol met een emmertje en een gat, soms wel 15 meter diep. Met de emmertjes wordt aarde omhoog gehaald, dus in dat gat zit een mannetje te scheppen. Hier wordt naar edelstenen gegraven. Het is hier boven de grond al bloedheet, laat staan 15 meter diep.
De man die het gat uitkomt, bezweet, modderig en afgepeigerd. De opbrengst vooral schamel, op een enkele gelukzoeker na. Ik denk dat de juffrouw die hier water en sigaretten verkoopt nog het meeste verdiend.
Wat er al gevonden wordt gaat voor de helft naar de landeigenaar.
Nog een uurtje stofhappen en we hebben lunch. Plastic stoelen, een pan, twee televisies die elk op een andere zender staan, geluid op zijn hards, een stereo met heerlijke Cambodjaanse schlagers en Cambodjanen, geheel gefixeerd op een van de twee televisies. Het eten simpel, vis en rijst.
Na een verblijf hier met een drie kwartier Aziatisch vertier vertrekken we naar de boot. Heerlijk, geen stof, maar ik zit hier zowat levend te verbranden onder een behoorlijk hete zon. Iedereen geeft aan dat ik een rood gezicht heb.
Maar heerlijk, zo op het water. Dan plotseling een groep vrouwen kinderen, op en zandbank in de rivier. De vrouwen met sigaren van bananenblad in hun mond, de kinderen verlegen en toch nieuwsgierig. Allen zijn hier om zand te wassen en zo goud te vinden. Inderdaad zit er goud in het zand, maar niet meer dank enkele kleine stukjes ter grootte van een zandkorrel. Omdat het bloedje heet is zo midden in de middag maak ik van de gelegenheid gebruik om mijzelf te wassen in de rivier. Voor even het rode stop eraf en koel water in mijn gezicht. Ik was ondertussen ook maar even mijn broek, ziet die er ook weer even behoorlijk uit. Voor zolang het duurt want de terugweg is net zo lang als de heenweg en de weg blijft even rood. Het einde van de boottocht is in een dorp waar een minderheidsgroep woont, je waant jezelf bijna in de middeleeuwen.
Vrouwen roken hier, oftewel bananenblad of pijp. Het dorp is wel vruchtbaar want kleine kinderen vormen hier de meerderheid.
We zitten hier vlak bij de Vietnamese grens, meer naar het oosten kan ik dit jaar niet meer.
Op de terugweg bezoek ik nog een traditionele begraafplaats en dan valt de donkerte in. Nu nog twee uur terug naar mijn guesthouse, rode wegen, stof, heel veel stof, mistig van de stof en dan ook donker..........wow.
Moe, hongerig maar kompleet voldaan sluit ik dag af.

En nu zit ik dus in de bus naar Kratie waar ik rond een uur in de middag hoop aan te komen. Bij zonsondergang wil ik alweer op het water zitten om Irrawaddy dolfijnen te spotten, een zoetwater dolfijn die met uitsterven wordt bedreigd.
Ook hoop ik op een warme douche en schone kleren, want na gisteren zie ik er niet uit. De watertoevoer was gisterenavond kappot, dus meer als een kattenwasje om wat rood eraf te halen was niet mogelijk.