De mythe van de waterslang Naga en zere billen

Woensdag avond, wat vliegt de tijd. Vermoeid maar voldaan ben ik weer aangekomen in Luang Prabang maar om jullie op de hoogte te houden heb ik de afgelopen dagen gewoon doorgeschreven, vermoeiend of niet, hier mijn relaas:

Maandag 24 oktober

Ik zit vanavond met een spaarlamp, draaiend op een generator, aan de rand van een snelstromende rivier. Achter en voor mij donkere bergen met daartussen een heldere sterrenhemel waar de sterren goed zichtbaar zijn. Naast het geluid van een generator alleen het geluid van monopoly spelende Amerikanen en het getjilp van insecten uit de bushbush. Weldra zal het geluid van de generator stoppen en daarmee het geluid van de Amerikanen ook. Heerlijk als zodra alles echt donker is en alleen de geluiden van insecten overblijven.

Vanmorgen ben ik om half 9 met een minibusje opgehaald om vervolgens een uur van guesthouse naar guesthouse te rijden om toeristen op te halen. Met name Fransen en alweer Duitsers. Gelukkig aardige Duitsers.
De bus wordt in die mate volgestopt dat de neiging gaat ontstaan om te protesteren maar bij het busstation wordt de zaak verdeeld over twee busjes.
Eenmaal op weg, zo'n dik uur achter op schema, rijdt voor ons een afgeladen volle auto. Mijn opmerking "daar gaat een Duitser naar een Nederlands strand" wordt gelijk van repliek gediend met een opsomming van producten die Nederlanders op vakantie meenemen, pindakaas, hagelslag, kaas en ga zo maar door. De toon voor de busreis is gezet.
Vier uur lang over een wat hobbelige weg met een chauffeur die in zichzelf zit te praten, zo nu en dan ons iets uitlegt in het Frans, wat wij niet verstaan, en vooral lol heeft met zichzelf. Regelmatig klinken er vreugde kreten van voor in het busje, vooral als hij iets inhaalt.
Het landschap is mooi, heuvels die bergen worden, rijstvelden en Laotiaanse dorpjes van vooral houten en bamboe huisjes. Bij een rustplaats heb ik mezelf aan iets Laotiaans gewaagd uit een bananenblad, het leek op vlees, was behoorlijk pittig maar wat het uiteindelijk was en hoe het heette? Who knows ?
Het landschap wordt indrukwekkend waar de bus uiteindelijk stopt. Meer dan de helft van de passagiers blijft hier in Nong Kiew en ik krijg de keuze: 30 minuten lopen met de bagage naar de boatlanding of overstappen op een ander busje voor 5.000 kip (50 eurocent). Ik kan een krent zijn maar soms.......

Eenmaal bij de boatlanding plaats gauw een kaartje gekocht maar helaas, haast niet nodig want de boot gaat pas over 45 minuten. Met vier Fransen nog maar even een restaurant in voor een snelle lunch. Het snelle van de lunch zat hem in het opeten want de bereiding van een simpele "fried Rice" oftewel een nassi goreng duurde 45 minuten.

De boot valt alles mee, na vele verhalen die ik al gelezen had van volgepropte bootjes met harde plankjes om op te zitten, was deze boot voorzien van twee rijen autostoelen van de luxe soort.
90 minuten stroomopwaarts in een indrukwekkend landschap van karstbergen, bossen, kleine nederzettingen, bootjes met " locale" met van die "Vietnamese" rijsthoeden.
Schitterend.
Deze bootreis staat beschreven als het mooiste gedeelte van Laos.
Mijn eindbestemming is Muang Ngoi Neua, een plaatsnaam die ik nog steeds niet goed uit mijn mond krijg. Muang Ngoi had in vroegere dagen een klooster wat door de Amerikanen platgebombardeerd is, daarna is het min of meer een hippie bestemming geweest waar mensen lang en goedkoop bleven hangen, nu bestaat het vooral uit guesthouses voor eco toeristen en als uit als Uitvalsbasis voor trektochten de bergen in. Aangezien er aan mij niks eco is te ontdekken, blijf ik echter hier voor een dagje rust. Na wat guesthouses gecheckt te hebben zit ik hier in een relatief nieuw bungalowtje, met uitzicht op de rivier, aan de rand van het dorp en een klein zandstrand onder mij.
Dat wordt morgen dus heerlijk niksen, zwemmen, genieten van de natuur.
En mocht ik bij zonsopkomst al wakker zijn, dan ga ik op wat mooie fotootjes schieten.

Het aggregaat is inmiddels uit, de lampen en Amerikanen hopelijk ook zo.

Dinsdag 25 oktober.

Om 6 uur vertrekken en hier al heel wat bootjes, een manier om de wekker te omzeilen want van de startende motoren wordt je vanzelf wakker. Het bed is het zachtste wat ik tot nu toe in Azië heb gehad dus blijf ik nog maar een uurtje doezelen.
Vanaf mijn kamer kijk ik uit over de rivier en de bergen die nog voor een gedeelte in de wolken hangen. Na een snel wasje, want de douche is hier koud, loop ik even het dorp in. Een straat, geen gemotoriseerd verkeer en op deze tijd van de dag alleen nog maar locale bevolking die het ontbijt (noodlesoup) nuttigen op straat. Kinderen gaan, in school uniform op weg naar school, gelegen op het eind van het dorp. Na wat fotootjes geschoten te hebben keer ik terug naar mijn guesthouse met het terras aan de rivier. O, ja, ik had vandaag een rustdag, dus maar eens beginnen met een kopje thee, wat bladeren in de lonely planet, mezelf voorbereidend op de trip naar het zuiden. Ondertussen nog steeds genietend van het uitzicht en de voorbij varende bootjes. Na een uurtje wordt het toch maar eens tijd voor het ontbijt, maar het brood is op. Aangezien ik geen zin heb in soep of havermoutse pap moeten ze brood gaan lenen bij een ander restaurant, maar dit is Azië en heb dat al vaker meegemaakt.
Na het ontbijt is het om 11 uur al weer eens tijd om een hangmatje op te zoeken, het is tenslotte vakantie. De tijd vliegt voorbij en zo na twaalf wordt het alweer behoorlijk warm.

Gelukkig zitten we hier aan het water en ga lekker tot mijn nek in het koele water zitten. De stroming lijkt hier van alle kanten te komen dus ga ik maar niet verder de rivier in.
Hier in Laos gaat een van de mythes over Naga, een mythische waterslang die mensen meeneemt in de rivier. Het schijnt dat de plaatselijke bevolking niet in het midden van de rivier gaat zwemmen. Soms verdwijnt er iemand in de rivier waarvan het lichaam na enkele dagen weer tevoorschijn komt op dezelfde plaats waar die persoon verdween, ondanks de sterke stroming die overal staat. Dit vormt de basis van het verhaal van Naga, de mythische waterslang.

Reizen is keuzes maken en dat valt niet altijd mee, richting het noorden blijkt het mooi te zijn maar ik wil ook tijd doorbrengen in Zuid Laos. De weg naar het zuiden is lang en er liggen ook een aantal interessante en minder interessante plaatsen op mijn weg, een route zonder plaatsen te dubbelen lijkt echter niet mogelijk dus ga ik een aantal mega afstanden overbruggen, niet qua kilometers maar wel in tijd die daarin gaat zitten.
De voorlopige planning is om morgen de route naar Luang Prabang af te leggen per boot (indien mogelijk, want dat weet ik morgen pas na het eerste gedeelte van de route). vervolgens donderdag met de bus naar Vientiane (ongeveer 10 uur) en vrijdag met de bus naar Pakse in het zuiden (ook nog eens 10 uur).
De plaatsen die hier tussenin liggen lijken niet zo interessant dus.....

Voor dat de avond invalt verfris ik mezelf nog maar eens met en duik in de rivier. Naga ben ik nog niet tegengekomen maar twee Amerikanen werden door vrienden direct het water uitgeroepen toen ik hen de mythe vertelde.

Woensdag 26 oktober

Vanaf een bootje even een update van waar en hoe. De boot van enkele dagen geleden met luxe autostoelen is nu verruild door eenzelfde boot met houten krukken. Het is niet zinvol te vermelden welke mijn voorkeur heeft. De terugreis naar Luang Prabang iis erg mooi over de rivier. Ik zal een paar foto's plaatsen maar ik heb heel wat meer gemaakt.
De eerste etappe naar Nong Kiauw duurt een uur, stroomafwaarts gaat sneller dan stroomopwaarts. De boot zit sjokvol met toeristen en locale en onderdeden wordt het een ander nog opgepikt en afgezet, dit is immers openbaar vervoer.
In Nong Kiauw vertrekt al snel de andere boot, dit maal voor een ritje van 6 uur. De bus doet er vier uur over, maar die route heb ik al gedaan. Alhoewel de zesurige tocht over de Nam Ou rivier minder indrukwekkend is ten opzichte van het stukje natuur van het eerste uur, blijft het landschap mooi en afwisselend met zo nu en dan een stroom versnelling die veilig en droog te nemen is.
Na 5 uur merk je aan iedereen dat de ongemakken aan het zitvlak toe gaan nemen, wat wil je op het houte stoeltje met niet zoveel plaats om je te bewegen, gaan staan kan niet want het dak is erg laag. Iedereen zit op een gegeven moment te schuiven van de linker op de rechter bil. Gelukkig is er een 15 minuten stop/plaspauze waarbij je even kan lopen en je benen strekken. Nog twee uur op een harde stoel.........en dan varen we weer de Mekong op. Gek hoor, maar je krijgt bijna een "bijna thuis" gevoel zo'n 6000 kilometer van thuis af.

In Luang Prabang gaat we met vier medereizigers eerst maar op een terrasje wat drinken, een terras waar ze twee heerlijke huiskamerbanken en twee zitstoelen. Nou nog 10 minuten lopen en ik heb mijn zelfde kamertje weer. Snel regel ik via het guesthouse de bus voor morgenvroeg, om 8 uur wordt ik bij het hotel opgehaald en om half 9 is het vertrek met VIP bis naar Vientiane.
Waarschijnlijk 10 uur in de bus, indien de bus niet kapot gaat. Want uit info van anderen blijkt dat dat nogal eens gebeurd.