Niet weten wat en toch veel doen

Om zes uur wakker, wel vroeg maar dat is mijn ritme hier. Dit hotel heeft geen ontbijt gelegenheid maar wel een binnenplaatsje waar ik mijn andere ochtend ritueel kan uitvoeren, de start met een Javaanse jongen.
Het is inderdaad nog erg vroeg, nu de deur uitgaan heeft geen zin, alles is gesloten dus kruip ik nog daarna nog maar even onder de wol.
Onder de wol want de temperatuur is hier een aantal graden warmer ten opzichte van de vorige plaats maar met name 's nachts en 's morgens vroeg is het nog fris.

Terug in bed komt een aangename verrassing, klop op de deur: koffie, fruitdrank en twee biscuitjes. Da's aangenaam op de vroege ochtend.

Ik heb geen idee wat ik hier vandaag kan doen. Ik weet wel dat ik wat kleine dingen zelf nog moet regelen: ontbijt scoren, ff pinnen, mijn internet eens laten controleren want het hapert te veel en een busticket regelen voor morgen.

En de rest van de dag......ik weet het nog niet.

Ik vraag wat zaken na bij de receptionist. Zij regelt met een telefoontje de bus voor morgen nacht naar Santa Marta. Een ontbijt restaurant weet ik zelf, de internetwinkel heb ik al gezien. De bank is in de buurt dus voor ik begonnen ben, ben ik al klaar.

Ik krijg wat tips mee: bezoek het plaatsje Barichara. Dat ligt 20 kilometer verderop. Er gaat elke 15 minuten een bus. Ik heb al wel ergens iets gelezen van dit plaatsje maar het staat niet meer op de harde schijf. De tweede tip is het stadspark, aan de rand van dit stadje, tussen twee riviertjes in.

Met dit in mijn achterhoofd ga ik eerst maar eens ontbijten, het is inmiddels tien uur en een kop koffie en een goed gevuld vers broodje gaat er goed in. Hetzelfde restaurant van de spaghetti gisteren blijkt een goede keuze.
Gezien het weerbeeld, het is nu zonnig met witte wolken maar op het eind van de middag neemt de kans op onweer en regen toe, besluit ik eerst maar eens naar Barichara te gaan. Geen idee wat ik daar te verwachten heb maar dat maakt het wel avontuurlijker.
De bus is zo gevonden, kaartje van COP 4700,= (€1,40), half uurtje wachten en dan drie kwartier door de bergen.

De busstop is op het centrale plein van Barichara en de plaats laat zich het best omschrijven als een klein Spaans koloniaal stadje met witte huizen, rode daken, alleen in vergelijking met Ville de Leyva, veel minder toeristisch. Het binnenstadje is een blok of zes groot met een centraal parkplein. De atmosfeer is rustig en gemoedelijk.

Rondslenteren, foto's maken, op diverse plaatsen gaan zitten om de rust tot je te laten doordringen. De temperatuur is aangenaam warm, licht benauwd plakkerig.

Als ik iets sta te fotograferen wordt ik aangesproken in gebrekkig Engels, "of ik beroepsfotograaf ben?". Ik denk dat mijn zoomlens een professionele uitstraling heeft.
De man die mij aansprak adviseert mij een paar blokken omhoog te lopen, de rand van het dorp komt uit bij een diepe bergkloof ( wat later een groot dal blijkt te zijn). locale adviezen moet je niet in de wind slaan en na een drankje begeef ik mij buiten het centrum, inderdaad met een indrukwekkend uitzicht over een dal en hoge bergen.
Rondlopend en slenterend besluit ik iets na twee uur weer eens een bus terug op te zoeken. De wolken worden donkerder en dreigender. Drie kwartier in de bus terug naar San Gil.
Het is nog droog, wel plakkerig zweetweer. Dus nog tijd voor het stadspark gelegen op een soort eilandje tussen de rivier. Je moet entree betalen maar dat betekent dat het er wel rustig is. Even hier en daar op een bankje uitchillen. Ik kom nog twee Engelsen tegen die ik ken vanuit de bus gisteren.
Zij zijn met een vierdaagse cursus Spaans begonnen maar zijn er niet onverdeeld gelukkig mee. Het is een stoomcursus die bestaat uit twee en een half uur les en heel veel huiswerk. De leraar is een beetje onaangenaam drammerig type. Zij lopen nu even rond om het hoofd leeg te maken. Al pratend hoor ik wat spijt over hun keuze hotel en de les.

Tegen vijf zoek ik mijn hotel even op. Moe van het rondsjouwen. Ik weet dat het restaurant waar ik gisteren en vanmorgen gegeten heb tot 22.00 uur open is. Ik hoef dus geen haast te maken en het risico van gesloten deuren te lopen, wat mij al heel vaak gebeurd is in Brazilie en Colombia.

Ik schrijf Brazilie en Colombia. Mijn voorlopige conclusie is wel dat ik Colombia veel aantrekkelijker vind dan wat ik tot nu toe van Brazilie heb gezien. Ik overweeg mijn plannen misschien wat aan te passen. Wat langer Colombia ? Als ik over een aantal dagen aan de Caribische kust zit zal ik eens een rustdag inplannen om hier verder over te denken.