De eerste etappe over de Amazone

Woensdag 10 augustus
....en dan begint eindelijk het Amazone avontuur.
Het inchecken op de boot gebeurd heerlijk chaotisch, ik wordt van hot naar haar gestuurd met instructies on het voor mij onverstaanbare Braziliaans-Portugees. Mijn ticket wordt overgeschreven en aan boord is het onduidelijk welke hut ik moet hebben. "Tante Truus" die het moet regelen is helemaal over de flos en ik blijf maar lief glimlachen. Er wordt gebeld en geregeld.
Op het dek staat de muziek loeihard, plastic stoelen.

Uiteindelijk heb ik mijn hut. Een bedje waar je niet rechtuit kan liggen, op je rug liggen betekent dat de airco je buik bijna raakt, op je buik wordt je rug ijskoud. Rechtop zitten in het bovenste bed gaat echt niet. De totale luxe hut heeft een oppervlakte van twee kleine eenspersoonsbedden en deze ruimte is ook nog eens voorzien van een koelkast. Kortom je kan er je kont net niet in omkeren. Wel voorzien van een redelijke wc en doucheruimte.
Mijn hut is op het bovenste dek waar ook twee gemeenschappelijke ruimtes zijn waar de muziek kei hard staat, gelukkig ligt mijn hut bijna voor in de boot zodat de muziek hier niet te hard doorklinkt.

Verder klaag ik niet want ik zit op de Amazone althans op een van de vele riviertjes in de Amazone delta.

Op het tussendek is het erger, daar hangen de hangmatten, werkelijk hutje mutje naast elkaar. Het is daar benauwd, stinkt naar de gezamenlijke wc's. Als je daar in de middelste rij slaapt dan zou ik niet weten hoe je daar in en uit je hangmat kan komen.

Mijn kleine rugzak past net onder het onderste bed, mijn grote rugzak staat op de koelkast. Gelukkig heeft mijn kamergenoot geen bagage bij, althans, ik heb hem gezien voor vertrek en daarna helemaal niet meer.

Wat rondlopend op het dek hoor ik Nederlands. Twee Nederlandse jongens die vanuit Suriname nu in Brazilie zijn om, net als ik, de Amazone te bevaren tot in Colombia. Heerlijk om na drie weken weer eens een gesprek te kunnen voeren in een taal die ik begrijp.

Het eten aan boord schijnt niet geweldig te zijn, maar om mijn meegebrachte broodjes ham-kaas te doorbreken laat ik toch maar een hamburger-ei bakken die mij overigens goed smaakte.

Er wordt veel gedronken aan boord, zeg maar rustig gezopen. Rond 22.00 is het al een en al dronken gelal, nog steeds met kei harde muziek, ik zoek mijn hutje op.
Het bovenste bed, zoals ik had afgesproken met mijn kamergenoot, ijs- maar dan ook ijskoud met de airco aan, bloedheet maar dan ook vies benauwd bloedheet met de airco uit.

Mijn kamergenoot komt niet opdagen, helemaal niet.......om 2 uur verhuis ik naar het onderste bed. Daar lig ik iets verder van de airco

Donderdag 11 augustus
ik slaap onrustig totdat om 7.00 uur de muziek weer aan gaat. Eerst met religieuze muziek en gebeden, ik lijk wel in de kerk beland.

Even douchen, Javaanse jongen en een bekertje, overigens, goede koffie. Het breedste gedeelte van de Amazone delta hebben we gehad. Nu gaan we de kleinere rivieren op. De oevers, allerlei kleuren groen met her en der wat houten huizen en hutjes komen in zicht. De eerste Amazone bewoners komen richting onze boot met kano's. Op mijn Facebook pagina heb ik wat filmpjes gezet. Filmpjes uploaden via deze site is nog niet gelukt.

Op het algemeen dek is een hoek die erg druk is. Daar zijn stopcontacten en in een mum van tijd hangen daar vele mobieltjes op te laden. Met mijn internationale stekker geval kan ik dat mooi doen in een afwijkende stekkerdoos van mijn hut.

De rivier kabbelt voorbij, ik kan op Google Map volgen waar ik een beetje ben. Op deze kaarten lijken het kreetjes maar het zijn toch behoorlijke rivieren. Groene oevers totdat de stad Beves opdoemd. Een korte tussenstop waarbij de boot bestormd wordt door maaltijdverkopers, even een kwartiertje hectiek aan boord.

Met een plastic stoeltje, weggehaald in de gemeenschappelijke ruimte installeer ik mij in, bij mijn kamerdeur. In de schaduw en uitzicht biedend op de oevers van het oerwoud. Wat handen en voetenwerk conversaties met Brazilianen en wat Frans Engelse praatjes met een gezinnetje wat ik al op drie verschillende plaatsen ben tegengekomen.

Rondkijken, zitten, niets doen........kortom het ultieme gevoel van vakantie.

Zo tegen een uur of twaalf is er een lunch te krijgen, rijst, spaghetti, kip. Niet om over naar huis te schrijven maar ook niet geheel slecht.
Tot op heden heeft het Braziliaans eten mij nog niet kunnen bekoren. Hier hoef ik nog geen kookcursus te volgen om recepten mee naar huis te brengen.

Zo kabbelt de dag langzaam voorbij, vermoeiend door het kijken naar de oevers en verder niets doen. Het is aangenaam omdat het varen van de boot zorgt voor een licht warm briesje.

Het avondeten biedt hetzelfde als de lunch dus ik hou het bij de zelf meegebrachte broodjes ham-kaas. Verdere voorbereiding van mijn reis zit er nu niet in, geen internet bereik met de rest van de wereld.

De twee Nederlandse jongens vinden het geweldig in een hangmat op het algemene dek maar toch, hun waardevolle bezittingen komen echter naar mijn hut. Ze vertellen van de krappe ruimte die ze hebben, een buurvrouw die constant praat ook al is er niemand om tegen te praten en anders is ze tegen het plafond aan het bidden.

En dan gebeurt het echt, om 16.00, de draai naar links en ik zit op de echte Amazone met twee uurtjes later de eerste zonsondergang op de Amazone......helaas worden de oerwoud geluiden overstemd door de harde muziek. En dan zit de dag er weer op en duik ik mijn privé koelkastje in zoals ik mijn hutje met airco noem. Er zijn nog twee stops, waarvan ik er maar een meekrijg, ik slaap als een roos op de Amazone.

Vrijdag 12 augustus
Een heerlijk koele (airco) nacht. Om 4.00 ben ik even wakker geweest. Rondom de lampen aan dek vliegen grote kevers in het rond.
Mijn echte dag start om 7.00 met het welbekende ritueel, douchen, Javaantje en koffie. Het is al warm in de zon. Wat keuvelen met een Frans gezinnetje. We worden uitgenodigd om in de stuurhut met de kapitein kennis te maken..

De Amazone is hier honderden meters breed, je ziet dus alleen heel veel water. De smallere rivieren, net als gisteren, zullen we vandaag niet meer krijgen.
Ik dood mijn tijd met het schrijven van dit verhaal.
Uploaden kan ik het nog niet want er is hier geen telefoon- en internet verbinding.

Beetje buurten met de Nederlandse jongens, wat met handen en voeten converseren met de anderen.
Sommige mensen lopen met een plastic zak met een of andere stroperige drap, ik vraag het na en krijg een bekertje aangeboden. Het blijkt een moes te zijn van een soort besjes, lekker ? Ach een beetje onbestemde smaak, dus Braziliaans.

De dag verloopt verder zonder grote bezienswaardigheden, twee keer een korte stop om goederen in te laden en "that's it".

Het grootste deel van de dag heb ik de schaduw aan mijn kant van de boot. In de zon is het niet uit te houden, daar is het dek zo heet dat je daarover met blote voeten niet loopt. Ik keer zo nu en dan terug naar mijn hut, even afkoelen onder de airco. Volgens mijn buren Brazilianen ziet mijn gezicht zo rood als de reddingsboei en ze komen met een grote fles zonnebrandcreme.

Onduidelijk is het hoe het vannacht gaat, we komen om 03.00 uur aan in Santarém, een beetje vroeg om op straat te gaan rondzwerven. Volgens mij hoeven we niet voor zeven uur van boord. Het blijft onduidelijk maar uit informatie blijkt dat de boot in ieder geval tot 12.00 uur in Santarém blijft.
De twee jongens hebben hun plannen gewijzigd en gaan morgen ook naar Alter de Chao, kunnen we gezamenlijk een taxi naar het busstation nemen enne drie weten meer dan een.

De tweede zonsondergang aan de Amazone maken we mee, tijdens een tussenstop in Monte Alegro. Wat een mooie kleuren. Ook heb ik hier even telefoon en internet bereik, net genoeg om een felicitatie (voor Nellie) en twee filmpjes te plaatsen op Facebook.

Dan valt de avond, volgens mijn medereizigers is het avondeten niet lekker......dus een broodje hamburger-ei en broodjes ham-kaas, een cola en water. Dag twee van de Amazone zit er weer op.
De spullen maar vast inpakken en dan bedtijd maar niet voor ik een Braziliaan weggestuurd heb die luid muziek op zijn mobiel zit te spelen nu eindelijk de muziek van de disco boot gestopt is.

Zaterdag 13 augustus

Half drie in de ochtend, we zijn aan het aanmeren. Ik wordt ruw verstoord uit mijn slaap, terwijl ik pas om zeven uur van boord ga, brrrrrrr.