adeus é um pouco morrer

adeus é um pouco morrer.
Dit internationale spreekwoord is bij elke reis en ook nu van toepassing.
Opstaan, ontbijten, sigaretje en dan afscheid nemen. In de Pousada Jerimagio heb ik mij wel thuisgevoeld. Ondanks de communicatie via Google Translate heb ik geprobeerd toch wat contacten te maken met de eigenaren en andere gasten. Een glimlach en gebarentaal is niet zo veel moeite. Hier werd ik tijdens het hartelijk afscheid nog eens op gewezen door Renate, de eigenaresse.

En dan het onbekende in. Eerst in een van de hoofdstraten van Jercoacoara de laadbak van een 4x4 wagen in, half uurtje wachten en dan een half uur rijden door de zanderige duinen, dan een half uur over Belgische kasseien. Bij een benzinestation is de bushalte van Fredcar.

Wachten tot half een, nee, kwart voor een, nee, een uur, nee kwart over een. Uiteindelijk komen er drie bussen.
"Openbaar vervoer is erg stipt" heb ik ergens gelezen.

Brazilianen zijn erg behulpzaam, ik wordt van de ene bus naar de andere verwezen, ze moeten ook allemaal na São Luis en stappen vervolgens in een andere bus.
In Europa is het spreekwoord "vele wegen leiden naar Rome", hier zal het wel zijn "vele bussen rijden naar São Luis"

De eerste busrit is qua omgeving niet erg interessant, lage struikbegroeiing in zand.
Gelukkig ben ik op tijd voor de volgende bus die ook te laat is maar nu maar een kwartiertje. De busreis van ongeveer 2 1/2 uur verloopt ook prima. De bussen zijn van heel goede kwaliteit, genoeg ruimte om te zitten. Ik zit naast een Franse familie die goed Engels spreken dat is prettiger dan een gesprek met Google Translate.

Bij de volgende halte, Parnaiba moet ik tweeëneenhalf uur wachten. Mooi, tijd om te eten. Dit is een behoorlijk busstation maar helaas zijn er maar twee winkeltjes open waar ze een Braziliaanse vette hap verkopen. Het smaakt nergens naar en valt ook slecht. Een half uur na het eten komt het er weer uit. Ach, een nachtje op water moet ook kunnen.
Mijn laatste bus is op tijd, vertrek om 21.30 uur en aankomst in São Luis om 5.00 uur. Een busrit die ik doezelend met hazenslaapjes doorbreng, je ziet buiten toch niets.

São Luis, een weer wat grotere stad waar ik verblijf in het historisch centrum, de taxi-chauffeur schelt en vloekt, hij weet het adres niet en er zijn hier alleen eenrichtingsstraatjes.
Ik moet meegeven, taxi's in Brazilie zijn qua prijs duidelijk, er hoeft niet onderhandeld te worden......ook niet als het even tegen zit.

En daar ben ik dan, zes uur zit ik voor de deur, wachten tot zeven tot ik wat hoor. Ik ben behoorlijk te vroeg voor de incheck en krijg daarom voor een paar uur een kamer voor dat ik een andere kamer krijg. Het is hier simpel, basiskamer, koude douche, Luik voor het raam. Wel airco en een koelkast. Voor een sigaretje moet ik op het dak zijn, in de brandende zon. Er staat 1 plastic stoel. Koffie? Alleen als je dit een dag van te voren besteld "want dan kunnen wij ons voorbereiden."

Toch kan je van dit oude gebouw met weinig aanpassing een leuk guesthouse van maken, wat materiaal en gemotiveerd personeel.........
En dan val ik telkens in slaap als ik dit op zit te schrijven, toch te weinig nachtrust gehad.