Treinreis bij "candlelight"

Ik lig in een zacht tweepersoonsbed, televisie op mijn kamer, bad, douche, wc. Parketvloer, ventilator, klein balkon. Ik heb net mijn bordje Italiaanse spaghetti genuttigd met een tomatensalade. Colaatje erbij en een grote fles water. Fris gedouched en verder de boel, de boel gelaten. Is dat niet boven budget? Ja, dat is boven budget maar met wat korting geregeld blijft het aan de top van mijn norm en ik vind dat ik het verdiend heb. Het is nu middernacht.

De dag begon weer eens vroeg, om zes uur. Wat liep het vanmorgen gesmeerd. Met een "pouche-pouche" naar het station. Rijdt hij nog verkeerd ook. Gelukkig weet ik de weg en corrigeer op tijd voordat hij mij naar het verkeerde eind van de stad brengt.
Toeristen gaan niet met de trein maar met een taxi-brousse, was zijn gedachte. Behalve deze toerist.

En warempel, de poorten voor wat het station moet voorstellen staan open. Het is meer een goederenopslag dan station. Tussen twee schuifdeuren van de loods staat een tafeltje, dat moet het loket zijn en warempel er worden kaartjes verkocht. Even verderop staan mensen. Dat zal wel de wachtkamer zijn.
Om enigszins een voorstelling ervan te krijgen moet je maar eens naar de foto's kijken.

Om zeven uur heb ik een kaartje, de trein vertrekt echter pas om half negen. Zo dicht mogelijk bij de ingang probeer ik mij te settelen maar wordt beleefd, doch dringend verzocht achter aan aan te sluiten. De plaatsen in de trein zijn niet gereserveerd, voorkruipen wordt niet getollereerd.

Om kwart over acht start de chaos, dringen, duwen en proberen een plaats te bemachtigen. In de laatste wagon ruimte zat. Ik posteer mij op een bankje en hoop, als ik mij zo breed mogelijk maak, wat ruimte te bemachtigen en te behouden.
De trein ziet er redelijk uit. De banken zijn wat ingezakt en aan de kleine kant maar ik heb erger meegemaakt. Elke wagon heeft een eigen conducteur. Iedereen lacht met hem behalve enkelen reizigers die flessen met benzine bij hebben. Zij worden uit de trein gezet.

Kaartcontrole vindt de gehele dag plaats. Zwartrijden is er niet bij ondanks dat enkele het proberen. Niet bij deze conducteur.

Een bond gezelschap van mensen. Over het algemeen vriendelijk en belangstellend en met name de eerste vier uur van de reis voel ik mezelf goed op mijn gemak. Hier en daar een buurpraatje, hier en daar wat high-fives met kinderen. Ter plekke gaat het leven gewoon door, borstvoeding wordt gegeven met aan elke borst een baby.

En zo boemelen we aan, echt boemelen want het gaat niet snel. Bij heel veel dorpjes wordt gestopt, bij heel veel hutjes (wat blijkbaar een stationnetje is) wordt ook gestopt. Soms vraag ik me af waarom mensen hier in een gebied van niks en nergens in- en uitstappen. Ik kan vrij wandelen door een gedeelte van de trein, kan regelmatig in de open deuropening gaan zitten en mijn sigaretje roken. Ik voel mijzelf veilig om mijn spullen alleen te laten.

Op enkele stationnetje wordt gebakken vis verkocht, ik heb honger maar durf het niet aan, bang dat ik aan de poeperij ga. Wel probeer ik een soort broodje, "pajok". Eigenlijk meer een kruising tussen brood en een oliebol. Pajok is volgens mij een soort groente.

Tot een uur in de middag volgen we de kustlijn. Lage begroeiing tussen het Canal de Pangalanes en de Indische oceaan in. Bij een van de stations waar vis gekocht wordt pakken mijn medereizigers de tassen uit. Dan kan je denken dat ik veel bij me heb op reis. Nou dan moet je die Malagasi's meemaken.

Pannen met rijst komen te voorschijn. Lunchtijd, beetje vis en veel rijst. Flessen met een of ander op gore limonade lijkende drank komt ook te voorschijn. Al zou ik willen dan nog zou ik me er niet aan wagen, zo smerig ziet het eruit. Ik houd mezelf aan mijn reisdieet, geen ontbijt, alleen een klein dingetje proberen en niet te veel drinken.die Malagasi's denken daar anders over, wat eten die veel rijst met weinig erbij. De grote pannen gaan allemaal leeg.

Na de lunch verandert de treinreis. In Brickaville stapt een hele meute de trein in. Het bankje wat ik eerst voor mij alleen had wordt nu met drieën gedeeld. En het wordt warm, heel erg warm. Ik zweet met het apezuur. De ramen staan open maar koele lucht is er niet. Alleen bij de open deuren is het aangenaam maar daar staat het vol met mensen. Het landschap wordt heuvelachtig met snel stromende rivieren, tunneltjes en nog meer kleine dorpjes. Mooi om te zien.

Ondertussen denk ik albast aan de dag van morgen.

Deze trein gaat morgen rond tien uur naar het noorden, naar de stad Aambatondrazaka, waar, als ik die trein zou nemen,ik dan ergens laat in de avond aankom. Volgens wat ik gehoord heb is deze streek bekent om zijn rijstvelden echter zowel in mijn reisboek, als op internet kan ik weinig tot niets vinden, zelfs geen hotels. Wel lees ik ergens dat de aantrekkelijkheid van deze streek sterk is afgenomen door erosie en kaalslag.

Een andere optie is met een taxi-brousse door te reizen naar Antananarivo, da's zo'n 4 uur in een busje. Vertrektijd rond 6.00 uur. Ik wil eigenlijk niet in Antananarivo blijven maar dat zou betekenen dat ik direct door zou moeten gaan naar Antsirabe maar dat is ook nog een rit van vier uur.
Te moe en te hongerig om hier verder over na te denken stel ik de beslissing maar uit tot vanavond laat.

De treinreis is gewoon leuk. Zitten, kijken, beetje aanbuurten. Hier geniet ik van.
Maar dan gaat het toch wel erg lang duren. Hij rijdt wel heel erg langzaam.
De avond valt, het wordt donker. Geen lampen in de trein dus de conducteur gaat het en der voor het raam een kaars zetten. Een treinreis "by candlelight".

De verwachte aankomsttijd wordt niet gehaald. Zeven uur wordt tien uur vanavond. Ik ben moe, er moet nog een slaapplek gevonden worden in het donker, ik barst van de honger en heb evenveel dorst, ik voel me vies, plakkerig en zweterig.

Een hotelletje of zo zal ik wel weten te vinden maar eten? De meeste tentjes gaan om acht of negen 's avonds dicht. Uit de lonely Planet kies ik een hotel, gelukkig hebben ze plaats. Ze willen ook nog wel een bordje spaghetti voor mij maken.

En hier lig ik dan, weer schoon, fris, vol.........en voor morgen: geen treinreis naar het noorden en niet om zes uur weer in een taxibrousse. Ik neem een vakantie dag!!

Het is nu bijna een uur? Ik ga een mooie dag afsluiten want ik heb genoten van deze treinreis, lang maar met mooie indrukken.