Vrijdag is een chef-kok

Er zijn veel mooie plaatsen op de wereld maar waar ik nu zit raakt toch wel het paradijsniveau. Voor het aardse paradijs is heel wat nodig maar dit komt wel heel ver.

Op Sinterklaasavond zat ik op Otres Beach in Sihanoukville. Het meest rustige strand van deze plaats. Driekwart van het strand ligt braak, te wachten op projectontwikkelaars. Een kwart is volgebouwd of wordt volgebouwd vooral door jonge Europese jongeren die, met het hoofd in de wolken, denken dat zij het paradijs gevonden hebben.
Als je met hen praat proef je jeugdig enthousiasme, vakantiegevoel en een te grote dosis optimisme. Ze denken hier het kapitaal van hun leven te kunnen maken met een minimale investering. Niet het besef dat je in Cambodja twee miljoen moet investeren om er een miljoen uit te halen, zoals een meer realistische en ervarener ondernemer hier mij vertelde.

Sinterklaas avond, luide muziek tot drie uur 's nachts, toeristen met een borrel op, luid sprekend en liedjes mee brallend bij het geluid van een ontstemde gitaar. Nee, ook Otres Beach heeft het niet. Om Sinterklaasavond te vieren heb ik me om tien uur afgezonderd en heb de film "De Sint" gisterenavond zitten bekijken. Ik heb een heel aantal films bij voor als ik mij verveel, gelukkig is dit pas de tweede film die ik zie.

KOH TA KIEW

Op zes december ligt er om half twaalf een boot op mij te wachten, geen afgeladen boot met veel toeristen. Nee, eentje voor mij alleen naar mijn eigen eilandje.
Voor de kust van Sihanoukville liggen een aantal eilanden, licht bevolkt en enkele redelijk ongerept. Het is een half uurtje varen over een rustige zee. Een groepje eilanden lijkt zich te splitsen als je nader bij komt.
Op het eiland waar ik naar toe ga, ontwaar ik een klein dorpje op de linker punt maar het steven wordt de andere kant opgedraaid. De rest van het eiland bestaat vooral uit dichte bossen, tot aan de waterrand is het begroeid. Soms afgebroken door een stuk met rotsen. Aan de zuidkant ontwaar ik een aantal verlaten stranden, een vissersboot die twee mensen afzet en verder alleen groen, groen en groen.
Op de gebogen rand van de zuidkust een piepkleine bebouwing waar we recht op varen. Dat zal de eindbestemming moeten zijn. Een klein zandstrand en bossage, een klein trapje van boomstammen naar een platform waar zich achter een klein gebouw bevind. Het centrale gedeelte bestaat uit een geïmproviseerde bar, een keuken, wat banken en hokken wat later de "douche" en de "toilet" te zijn. Vanaf zee is er misschien twee procent zichtbaar van het geheel.

Tijdens het introductie gesprek verneem ik dat dit voormalige " junglecamp" drie jaar geleden overgenomen is, de eigenaar een chef-kok, de manager uit Amerika en acht personen Cambodjaans personeel.

De weetjes voor mijn verblijf worden verteld, bibber en huiver:
1 Zwemmen alleen waar er zand is in verband met zee-egels die grote stekels hebben. Deze zitten vaak bij de rotsen. Ze zijn giftig, niet dodelijk maar erg onaangenaam.
2 Geen eetwaar in de boomhut/kamer, er zitten hier junglekatten en zullen alles weghalen, zelfs rugzakken krabben en bijten ze stuk.
3 Geen tandpasta en andere toiletartikelen in de boomhut, dezelfde reden.
4 Verder oppassen voor slangen, schorpioenen, muizen ratten, insecten en alles wat er nog meer hier rondscharrelt.
5 Zet je voet niet op het looppad van termieten, ook zij bijten onaangenaam.

Kortom, prettig verblijf in de jungle en ik heb mijn kamer nog niet gezien.
Ik ontdoe mijzelf van de "verboden" toiletartikelen en ik ga naar mijn kamer. Of eigenlijk, ik ga letterlijk de boom in. Vanaf het centrale gedeelte een klein paadje in en bijna niet zichtbaar staat mijn boom.
Klauteren via een dwarsbalkjes van boomstammetjes naar een platform met afdak, geen ramen en luiken maar een open uitzicht op de zee en het strand onder mij, wow, ik voel me nu al Robinson C.

Ik moet de neiging onderdrukken om niet direct op het grote en zachte matras met kussens te gaan liggen en de eerste drie dagen alleen maar naar de zee te turen.

Aan de overkant van het water, het volgende eiland, naar ik verneem is dat "Bamboo Island" waar meer dan honderd toeristen zich bevinden.
Rechts twee kleine eilandjes, militair eigendom, dus onbewoond op een legerkamp na. Voor de deur een bootje en alleen het geluid van kabbelend water, vogels en krekels. Ik verheug mij er nu al op morgen wakker te worden van de lichte zeewind in mijn bed. Zo nu en dan vaart er in de verte een boot voorbij. Verder is vanaf mijn boomhut niets te zien vanwege de dichte begroeiing. Het centrale gedeelte is bij laag water bereikbaar over het strand en bij hoogwater via een smal padje door de begroeiing van de jungle.

Geen elektriciteit en geen internet, dus ook geen muziek.

Mijn rugzak kan ingepakt blijven, hier heb ik alleen een zwembroek nodig en vanavond misschien een shirt in verband met de insecten.

En waar zit ik dan nu:
Het heet hier Ten103 en het ligt op Koh Ta Kiev (spreek uit Kieuw). De naam Ten103 is gebaseerd op de lengte en breedte graad. Kijk je naar deze coordinaten dan kom je op het midden van de eettafel uit.
Koh Ta Kiew is inmiddels opgekocht door een Chineese en Franse investeringsmaatschappij. Ten103 wordt zolang het duurt getolereerd maar zodra de Chinezen hier de boel gaan ontwikkelen is het hier ook finito, zoals ik van de Italiaanse eigenaar begrijp. Het is de enigste verblijfplaats hier, een ander "resort" is sinds enkele maanden gesloten, "doodgeconcurreerd" door de goede keuken hier.

De dag wordt afgesloten met een gezamenlijke maaltijd van een hoge kwaliteit. Met de drie hier rondlopende Italianen wordt het zelfgemaakte Pasta Carbanata met eigengebakken brood.

Als een Robinson Crusoe heb ik toch wel een goede hulp.
VRIJDAG IS EEN CHEF KOK!!!!!!!!!!!!!!

De volgende dag begint zoals de vorige werd afgesloten, met een uitzicht over zee vanuit mijn bed. Het is vannacht een heldere nacht geweest met bijna volle maan, wat de zee op heel veel plaatsen doet glinsteren. Het is vochtig, klam, hier op de rand van de jungle.

En wat doe je op een eilandje, nou vooral niets. Kopje thee, sigaretje, na een tijdje ontbijten, hangen, wat lezen, afkoelen in lekker warm zeewater, het volgende strand bekijken waar ook niets is, de activiteiten van zeekrabbetjes observeren, kijken hoe de mieren hun route organiseren, een boek lezen, nog een keer afkoelen in het water, dutje doen.

Her en der hangen er, verstopt in de bossage, Amerikaanse legerhangmatten, voorzien van een muskietennet. Ongestoord kan je hier een dutje doen, geen vlieg die je stoort.

De eerste anderhalve dag ben ik de enigste gast, het blijkt hier niet zo storm te lopen. In mijn ogen erg prettig, het mag volgende week hier poep druk worden, als ik weg ben.
De tweede dag komen er echter twee gasten bij. De dagelijkse boot brengt de eigenaar met de nieuwe gasten. Het totaal staat nu op 3 Italiaans personeel, 1 Amerikaans personeelslid, 8 Cambodjanen en 3 gasten.


Ik blijk gisteren ook niet de slimste te zijn geweest. Alles ligt hier open en bloot. Omdat ik niet veel nodig heb heb ik het hoogstnoodzakelijke uit mijn rugzak gehaald. Mijn buidel zak met papieren en mijn portemonnee in de rugzak gedaan en het hangslot erop gezet.
Niet zo slim, als de sleuteltjes van het hangslot in de portemonnee zitten. Gelukkig hebben ze hier, in de jungle, wel een ijzerzaag.

De lunch op de tweede dag is ook weer een culinair hoogstandje. Italiaans brood met gezouten en gesuikerde vis op een bedje van een soort kruidenboter afgewerkt met dunne schijfjes komkommer. Het maakt mij bij de lunch al benieuwd naar het diner wat in culinair opzicht ook niet teleurstelde. Gnocchi à la Bolognese.

Nadat het avondeten op was kwam de sensatie van de dag: een erg giftige slang had zich genesteld in de trap naar de toilet. Het is niet een grote a la python maar hij blijkt wel een afstandje te kunnen springen. Met alle Europese helden op een afstandje wordt deze slang door een Cambodjaanse ex-militair vakkundig de wereld afgeslagen, morgen zal hij prijken in een grote fles rijstwijn. Deze ex-militair, oorspronkelijke eilandbewoner staat erom bekend zelfs vis met de blote hand uit de zee te vangen en wordt voor elk wat moeilijker klusje ingeschakeld, het draait hier dus vooral om hem.

Het is niet allemaal tropisch vakantiegevoel, de avond afgesloten met een heerlijke tropische regenbui. De boomhut inklauteren met een paraplu in de hand is niet eenvoudig. Dat wordt goedgemaakt door, vanuit je bed over de donkere zee uit te kijken, weerlicht in de lucht en het gekletter van een bui op je palmen dak, dat beloofd een tropische nacht.

Het regent de gehele nacht tot het krieken van de dag. Het palmbladeren dak heeft het boven mijn bed goed uitgehouden maar de rest van mijn boomhut is lekker modderig en nat. Alles is klam, maar wat maakt het uit. Het lijkt nog een uurtje door te regenen want eer al het water door het dikke bladerdak naar beneden gedrupt duurt wel even.

De insecten zijn ook wakker geworden, er zijn veel meer vliegen, de mieren zijn flink actief en brengen hun materiaal naar boven. Gelukkig trekt de lucht weer open en er staat weer een zonnige tropendag te wachten, echter totdat het om drie uur 's middags wederom tropisch gaat rommelen en regenen. Niet lang hierna gaat het palmen dak lekken, zolang het naast mijn bed is oké, maar zodra het waterniveau mijn bed haalt is het minder.

Het gaat steeds harder regenen en mij bekruipt het gevoel dat ik ga hallucineren, ik hoor house muziek. Ik kan mij niet voorstellen dat de twee andere toeristen housemuziek bij hebben, de generator staat uit dus er is ook geen stroom. Met verbazing lig ik te luisteren, hoe harder het gaat regenen hoe luider de muziek wordt, bij een donderslag hoor ik een menigte boven de muziek uitschreeuwen. Word ik gek?
Vanuit mijn boomhut is door de grijze massa van water, bewolking en regen weinig te zien.

De "beschaving" blijkt echter in de jungle op te rukken. Een "houseparty" boot met toeristen vaart voorbij. Enerzijds opgelucht dat een dreigende psychose aan mij voorbijgaat maar anderzijds vol ergernis dat "vakantie" gepaard moet gaan met drugs, alcohol, harde muziek en een niet-aflatend des-respekt voor natuur en cultuur.

Mijn derde nacht breng ik dus door in een andere boomhut, verder af van het centrale gedeelte.
Het verblijf is primitief, een boomhut heeft geen sanitair. Er is een hurktoilet bij het centrale gedeelte en twee cabines met een grote ton water om de douchen, maar dat is ver weg in de stromende regen en in een donkere jungle. Douchen is trouwens overbodig bij zo een overdadige regenbui en poepen duurt ook niet lang, onder een boom, in de regen.

De derde avond wordt ook afgesloten met een overheerlijke maaltijd van verse vis met gebakken aardappeltjes geserveerd door een Italiaanse ober zo stoned is dat hij door kan gaan als Manuel in "falwty towers".

In de eerste regel schreef ik dat hier het "paradijs" dicht benaderd wordt. Veel criteria worden gehaald maar er zijn ook een aantal minnen.
De eigenaar heeft "zijn Cambodjaanse vriendin" sinds een week op het eiland, of het een aanwinst is voor het eiland wordt door mij betwijfeld maar ook door al het personeel. Ze is een beetje veel ADHD, praat de hele dag door met een harde stem. Verandert zowat elke minuut van stemming en de aan- uit schakelaar hebben we nog niet gevonden. Gelukkig is ze de tweede dag naar het vasteland.
Andere minpunten zijn: de vliegen, het zand in je bed, in je schoenen, in je broek en in je onderbroek.
En dan natuurlijk de regen, het zoute water, naar de wc moeten in de regen, een voorbijvarende house party boot.

Nee, het is hier heel mooi, heerlijk rustig, ik ben blij het te mogen meemaken voor een aantal dagen. Maar ik ga nog verder op zoek naar het echte paradijs.

KOH RUNG

Van eiland naar eiland betekend een stop op de vaste wal en daar van boot wisselen. Het vertrek is vanuit een andere haven en ik wordt prompt bij een verkeerde pier afgezet. Ik kom er net op tijd achter zodat ik de boot net niet mis.

Dit maal is de boottrip zo'n twee uur naar het eiland Koh Rong.
Niet zo onbewoond als Koh Ta Kiev. De boot is groter er zitten ook veel meer toeristen op, in diverse stadia van gelukzaligheid. Ik signaleer een aantal Russen die aardig de fles rum aan het ledigen zijn. Een aantal jongeren die al stoned de volgende joint aan het fabriceren zijn.
Oei dat beloofd wat.

Het toeristische speelt zich af bij het dorpje waar de boot aankomt, er zijn op een behoorlijk strand drie verblijfplaatsen. Achtereenvolgend Monkey Island, Paradise en op het eind Treehouse bungalows, mijn bestemming.

De gehele lading toeristen loopt het strand op. Achteromkijkend zie ik dat ongeveer 75% afslaat bij Monkey Island, opluchting voor mij.
Er open er nog maar zes achter mij aan.
De tweede afslag, Paradise. Er lopen er nog maar twee achter mij aan.

Het einde van het strand is in zicht, een paadje door de rotsen, bochtje om. Daar doemen de eerste boomhutten op. Deze keer heb ik geopteerd voor een gewone hut, goedkoper en dichter bij de grond. Mijn verbazing is groot als ik merk dat de hutten voorzien zijn van balkon, overheerlijke stoel en een hangmat. Ze zijn behoorlijk groot. Voor het balkon staat een bak water om je voeten in te dopen zodat je geen zand mee naar binnen sleept. De hut is voorzien van stromend water een zittoilet, licht ('s avonds tussen zes en tien) en een stopcontact.
De hutten liggen tussen de bomen bij een met rotsen afgezonderd strand, er is een restaurant met behoorlijk wat hangplekken.
Zelfs de boomhutten zijn voorzien van douche en toilet, raar hoor, een boomhut met een pvc afvoerpijp (daar waar op het vorige eiland je, bij wijze van spreken, gewoon uit het raam kon plassen).
Hier hoeft men niet de boomhut in de klauteren want de boomhutten zijn voorzien van een echte trap.

Bij aankomst geen waarschuwingen, er zijn hier geen enge beesten, de jungle is hier verder weg. Het is hier ook meer open, je kan een groot gedeelte van het terrein overzien. De zee heeft meer golfslag.

Robinson C. Kan hier mogelijk wel eens zijn geweest maar dat is dan verrekte lang geleden en heeft het verder door ontwikkeld.

Het is hier mooi, ziet er allemaal goed uit, het eten is hier fiks goedkoper, de verblijven zijn duurder en hebben een luxere uitstraling. Maar daarmee mist het ook de primitieve charme en het jungle gevoel van de vorige plaats.
Hier is het niet eten wat de pot schaft. Op de menukaart prijken vers gemaakte pizza's, eigengemaakte pasta's hebben ze dan wel niet, maar wel een steenoven waar ze pizza's in bakken. Dus de komende dagen moet ik wel een vergelijkend, Italiaans warenonderzoek doen.
Vooralsnog houdt ik het de eerste avond maar mij een curry die door mij "extra spicy" wordt besteld waarmee hij het juiste niveau haalt.

Ik vermoed dat ik het hier voor de laatste dagen Cambodja het wel uit ga houden.

Aangezien deze verblijfplaats zich op het oosten richt is er hier 's avonds geen mooie zonsondergang maar 's morgens wel een mooie zonsopkomst. Na twee dagen met regen en gisteren een grijze bewolkte dag breekt vanochtend de zon doormeten een prachtig kleurenspel.
Ja hoor, ik sta om zes uur al naast mijn bed. Een wekker is niet nodig want rond mijn hut scharrelen zo'n twintig kippen en twee neukende loopse hondjes, die van elke zonsondergang en zonsopkomst een romantisch festijn maken, onvermoeibaar vullen ze de tussentijd ook nog in.

De dag blijft volledig wolkeloos maar wel met een stevige zeewind wat behoorlijk wat golven geeft.
Het uitwaaien op het strand brengt mij in de ochtend bij Koh Rung dorp waar nog een klein gedeelte is zoals het was. Het dorp wordt overal "verbouwd" met het oog op de toeristenstroom en het te verdienen geld. Overal worden hutten voor toeristen gebouwd. Als de plannen doorgaan zal Sihanoukville snel zijn luchthaven openen en is het hier gedaan met de tropisch paradijselijke rust.
De middagwandeling loopt een gedeelte door het bos, om de rotsen heen naar een volgend maagdelijk strand waar ik maar vijf toeristen signaleer. De maagdelijkheid is hier jammer genoeg op sommige plaatsen verstoord door aangespoeld piepschuim, de grote kwaal van Azië.
Daar waar, in het verleden, eten verpakt werd in bananenbladeren worden nu de lunches ingepakt in piepschuimen doosjes met een elastiekje erom. Bananenbladeren werden weggegooid en dit gebruik wordt met de piepschuimen bakjes voortgezet. Het gevolg is dat deze overal aanspoelen en zorgen voor hopen vuil.

"Wat loopt iedereen toch naar buiten en omhoog te kijken?" vroeg ik mij rond negen uur in de avond af terwijl ik de pizza uit de steenoven zat te verorberen. Een blik naar boven maakte mij attent op wat er aan het gebeuren was. Een volle maan die langzaam onder de schaduw van de aarde verdwijnt. In de avond op een tropisch strand en ook nog getrakteerd worden op een maansverduistering.

Zoals de laatste twee maanden lig ik vroeg in bed, de generator gaat om tien uur uit, het is donker, alleen het geluid van de golven en krekels verstoren de rust.

Met een klap word ik wakker, het is donker, de deuren klappen open, de luiken van mijn hut klapperen, het waait binnen bijna net zo hard als buiten.
Het stormt.
Mijn derde dag op Koh Rung begint zo om vijf uur in de ochtend. Het is droog maar het stormt. Om zes uur wordt het licht en de lucht is strak blauw, toch raar met zo een wind. Er is hoge golfslag, het strand is bijna niet meer. De spullen op mijn balkon waaien heen en weer.
Vandaag gaat er geen boot naar Sihanoukville en het is voor mij afwachten of hij morgenochtend wel gaat. De weersverwachting kunnen we niet aan maar het is toch afwachten en dingen nemen zoals ze komen. Je druk maken heeft geen zin want als de boot niet gaat is het toch te ver om te zwemmen.

Het is vermoeiend om de hele dag in de wind te zitten en er zijn maar weinig plekjes om te schuilen. Zwemmen is er met de hoge golfslag er niet bij, eindelijk kom ik eraantoe het door mij begonnen boek uit te lezen.
De storm gaat in de loop van de avond liggen, het blijft rustig tot acht uur vanochtend en daar steekt de wind weer de kop op. De boot vertrekt wel maar het beloofd een hobbelig ritje te worden wat langer gaat duren dan normaal.
De boot schommelt en stamt alle kanten op en regelmatig komt reeën grote golf over ons heen. Zeik nat, een aantal zo nu en dan gillende meiden aan boord, enkele mensen aan de kots, omvallende mensen en dat tweeëneenhalf uur. Prestatie: het lukt mij om tweekeer een Javaanse jonge te draaien, aan te steken en geheel op te roken. Al ligt het plaatsje "Gorp" ergens in midden Brabant, er moet toch zeevaarders lord in mijn aderen stromen.

Op dit moment zit ik weer hoog en droog in Sihanoukville. Morgenvroeg om zeven uur vertrekt de bus naar de Thaise grens, daar hoop ik de aansluiting te kunnen halen naar Koh Chang waar ik een weekje vakantie ga houden.