Deceptie of toch een goede keuze ?

In Khao Sok heb ik de laatste nacht een andere blokhut dan voor mijn tocht naar het meer. Een andere hut betekent dat mijn kat niet meer de mijne is, hij is meer gehecht aan de andere kamer dan aan mij. Ik heb dus het hele bed voor mij alleen.

Na het avondeten ga ik maar eens op tijd naar bed want ik moet weer vroeg op. Tussen acht en half negen wordt ik opgehaald bij mijn guesthouse. Ik ben net in slaap gevallen wordt ik gebeld........maar geen gehoor. Later wordt ik nog twee maal uit mijn slaap gehaald. Mijn zwagertje zit waarschijnlijk met zijn mobiel te spelen en belt mij met Whatsapp zonder het zelf te weten.....grrrr. Mijn slaap is doorbroken.

Het is gelukkig redelijk koel hier tussen de bomen en het is stil. Alleen het geluid van kikkers en krekels en het water van een riviertje wat onder mijn hut doorstroomd. Het matras is heerlijk zacht, zeker in vergelijking met het matrasje wat ik had in het dreigende hotel.

Nu wordt ik wakker van de wekker........had ik nog maar een nacht bijgeboekt dan had ik kunnen blijven liggen. Dit guesthouse bevalt me wel, de eigenaresse Karin buurt er flink mee op los. Het is geen groot geheel, er zijn denk ik vijf kamers. Karin geeft aan dat ze het jammer vindt dat ik ga, ze vindt mij een aardige gast :-)

Maar het busje komt zo, nee, het is er al. Het zit al vol. Eerst willen ze mij er nog bijproppen achterin maar uiteindelijk zit ik voorin bij de chauffeur. Een dwangneurotische man met smetvrees. Als ik mijn hand op het dashboard leg raakt hij al in paniek en begint te grommen, als ik mijn hand op de middenconsole leg poets hij het gelijk af........gelukkig hoef ik niet ver.

Met een tussenstop ben ik rond half een bij mijn nieuwe onderkomen in Ao Nang, een van de stranden bij Krabi.

Niet mijn eerste keus want ik wilde eigenlijk naar Relais, een schiereiland bij Krabi maar de prijzen zijn daar erg hoog en de plaatsen die een beetje acceptabel zijn hebben slechte kritieken zoals bijvoorbeeld de hele nacht discomuziek. Nu zit ik voor de prijs van € 10 per nacht in Ao Nang.

Twee dagen geleden heb ik alle internet sites afgestruind naar een goede en mooie plaats om te verblijven, ik kreeg niets gevonden wat naar mijn zin was. Uren zoeken, afwegen, reviews lezen, niks, niks, niks..........als de moed mij bijna in de schoenen zakt kom ik Ao Nang Lake bungalows tegen, 10 minuten lopen vanaf het strand, restaurantjes op de hoek, een zwembad en een prijs waar je jezelf geen bult aan kan vallen. Zonder verder na te denken boek ik maar direct.

En nu sta ik dan voor de deur, de receptie annex ontbijtgedeelte ziet er wat aftands uit maar ik wordt op een meer dan vriendelijke manier welkom geheten.

Bij het invullen van de papieren vul ik bij “next destination” “paradise” in, want daar wil ik over drie nachten naar toe.

Achter de receptie ligt het (kleine) zwembad. Schoon maar wel heel wat tegels eraf. Mijn kamer ligt aan een klein paadje in het groen. Een houten veranda. De kamer is groot zat, voorzien van oude meubels een tv en koelkastje. De electriciteitskast hangt los maar lijkt niet gevaarlijk. Deze kamer heeft qua uiterlijk zo’n tien jaar geleden wel een renovatie kunnen gebruiken maar het is schoon. Er hang een elektrische douche in de badkamer.

Al met al mag ik niet klagen, zeker niet voor deze prijs.

Snel omkleden, vieze kleren naar de wasservice, een lemonjuice om de dorst te lessen, ondertussen werp ik een blik op de ontbijt menukaart. Ook hierin zijn de prijzen laag. Ik praat wat met vertrekkende gasten die allen tevreden zijn over deze accommodatie, toch misschien een goede keuze gemaakt.

Een duik in het zwembad haalt het zweet en de bacteriën van het lijf en als ik daarna weer mijn schone kleren aan heb voelt het weer goed.

Ik raak aan de klets met de vriendelijke eigenaar, heb het over waar ik moet zijn en ga op pad.

Het is inderdaad 10 minuten lopen naar het strand. Bij een restaurantje waait een parasol weg die ik opvang voordat hij de weg op waait. De parasol hoort bij wat kleine eettentjes op de hoek waar je, vanuit mijn guesthouse, het strand benadert. Echte Thaise restaurantjes, hé, dat is misschien iets voor vanavond.

Het waait, het miezert wat en het strand maakt een troosteloze, wat vieze indruk, zeker nu het laag tij is. De vrouw waar ik de parasol voor heb opgevangen zegt, als ik dit strand afloop, om de rots heen, er een mooier stand is “Ao Nang Beach”. Het is een stief eindje lopen over de boulevard maar het is wat bewolkt dus niet veel last van de zon.

De boulevard bestaat uit veel restaurants en ingangen van dure resorts en hoe verder ik richting het eind loop hoe duurder de restaurants worden, souvenir winkeltjes, reisbureautje etc. Niets waar ik mij prettig bij voel.

De overgang, achter de rots van het eerste strand en het Ao Nang strand is eigenlijk een winkelstraat met alle toeristische meuk.

Het Ao Nang strand is inderdaad mooier maar niet echt indrukwekkend, ik zie mijzelf daar echt niet een dagje liggen.

Kortom de kustlijn is een deceptie.

Ik koop een snelle lunch in de 7Eleven (supermarktje), koop wat frisdrank voor in mijn koelkastje en wandel weer terug. Het is inmiddels weer vier uur voor dat ik terug ben. ik ben moe en doe een tukje onder de ventilator.

In het centrale gedeelte van mijn guesthouse zit ik nu mijn verhaaltje te schrijven, met het geluid van de plaatselijke moskee op de achtergrond, en hoor van anderen dat het meest dichtbij gelegen gedeelte van het strand/boulevard de goedkoopste eettentjes heeft met goed eten.

Conclusie: ik zit niet in het paradijs en dat zal ik hier niet vinden maar e keuze van mijn goedkoop guesthouse lijkt geen slechte.

Om wat van de omgeving te zien adviseert de eigenaar mij een boottrip te doen langs vier eilandjes, ik krijg de aanbieding om voor een kinderkaartje mee te gaan (€ 22,- voor een tochtje van 8.00 tot 15.00). Ik weet het nog niet.

In ieder geval biedt hij mij aan om samen naar een plaats te gaan waar in mijn internet abonnement kan verlengen want dat loopt een deze dagen af.

Als ik op het punt sta om naar de boulevard te gaan om te eten komt de eigenaar naar mij toe, ik moet wachten........Hij geeft een van de personeelsleden de opdracht mij met de tuktuk naar de boulevard te brengen.

Bij het restaurantje wordt ik hartelijk welkom geheten “you came back !!!!”

Ik raak met de eigenaresse aan de praat over eten en laat haar de vlog van Peter en mij van de pindasoep zien. Gelijk een sollicitatie voor hier :-)

Als je de foto ziet van het restaurant merk je op dat het nog heel schoon is, het restaurantje bestaat nog maar drie weken verteld de trotse eigenaresse/ kok.

Met een verse mango smootie sluit ik mijn dag vandaag af. Onderweg naar mijn guesthouse krijg ik weer een spontane lift, geweldig toch hier.

Morgen staat het zoeken van de volgende bestemming op het programma.

Ko Lanta of ergens anders ?