Ik ben echt weg uit het paradijs

......en daar zit je dan, gepakt en gezakt om het paradijs te verlaten. Ik heb al eerder geschreven dat ik een goede tijd heb gehad.....maar vandaag is het weer reizen.

Het is een snel ontbijt, als de kok om half acht arriveert moet hij direct aan de slag met het ontbijt wat ik gisterenavond heb besteld. Simpel: twee eitjes, twee sneetjes brood en een glas melk.

De melk staat niet op de menu kaart en ze vonden het maar een vreemde bestelling. Wie drinkt er nou melk bij zijn ontbijt ? Reizen is op de klok werken, ik heb precies 15 minuten om mijn ontbijt weg te werken want dan staat de motor- taxi voor de deur. Rugzak, handbagage en ik achter op de scooter, uitgebalanceerd zodat er niets gebeurd. Op weg naar de pier.

Met één telefoontje gisteren waren de reistickets geregeld en werden in het guesthouse afgeleverd, een kaartje voor de speedboot naar Ranong, van Ranong de bus naar Takuapa en vandaar met een minibus naar Kao Sok.

Geweldig geregeld want bij de pier in Ranong staat al een auto te wachten om mij naar het busstation te brengen, scheelt weer een kwartier onderhandelen.

Voor de overtocht wordt een groepje andere toeristen geadviseerd helemaal achter in de speedboot te gaan zitten, ondanks de blauwe lucht staat er een stevige wind en dus golven, achterin de boot heb je daar geen last van.

Oké, gehoord, ik zorg dat ik als een van de eerste aan boord ga.

Het valt allemaal wel mee en na een half uur bereiken we de haven van Ranong, viezigheid, stank en een indringende vislucht. 

Ik weet nu zeker dat ik weg ben uit het paradijs.

Het ritje naar het busstation is dus al geregeld en de bus vertrekt een half uur eerder, da’s wat anders dan de trein. Echter het half uur hebben ze wel nodig want uiteindelijk arriveer ik een uur later in Takuapa. Niet erg want daar moet ik anderhalf uur wachten en heel nodig plassen.

De toiletten op het busstation zijn goor, erg goor zelfs. Het doet mij eerder aan India dan aan Thailand denken. Ik hoef echter niet op te letten of ik wat spetter.

Het restaurant op het busstation is een echte vreetschuur, het eten ziet er niet uit. Een stapel voorgebakken eieren liggen in een grote schaal en zo ligt al het voedsel in de warmte van de dag bacteriën te verzamelen.

Nee, dank je. Ik sta een lunch over. Ik wil geen buikloop krijgen.

De tweede bus vandaag is ook te vroeg, vertrekt te vroeg en het uurtje naar Kao Sok blijkt maar een ruim half uur te zijn. Nu nog mijn guesthouse vinden.

Ik heb geen idee en de taxi rekent THB 100 maar ik onderhandel niet wat ik weet ook niet waar het is.

Ik word begroet door drie luid blaffende honden.

Mijn guesthouse: wat houten huisjes recht onder ik klif (hoge rotswand) met een klein stromend beekje. Jungle achtige omgeving. 

Houten luiken die je open kan gooien, een klein overdekt zitje aan de achterkant, groot bed met muskietennet (wat je hier echt nodig hebt).

Nu het donker wordt hoor je alleen stomend water. 

Voor vannacht, niet schrikken van kikkers, salamanders etc op de kamer.

Terwijl ik mij omkleed komt er een lief poesje binnen gewandeld en nestelt zich snorrend op mijn bed, oké, een huisgenoot tegen insecten.

Ik maak kennis met de eigenaresse, Karin, een gezellige vrouw met een zwaar Schots accent.

Met een grote kan Soda Water zit ik mijn verhaaltje nu te doen. Over een uurtje is het weer etenstijd. Mijn verhaaltje en foto’s moet ik in het restaurant posten want alleen daar is WiFi.

Het is alweer donker, deze keer geen zonsondergang. De rotswand achter mijn kamer is sfeervol verlicht met wat lampjes.

Waar ik nu ben:

https://www.khaosoksilvercliffresort.com