Soms moet je iets niet doen

Het weer laat zich moeilijk voorspellen. Over Sri Lanka wordt gezegd dat het altijd wel ergens mooi weer is. Deze en de laatste moessons laten echter een ander beeld zien. Het regent eigenlijk al te lang en overal in Sri Lanka.
En toch mag ik niet klagen. De temperatuur hier in de bergen is fris, het weer verandert erg snel maar over het algemeen zijn de ochtenden, met een waterig zonnetje toch droog.
De meeste toeristen komen hier naar toe vanwege twee grote bezienswaardigheden.

"The Horton Plains", een hoogvlakte die uitmondt in "World's End" een afgrond van meer dan 800 meter. Je kan hier een mooie trekking van een aantal uren maken met op het eind een mooi uitzicht. Het risico dat door het snelle omslaan van het weer je in mist terechtkomt is nu wel heel erg groot. Dit in combinatie met mogelijke regen (en een entreekaarten van €35) ga ik geen risico nemen om niets te zien.

De tweede beroemde plek is "Adams peak". Volgens de mythologische overlevering heeft Adam hier de eerste voet op aarde gezet nadat hij verbannen is uit het paradijs.
Het is een vier uur durende stijle klim. Ook hier weer het risico van regen en mist, wat de klim ook erg glad maakt.

Soms moet je niet alles willen en samen met de mensen van het guesthouse maak ik een ander plan want ik wil meer zien dan het uitzicht uit de slaapkamer raam.

De eerste dag ben ik, met de benenwagen Nuara Eliya, het Engeland van Sri Lanka maar eens goed gaan bekijken. Engels vanwege het klimaat, enkele gebouwen, parken, de golfbaan en de paardenracebaan. Een wandeling van enkele uurtjes in de ochtend met het zwaarste: de weg terug naar mijn guesthouse, berg op.
Mooi de gelegenheid om beneden nog wat kleine boodschappen te doen en mijn was op te halen bij de "laundry service". In de middag begon het weer te regenen, niet hard maar genoeg om binnen te blijven.
De huizen zijn niet goed geïsoleerd en met een 16° voelt het aardig kil aan. Mijn Nederlandse jack is weer paraat en ik draag weer sokken en schoenen. Zo tegen 16.00 uur vraag ik de open haard aan te steken.
Met een pot thee, twee fauteuils (een voor mij en een voor mijn beentjes) voor de open haard. Een eerder gedownloade film op mijn laptop en de gastvrouw in de keuken die een verrassingsmenu aan het koken is.
Ondanks de regen en kou, toch vakantie.

Vandaag sta ik al om zeven uur naast mijn bed, het weer ziet er mooi uit. Dus tijd voor een snel ontbijt en op weg met een auto en chauffeur. Ik wil de omgeving zien.
Op het programma staat: de hoogste berg, het hoogste dorp (andere berg), watervallen, theeplantages, thee fabriek en een mooie omgeving. Dit zijn echter twee tours maar gezien het stralende weer in de ochtend besluit ik beide tours te combineren. Want wie weet wat het weer morgen doet.

De hoogste berg van Sri Lanka, Pidurutalagala, 2524 meter is eigenlijk een Militaire basis. Halfweg wordt mijn paspoort gevraagd welke in mijn hotel ligt. Ik heb echter wel een kopie bij. Met een beetje slijmen, mijn vriendelijke gezicht wordt dat toch geaccepteerd. Tegen mijn chauffeur zeggen ze dat het wel een oud paspoort moet zijn want zoeken hebben ze nog nooit gezien ( mijn paspoort is echter nieuw).
De instructies zijn helder. Op de weg naar boven: niet stoppen, geen foto's en niet roken..........Ze kennen Ton nog niet.........
De auto laten we stilvallen waarbij ik een plaatje uit het raam kan schieten, stiekem roken deed ik als puber al, dus leer mij wat.
Boven op de berg is een beetje deceptie, flarden met mist trekken over en de plaats voor uitzicht is beperkt.
En toch is het leuk een stiekeme foto te maken van iets wat niet mag.

Het hoogste dorp van Sri Lanka, Shanthipura, ligt op een andere berg. Raar maar waar, je moet eerst de ene berg af voor dat je de andere op kan.
Het geeft een mooi uitzicht over Nuara Eliya. Bij aankomst moet je hier echter ook weer een kaartje kopen. Tegen mijn chauffeur zeg ik dat ik weiger een kaartje te kopen als ik, ook hier niet mag roken en foto's maken. Hij vertelt dat de kaartjesverkoper en deze geeft toestemming voor beide. Het uitzicht over Nuara Eliya is hier erg mooi.
Met de terugweg naar beneden is tour 1 eigenlijk afgelopen en omdat het nog droog is met zo nu en dan een spaarzaam zonnetje besluit ik te tour van morgen er direct aan te plakken.

Via een omgeving van theeplantages, bergen en vergezichten ga ik op weg naar een waterval (Rabode falls).
Een waterval is maar een waterval maar de weg er naar toe maakt deze tour interessant. Veel toeristen zien de theeplantages vanuit de treinreis die ik eergisteren gemaakt heb van Kandy naar Nuara Eliya of de treinreis verder door naar Ella.
Het voordeel van een auto is wel dat je kan stoppen, je tijd kan nemen om foto's te maken en het doen zoals je het zelf wilt doen.
Onderweg stoppen we nog bij de Macwoods theeplantage en bij de Bleu Fields thee fabriek. Bij een van de twee krijg ik een (10 minuten) rondleiding door de fabriek door een juffrouw die op een monotone toon verteld waar de machines voor dienen, iets wat mij geen fluit interesseert. Het zo een monotoon verhaal dat ik al lopend bijna in slaap van, er zit geen enkel enthousiasme in het verhaal.

Het is nog een eind rijden terug, mijn chauffeur is echter aangenaam gezelschap.
Eenmaal terug in Nuwara Eliya gaat het weer wat regenen. Erg goed getimed dus.

Tijd om een selectie van mijn foto's te maken, mijn verhaaltje op te schrijven en jullie daar lastig mee te vallen. Ik heb mijn potje thee en vanavond krijg ik weer mijn verrassingsmenu want ik heb alle vertrouwen in de kookkunst van mijn gastvrouw.

Ondanks of misschien dankzij het overslaan van de twee grote bezienswaardigheden ben ik blij dat ik gedaan heb wat ik gedaan heb.

Muziek heb ik niet nodig want de Boeddhisten, Moslims en Katholieken in het dorp onder mij maken genoeg lawaai. Niet erg overdag maar afgelopen nacht deden ze dat ook om 1.30 uur. De locale bevolking zegt dat het voor "good Blessing" is. Ik hoop dat ze zich niet beledigd voelen als ik zeg dat ze gewoon gek zijn.