Vier maal Dutch

In the "middle of nowhere" moet je jezelf vermaken met activiteiten die nergens naar leiden. Dus gisteren heb ik mijzelf verleid met een dagje "Dutch". Onze voorouders zijn hier niet voor niets beland en hebben het een en ander nagelaten.
Duch fort, Dutch harbour, Dutch Bay zijn daar tot op heden de benamingen voor.

Na weer een geweldig ontbijt pak ik weer de low budget wandelschoenen en loop door de kale velden van "the middle of nowhere" naar het stadje Kalpitiya, een loop van iets meer dan een half uur, om het beroemde Dutch fort te bezoeken. Het is open voor bezoekers mits je jouw paspoort meebrengt. Het Dutch fort is nu namelijk een militaire basis.
Een stief half uur wandelen in de hete zon, nergens schaduw, en ik sta voor de deur van onze vaderlandse geschiedenis.
Het is kwart over elf, half twaalf als ik aan enkele militaire toegang vraag. Verbaasd krijg ik het antwoord dat dit pas mogelijk is om half drie...en de reden is nog mooier. Iedereen is nu voor de lunch aan het eten dus is er niemand beschikbaar om je rond te leiden. Kortom een kleine drie uur middagpauze om je lunch op te eten ?
Met een zielig gezicht, een smeekbede dat ik helemaal uit Nederland kom, etc. Nee hoor ik kom er niet in.
Dan maar naar Dutch harbour. Niet zo ver van Dutch fort. Al bij de toegangspoort zie ik dat het niet veel voorstelt, een klein haventje met wat verroeste vissersschepen. Ik loop door en wordt teruggeroepen, ik moet een kaartje kopen (LKR 100 = €0,55).
"Hé man, I'm Dutch" is mijn argument om niet te betalen, zeker niet voor een paar verroeste schepen.
Dus na het debacle van Dutch fort, nu het debacle van Dutch harbour.
Na wat kleine boodschappen en een koud flesje Pepsi in een zeer smoezelig tentje maar weer terug naar mijn guesthouse voor de thee die op mij wacht.

In de middag is er nog een herkansing. Dutch Bay heeft mangrove bossen en ik heb een boottochtje door de mangrove geregeld, samen met nog drie andere gasten van mijn guesthouse die wilde aansluiten (scheelt weer in de prijs).

Een totale tocht van 3 uur in een (op een kano lijkende) vissersboot, waarvan ongeveer 45 minuten in het mangrovebos. Het enigste enerverende was dat een van de meisjes bijna uit de boot duikelde omdat ze niet stil kon blijven zitten en een voet in het water wilde stoppen, de hele boot uit balans, zijzelf op haar kont naast het bankje. Ja, het mangrove bos is erg mooi maar het was te kort.

Gelukkig konden we de dag afsluiten met wederom een geweldige maaltijd....gevolgd door het inpakken van mijn spullen.

Vanmorgen om zes uur weer op, douchen, snel ontbijt en om 07.00 in de bus naar Mannar. Oftewel de route van "nowhere" naar "nergens".
Mannar is een stadje halfweg naar Jaffna en voor mij niet meer dan een een nacht stopplaats omdat ik anders ergens 's avond laat aan zou komen in Jaffna.

De toeristische hoogtepunten in deze stad zijn: één Baobab boom en (jawel) één Dutch fort.

De bus gaat, 40 kilometer over onverharde wegen door het Wilpatu National Park. Een van de grootste Nationale parken van Sri Lanka. Kort heb ik overwogen dit park te bezoeken maar een aantal overwegingen hebben mij doen besluiten dit niet te doen. De kans op het zien van wild is relatief klein, de accomodaties zijn onvriendelijk en een safari voor een halve dag is heel duur.

Met mijn busreis heb ik in ieder geval wel apen, buffels en loslopende honden gezien en veel stof gehapt waardoor ik er behoorlijk smerig eruit zag.
Gedurende de Sri Lankaanse burgeroorlog was deze weg afgesloten en nu nog wordt hij bij veel regelval gesloten.
Rond één uur ben ik in mijn (kleine en simpele) guesthouse, moe en bezweet eerst maar een middag dut onder de airco.
De Baobab boom laat ik maar voor wat het is maar ik breng wel een bezoek aan het Dutch fort. Een aardige bouwval maar ach, je bent er toch en net voor dat het begon te regenen was ik terug in mijn guesthouse.

In ga vanavond mijn vier keer Dutch maar afsluiten met een maaltijd in een plaatselijk restaurantje.......op tijd naar bed en morgenvroeg om 8.00 uur weer de bus in naar Jaffna.