....met tranen in haar ogen

Ik heb op de reispagina's op internet al veel gelezen over de opvang van schildpadden en daarover de hele negatieve verhalen. Één schildpad met daar rondom honderd toeristen, waar ze dan ook nog veel geld voor vragen. Bij het zien van een schildpad vragen ze al gauw 1000 LKR. Waarbij ook nog eens slechte uitleg wordt gegeven. Met zoveel mensen om één dier is dan meer mishandeling dan het kijken naar de natuur. Iets wat ik niet wil.

Hier bij mijn guesthouse beloven ze mij wat anders. Ze beloven niet dat het gebeurd, want het is niet het seizoen dat schildpadden het strand op komen maar als ze het strand opkomen ontvangen ze een telefoontje en dan moet je snel naar het strand.
Dit kan in het vroeg van de avond zijn maar ook midden in de nacht.

Gisterenavond om 22.00 uur was het dan zover, ik lag al op bed, toen ik geroepen werd. Samen met twee andere Nederlanders snel naar het strand.
Gelukkig niet druk, naast ons drieën, de jongen van het guesthouse nog vier mensen van het schildpad opvangcentrum. Zij verzamelen de eieren die op het opvangcentrum verder uitgebroed worden. Dit omdat de natuurlijke manier niet werkt. De eieren die op het strand zouden blijven zullen voor een groot gedeelte door Mongoezen opgegeten worden, danwel door mensen geraapt worden. De kans dat kleine schildpadjes zouden uitkomen en overleven is uitermate klein.

En daar ligt zij dan, een grote schildpad. Er zijn diverse soorten en dit is een groene. De schatting van de kenners is dat deze zo rond de 150 jaar oud is en deze soort komt zo om de zes maanden op het strand om eieren te leggen.

De soepschildpad of groene zeeschildpad (Chelonia mydas) is een schildpad die behoort tot de familie zeeschildpadden (Cheloniidae). De soepschildpad is van de zeven soorten zeeschildpadden de grootste soort en heeft tevens het grootste verspreidingsgebied; de schildpad komt overal rond de evenaar voor.
De soepschildpad heeft een schildlengte van bijna een meter en is van andere soorten te onderscheiden door de verschillen in de schubben op de kop en de structuur van de hoornschilden op het rugschild. Jonge soepschildpadden leven voornamelijk van dierlijk materiaal maar volwassen exemplaren zijn meer herbivoor; vooral zeegras (Zostera) en verschillende algen worden gegeten.

De schildpad dankt zijn naam aan het feit dat het dier voor consumptie werd gevangen wat met name in het verleden op grote schaal heeft plaatsgevonden. Tegenwoordig is de schildpad vrij zeldzaam en wordt door internationale verdragen beschermd. Menselijke activiteiten zoals het illegaal rapen van de eieren en het onbedoeld doden van de schildpad als bijvangst in de visserij drukken tegenwoordig nog steeds zwaar op de populaties.

Per keer legt hij zo'n 150 eieren welke erg op pingpong ballen lijken. Ze voelen licht en wat rubberachtig aan.

De schildpad is met zijn voorpoten zich een baan aan het graven door het zand, zo'n 75 cm diep. De voorpoten, zeg maar flippers graven krachtig in het zand. Je merkt dat dit voor de schildpad een krachtige inspanning is. Na elke paar slagen rust ze even uit. De eieren heeft ze, jammer genoeg, al gelegd voordat wij op het strand waren. Toch maakt het werken van dit beest best wel indruk.
Deze schildpad heeft (relatief) grote ogen die erg betraand lijken. Dat heeft te maken met grote traanklieren.

Ruim een half uur zien we de schildpad werken maar zij graaft zich steeds verder in waardoor zij verstrikt raakt tussen de wortels van de palmbomen. Uiteindelijk wordt ze geholpen door de mensen van het schildpadopvangcentrum. Eenmaal uit zijn kuil gaat hij in een rap tempo terug naar zee en verdwijnt al snel in de branding.

Al met al een geweldige ervaring. Ik had al eerder gezwommen met schildpadden (Gilli Air, Indonesië en Apo Island in de Filipijnen) maar had ze nog nooit op het strand gezien.
Bekijk de foto's maar eens, ik zal proberen er ook een filmpje proberen erbij te zetten.