Veel pijn, ziek en de medische stand

Twee dagen geleden bij mijn trip door de thee plantages begon mijn linker schoen te knellen. Je weet wel, links, mijn kwaaie been. Op dat moment had ik auto tot mijn beschikking dus onderweg mijn schoen uit en waar nodig schoen aan, zonder inlegzool om wat meer ruimte te creëeren. 'S avonds zag ik dat mijn linker onderbeen aardig oedemateus was. Ach, dat gaat in de nacht wel over.
Echter bij het opstaan was de oedeem weg maar ik kon amper staan op mijn voet van de pijn. Mijn onderbeen was aan de voorkant rood en en pijnlijk. Zelfs een sok kan ik niet verdragen.
In plaats van mijn schoenen heb ik mijn schandaaltjes maar aangetrokken en de Tuktuk tour van gisteren gedaan.
Bij de open haard dan maar het been omhoog en een koude natte handdoek erop. Wel enige verlichting maar zodra ik mijn been weer naar de grond breng een stekende pijn. Die na vijf minuten wat rond strompelen wel minder werd.

Vannacht (als ik plat lig) is de pijn weg, alhoewel ik afgelopen nacht wel heel vaak wakker ben geworden. Als ik opsta een helse pijn.

Vandaag staat echter een etappe op het programma. Het ontbijt voor zeven uur en maar wat paracetamol ingenomen. Om acht uur vertrek ik met de bus naar Ella. Voor dar ik het busstation bereik komt mijn ontbijt er al weer uit.
Tijdens de busreis valt de pijn wel mee maar als ik tweeëneenhalf uur later in Ella aankom loop ik niet prettig.

Met een Tuktuk kom ik aan bij mijn guesthouse. Wow, wat een prettige omgeving. Mooie kamer, terras voor de deur en uitzicht op de waterval. Toch merk ik dat ik er niet helemaal van kan genieten.

Tijdens de kennismaking met andere gasten vertel ik mijn verhaal. Vier van mijn medegasten zijn medische studenten uit Zweden en zij bekijken mijn onderbeen.
Alhoewel er niet direct een medische diagnose wordt gesteld, dringen zij wel aan vandaag een dokter op te zoeken. Ik twijfel nog even en ga even op bed liggen, met het zelfde resultaat, zodra ik mijn been naar beneden breng, een helse pijn.
Omdat ik mezelf ook niet helemaal fit voel neem ik ook mijn temperatuur even op. 38,1° dus koorts.

Ik informeer bij mijn guesthouse voor een dokter. Dat wordt geregeld maar ik moet wel even wachten tot de auto terug is. Ik kan vanaf hier niet zomaar naar het dorp lopen want dat is een behoorlijk stijle weg van een aantal kilometers. In Eela is geen dokter er met een niet Engelssprekende chauffeur ga ik naar het volgende stadje Dembodara en breng daar bezoek aan dokter één.
Drie kwartier wachten, verrekken van de pijn en nog geen dokter gezien.

Op naar dokter twee:
Een vrouw die naar mijn gezwollen been staat ge kijken en aan komt zetten met olie en rolletjes verband. De olie laat ik erop smeren maar een diagnose heb ik nog niet gehoord. Ik wil geen verband. Via de telefoon wordt contact gelegd met de broer van mijn chauffeur, die wel Engels spreekt. Een diagnose stellen zonder iets te zien door iemand die er geen verstand van heeft. Volgens mij werkt dit nier.
Ik vraag wel vijf keer of ze dokter is en ze blijft volhouden dat zij dit is. Ik echter niet.

We gaan op weg naar de volgende stad, naar iets wat op een ziekenhuisje lijkt. Mijn chauffeur wil dat ik een x-foto maak maar dat vind ik onzin.
Zaterdagmiddag, er is wel een dokter aanwezig. Hij spreekt Engels en vraagt direct wat die olie op mijn been doet.
Hij gelooft alleen in de normale medische stand, zoals ik.
Ik verrek inmiddels heel erg van de pijn en kan amper meer lopen, mijn been is twee keer zo dik als de andere.
Diagnose, gewoon een ontsteking, oorzaak onbekend. Maar zeker geen trombose waar ik eigenlijk bang voor was.
Anti biotica, forse pijnstiller sn een maagbeschermer.

Pas tegen vijf uur vanavond ben ik terug bij het guesthouse. Eigenlijk moet ik wachten met het innemen van de medicatie tot het avond eten
Maar ik heb zoveel pijn.

De komende dagen ben ik even niet in de reis stemming. Met een lading medicijnen hoop ik met een aantal dagen op te knappen. Het guesthouse ziet er prima uit, het uitzicht is mooi (als het helder is). Het eten is naar verluid goed en het ontbijt schijnt voortreffelijk te zijn.

Ik hoop hier wat bij te komen en heb alvast 2 extra nachten bijgeboekt.

Heel lief, ze komen vragen of ik het eten bij de kamer wil hebben, dan hoef ik de trap niet op. Toch eet ik boven want alle gasten eten hier gezamenlijk.