Aan de wijn om half tien ?

Gisteren heb ik niets geschreven omdat er te weinig te schrijven was. Bij aankomst in Fianarantsoa had ik al het gevoel dat het niet de stad zal worden die ik in mijn armen zou sluiten. En gevoel komt soms uit.

Het guesthouse is aardig, een oud Frans huis met grote kamers, sfeervol ingericht. Een tuin waar nergens een zitje is maar een aardige jongen die de boel hier runt.

Toen ik hier eergisteren aankwam ging het in de avond regenen en het heeft de hele nacht geregend. Gelukkig was het gisteren ochtend droog.

Ondanks dat ik tot zaterdag de tijd heb dacht ik om toch maar eerst een treinkaartje te reserveren.

Normaal is de afstand tussen mijn hotel en het station in 15 minuten te doen dus een half uur moet nu voor mij wel haalbaar zijn. Maar de weg is, met mijn voet, niet de gemakkelijkste.
Eerst van het hotel naar boven over een weggetje met veel losse kiezels en gaten. Dan een stukje asvalt. Dan trappen naar beneden de berg.
En geen gewone trappen maar Madagasi trappen, onregelmatige stenen, soms vastliggend soms losliggend, soms geen trap maar stijl naar beneden op losse steentjes. Een crime voor mijn voet.
Maar met "mora mora" haal ik de voet van de berg. Vervolgens nog een stuk lopen langs een doorgaande weg. De weg is dan wel doorgaand maar het trottoir is vol met obstakels. Van kraampjes, rommel, stenen, goten, gaten en andere materialen.
Op de doorgaande weg wordt behoorlijk hard gereden dus ook niet prettig als je daar loopt. Maar ik kom bij het station, ruim drie kwartier doe ik over een stukje van een kwartier.

En wat blijkt, de juffrouw van de kaartverkoop is er niet, ze krijgen haar niet gevonden. "Kom vanmiddag maar terug". Ik laat in mijzelf wat Nederlandse krachttermen los.

Niet blij, maar ik sjok wat verder, naar de mooie plaatsjes in de stad. Ik krijg ze niet gevonden op de plaatsen die mij aangewezen zijn. Ik vind de stad geen charme en uitstraling hebben.
Wat ik wel krijg, is trek, maar een restaurantje of eetgelegenheid zie ik nergens, wel kraampjes met tomaten en knoflook. Uiteindelijk kom ik iets tegen wat op een supermarkt lijkt, ze hebben stokbrood, kaasjes en drinkyoghurt. Dus ze verkopen mijn lunchpakket.
Maar vind nu maar eens een muurtje, een bankje, een paaltje of iets anders waar je even op kan gaan zitten om deze lunch, uit het vuistje, op te eten.
Ik sjouw een hele tijd rond tot ik bij een kerkje een muurtje vind, lunchtijd!!!!

Het is inmiddels middag en besluit nog even terug te gaan naar het station, dit blijkt nu helemaal gesloten te zijn.
Gelukkig komt er een man op mij af, met een papier wat ik herken van internet. Ik heb dze man enkele dagen geleden gebeld voor informatie over de treinreis, ik had zijn telefoonnummer op internet gevonden en nu staat hij voor mij.

Voor Ar 3000, oftewel €1,= kan hij mijn reservering regelen, mooi, laat ik daar maar op vertrouwen want anders kan ik drie dagen voor niets naar het station sjouwen.

Ondertussen breekt er onweer uit. Gelukkig weet "deze gids" een achterdeurtjes van het station zodat we binnen kunnen schuilen en wachten tot de hoosbui over is.

Ik heb het wel gehad en zodra het droog is vertrek ik richting mijn hotel. Halverwege komt de onweersbui nog een keer terug, Omgekeerd door de bergrug. Ongemakkelijk onder een afdakje schuil ik ook voor deze bui.

Maar dan moet ik de weg, die ik vanmorgen met moeite naar beneden genomen heb weer naar boven afleggen. De "trappen" zijn na twee hoosbuien nu een gedeeltelijke waterval. Zo goed en zo kwaad als het kan schuifel ik de berg op, bang dat ik mijn enkel nogmaals verzwik. Op een plaats moet er echter gesprongen worden over een stroom water, gelukkig wordt ik geholpen zodat ook ik heel aan de overkant kom.

De laatste etappe kan ik omzeilen door een iets langere route maar over een normale weg af te leggen en met geluk, ik ben net bij mijn hotel en de derde onweersbui breekt los en het heeft tot laat in de avond geregend.

Nog twee volle dagen in deze stad ? Ik ben bang dat dat saai wordt.

De jongen die hier in het hotel werkt brengt mij in contact met een gids/chauffeur die voor €40,= vandaag wat van de omgeving kan later zien. Dus vanmorgen ben ik om acht uur, met een kleine privé auto, weer op weg.

In de stad is het een verkeerschaos, diverse wegen zijn afgesloten want deze worden opnieuw geasfalteerd. De reden is niet zo direct omdat deze wegen zo slecht zijn, de echte reden is dat de president morgen de stad bezoekt.

Een twintig kilometer buiten de stad bezoeken we een wijngaard met de bijbehorende wijnfabriek waar ik een rondleiding en uitleg krijg over het proces van druif tot wijn. De fabriek ligt nu voor een groot gedeelte stil want het wijnseizoen is zo rond januari. De rondleiding eindigt natuurlijk in een wijnproeverij. Helaas, ik drink geen wijn en daarbij, het is half tien in de ochtend en het enigste wat ik op heb zijn twee koppen koffie.
De omgeving is echter prachtig, de wijngaard ligt tegen een mooi bergmassief aan.

Het tweede gedeelte gaat, via de stad, naar een dorpje aan de andere kant van de stad. Onverharde weg waar de kleine auto, die ik vandaag ter beschikking heb maar net overheen en tegenop kan. Stel je voor dat het nu zou regenen dan zitten we geheid vast of slibberen we gewoon naar beneden. De eindbestemming is een dorpsgemeenschap van zo'n 700 zielen waar lemen potten met de hand gemaakt worden. Hier word ik rondgeleid en ga een traditioneel lemen, Madagasi huis binnen. Zo'n rood lemen huis die jullie al veel op mijn foto's gezien hebben. Binnen, in het voorgedeelte, een vuurplaats en enkele potten en pannen. In het tweede gedeelte alleen twee bedden en een aantal mensen die potten zitten te maken met rood leem. Per persoon 4 potten per dag.

Je kan amper spreken van een inrichting. Deze mensen maken potten, verkopen ze en hebben zodoende te eten. Van enige luxe is werkelijk geen sprake.
Verder in het dorp is de dorpsschool, de kinderen zien mij en hangen luid-joelend in het raam, nou ja raam ? Gat in de muur.

Ik ga het schoolgebouw binnen, en er is direct orde in de klas, klassikaal wordt ik een welkom toegezongen. De interruptie van de les is echter maar van korte duur.

De route leidt terug naar de stad en ik word afgezet bij een voor Madagasi's bekende fotograaf. Ik heb hem al een paar leer horen noemen. In zijn winkel heeft hij inderdaad hele mooie plaatjes hangen van Madagascar maar foto's kopen is er voor mij niet bij, met mijn nieuwe camera voor mijn buik. Deze fotograaf boert volgens mij goed want in zijn zaak staan twee grote I-Mac's.

De gids en chauffeur weten een alleraardigst tentje waar we lunchen, hoewel dit restaurantje in de Lonely Planet staat vermeld zou ik het niet gevonden hebben.

De toer wordt afgesloten in de "oude" stad. Een duidelijk gerestaureerd gedeelte met een trappen straat de berg op. Uitkomend op een uitkijkpunt over de hele stad waar de onweerswolken zich weer duidelijk dreigend samentrekken.

Voor dat de buien weer gaan vallen ben ik weer terug in mijn hotel.

Doordat de trein pas zaterdag vertrekt heb ik nog een volle dag te gaan in Fiananrantsoa, een stad die niet mijn hart sneller doet slaan en waarvan ik, wat er te zien en te doen is, al gezien en gedaan heb. Dat wordt dus vannacht alle batterijen opladen, morgenvroeg uitslapen en boeken lezen.