Madagascar heeft het nog niet

Ik ben nu een week onderweg en ik moet zeggen "Madagascar heeft het nog niet" Soms zitten dingen mee en soms zitten dingen tegen. Veel landen die ik doorgereisd ben hadden "het" gevoel al snel maar ik herken ook dat het bij andere landen langzamer komt. De hoop wordt zeker nog niet opgegeven, zeker niet na een week.

Hier mijn verhaal vanaf afgelopen vrijdag. Een hele lap tekst maar daar komen jullie wel doorheen. Ik moet vanavond in een restaurant dit op internet zetten, langzaam eten dus. Of het lukt de foto's erbij te zetten? Dat zien jullie vanzelf.

Vrijdag 3 oktober
"En soms kan het meezitten"

De laatste avond Antananrivo wordt afgesloten met een gezamenlijk diner met alle gasten van Maison du Pyla. Een gezellige boel want je kan goed kwallen met de groep van 10 Duitsers. Er is een Fransman aanwezig en op elke vraag die hij in het Frans stelt antwoord ik steevast: "je m'apelle Antoine". Maar de voertaal is hoofdzakelijk Duits. Net voor het eten blijken de Duitsers ook nog behoorlijk religieus te zijn en gaan hand in hand bidden en zingen. De Fransoos en ik liggen in een deuk en ik vertaal het Duitse liedje naar Engels. "I am dreaming of a white Christmas" Gelukkig kunnen de Duitsers onze humor wel waarderen.Zij vertrekken in de nacht, ik morgen vroeg.

Enige spanning merk ik wel bij mijzelf, alle waarschuwingen van de afgelopen dagen, alle waarschuwingen over overvolle taxibrousses (minibusjes). Ik heb ook al een aantal mensen gesproken die de dupe zijn geworden van zakkenrollers.

De start om zeven uur, half acht het inbegrepen ontbijt en om acht uur vertrek ik met een Lelijke Eend Taxi naar de straat waar de taxibrousses vertrekken. Echt jeugdsentiment om na zoveel jaar weer in een Eend te mogen rijden.

Mijn plaats voor de taxibrousse is al door de eigenaresse gereserveerd en de Eend weet waar ik moet zijn. De eigenaresse van het guesthouse adviseerde twee plaatsen te reserveren waarop ik haar hartelijk bedankte en duidelijk maakte dat Ton niet per definitie 1000 kg betekent. Nee, een plaats is genoeg, ik heb al voor hetere vuren gestaan.

Het is al druk op straat, lange files, hordes mensen en heel Antanarivo lijkt wel op een markt. De straat waar de busjes vertrekken is een grote chaos van bagage kruiers, ronselaars en verkopers. Ik word netjes bij de voor mij bestemde bus gedropt. Vanuit de Lelijke Eend gaat mijn rugzak achterin een busje, een Volkswagenbus met zo'n 19 zitplaatsen. Volgens de verhalen kan het soms uren duren tot dat het busje overvol zit en vertrekt.
Alles gaat dus anders dan de verhalen (althans vandaag). Ik heb de stoel naast de chauffeur, het grootste gedeelte van de reis heb ik twee plaatsen. We vertrekken binnen een uur, dus ook dat valt mee. De chauffeur, Jean Pierre is een aardige man, spreekt geen Engels dus gebruik ik mijn non verbale technieken maar om wat te socialiseren.

Het verkeer in Antananarivo is een grote file, het duurt ruim een uur voordat we de stad door zijn. Net buiten de stad is Het verkeer, in een keer, heel rustig, de wegen zijn goed. Er wordt met tussen de 60 en 80 kilometer per uur aardig doorgereden.
Het landschap, heuvels, valt tegen. Ze zijn flink geërodeerd, dus weinig begroeing. Na anderhalf uur verandert dit gelukkig en wordt het meer groen. Kleine plaatsjes met rood lemen huisjes, rijstvelden, soms doorsneden door een rivier. Een plaspauze en twee stops om mensen en goederen op te pikken en na 4 uur ben ik op de plaats van bestemming.
Het is twee uur in de middag als ik aan in Antaribe, een klein dorp met een Nationaal park. Ik hoef maar een 50 meter te lopen naar Hotel Feon'ny Alla.

Ook hier valt de eerste indruk alles mee. De reviews op tripadviser zijn slecht maar ik herken de klachten die beschreven staan nog niet bij aankomst.
Het zijn bungalowtjes, het ziet er schoon en onderhouden uit, je hoort de lemurs krijsen in het bos. Ik drink een drankje, maak een afspraak met een gids voor morgen, een wandeling van drie uur in het Nationaal Park (gids is een verplichting).

En dan, ontstressen. Alles is tot nu toe beter verlopen dan verwacht. Ik besluit vanmiddag maar eens vrij te nemen, richt mijn kamer wat in, gooi wat iets waard is in de kluis van mijn kamer en zet een Nederlands bakkie koffie. Niet voor niets meegenomen. Genietend op mijn kleine balkonnetje van Nescafé 3 in 1. Het bos voor mij en de geluiden van de Indri Indri, halfapen. "Le cri du Babakoto" zoals ze hier zeggen.

Ik rust wat uit en ben van plan vandaag niet meer te doen dan vanavond wat eten in het restaurant van dit hotel, uitkijkend over het water en de bossen. Een aanbevolen nachtwandeling ga ik niet doen, dit op advies van de gids. Het is 's nachts koud en de lemurs verstoppen zich dan. Goh, een eerlijke gids.

In de avond gaat het onweren. De regen brengt lekkere geuren met zich mee en het geluid van regen en donder doet mij besluiten vroeg het bed in te duiken.

Zaterdag 4 oktober
"Antaribe, national park"

Na een koud nachtje onder een heel warme deken vanochtend vroeg voor een wandeling in het Nationale Park. Op zoek naar de lemurs.

Je hoort ze wel maar je ziet ze niet. Ik hoor ze echter ook als ik op bed lig. Als in opsta , om zes uur, is het erg mistig. Na het onweer van gisteren is de luchtvochtigheid gestegen. Gelukkig voelt het niet zo broeierig warm aan als in Borneo.

Eerst maar eens starten met een warme douche, een bakje koffie en een Javaanse Jongen want een goede start is nodig. Als de mist iets wat begint op te trekken wandel ik op mijn gemak naar de ingang van het Nationaal park waar ik om acht uur met mijn gids heb afgesproken. Ze wil mij eerst de tentoonstellingsruimte in loodsen maar ik kom hier niet voor een museum. Het park heeft drie routes waarvan ik de middelste kies. De gids doet haar uiterste best mij van alles bij te brengen van de plantjes en de bloemetjes. Sommige zijn giftig, sommige eetbaar. Maar laat mij vandaag niet alleen in het bos achter want ik heb er niets van onthouden.
Na een uur lopen komen we de eerste apen tegen. Springend van boom tot boom, andere slapend in de toppen van de bomen. Nu zie ik ze wel maar ze zijn moeilijk op de gevoelige plaat vast te leggen. Fotograferend vanaf de bodem naar de top van een boom geeft teveel tegenlicht. Maar ik kan zeggen dat ik ze gezien heb.
Er is echter meer leven in de jungle, Een mooi insect, de giraffe kever, een klein kevertje met een hele lange nek, termieten, mieren, bloedzuigers. Dit alles ben ik tegengekomen.
Inclusief een groep toeristen. Tussen de gebaande paden is het toch wel zwoegen, stijl omhoog of naar beneden tussen de dichte begroeiing. En regelmatig glibberen over de natte grond. Dat is weer kassa voor de laundry service.

Al met al ben ik na vijf uur weer terug in mijn hutje, douchen, schone kleren, vuile kleding naar de wasservice, een noodlesoep en een klein middagdutje.

Ik heb besloten nog een nachtje langer hier te blijven. Het is hier stil, jungle geluiden op de achtergrond, mijn hut is ok.
Ik kom erachter dat doorreizen enige voorbereiding behoeft dus ik heb wat tijd nodig om te lezen. Ook heb ik mijn camera nog niet in de vingers, dus ook daar moet ik mij morgen maar eens in gaan verdiepen.
Vanmorgen wil ik net wat springende apen fotograferen "gaat mijn camera vragen om een internetverbinding". Dat moet je niet hebben midden in de jungle. Een andere reden is dat ik deze week zowat elke dag vroeg mijn bed uit ben gekomen, een ochtendje zonder wekker is ook wel eens lekker.

Zondag 5 oktober
"En de zevende dag ruste hij"

Geen wekker maar wel al wakker om zes uur van het geluid van de Indri-Indri, dat is beter dan wakker worden van verkeer en mensen. Ik hou het nog eventjes uit op bed.

Het zijn frisse nachten hier maar ik heb drie warme dekens op mijn bed. En nu we het toch over het weer hebben. De eerste dagen in Antananarivo waren zonnig en achter in de twintig tot dertig graden, vaak met een licht briesje. Een aangename temperatuur voor een tropisch land. De nachten zijn fris. Ik ben in een paar dagen aardig verkleurd en zelfs verbrand in mijn gezicht. In Antaribe is het weer wat omgeslagen, Vanaf vier uur in de middag is het zwaar bewolkt en regent het regelmatig een klein buitje. 's Morgens is het mistig, de temperatuur is iets in de twintig graden. Het is, ook al zit ik hier in een tropisch regenwoud, niet benauwd. Dat heb ik wel eens anders meegemaakt. Het blijft echter de gehele dag licht bewolkt. Al met al mooi weer voor "een blanke".
Zondag, een rustdag. Maar niet zonder iets te doen. Ik ben aan een boek begonnen, heb een telefoonkaart gekocht in het dorp (want ik had dan wel een telefoonnummer maar nog geen beltegoed). Op mijn gemak uitgebreid zitten ontbijten en het belangrijkste: mijn route voor de komende dagen uitgezet.

Zonder internet is de routeplanner gewoon een landkaart, mijn Lonely Planet reisboek en informatie van het lokale personeel hier. Morgen moet ik eerst een stuk terug om vervolgens weer verder te kunnen. De beoogde route: Antasibe-Moramanga-Brickaville-Manambato. Dit alles met Taxi busjes.
Afhankelijk van de tijd in Manamboto een overnachting en dan door met de boot naar Akanin'ny Nofy.
Ik zal jullie niet vermoeien met nog meer reis details en de verdere planning. Dat komt hierna wel.

Maandag 6 oktober.
"Onderhandelen en er weinig mee opschieten"

Ik zit aan het strand. Blauwe lucht, harde wind. Aanbeland in Manamboto. Niet dat jullie dat iets zegt want dat deed het drie dagen geleden mij ook nog niet. Het is mij bij het eerste guesthouse aanbevolen.
Zoals ik gisteren al schreef heb ik op de ouderwetse manier een route zitten plannen. Met landkaart en reisboek en dan loopt het anders dan verwacht.

De start is vanmorgen soepel. Heel vroeg op, een warme douche en dan gepakt met rugzak op de rug naar de t-splitsing bij het dorp. Daar moeten vanaf zeven uur de taxibrousse langskomen naar Moramanga. Dat is vijfentwintig kilometer de verkeerde kant uit maar daar kan ik een taxibrousse krijgen naar Brickaville.

Ik zit om half zeven op de t-splitsing en inderdaad stopt er in een kwartier mijn eerste vervoersmiddel, afgeladen vol. Rugzak op het dak en ik krijg een stoelje. Mijn knieën passen niet tussen stoel en voorliggende stoel, mijn rug zit tegen de rugleuning en mijn buik ook (maar dan tegen de rugleuning van de plaats voor mij). Mijn handrugzak schop ik maar wat naar voor want die past niet op schoot. Het staat en zit vol, ramen open en het is bitterkoud als we rijden. Dit is dus bekend van alle verhalen die ik gelezen heb.Gelukkig is het maar 25 kilometer.

In Moramango wordt ik vrij snel verwezen naar een hokje waar de kaartjes worden verkocht. Weinig keus in de plaatsen want ik ben bijna de laatste. Achterste rij, weinig beenruimte. Een aardige man ruilt met mij de plaats zodat ik mijn knieën kwijt kan.
De prijzen vallen ook nog mee. De eerste etappe van 25 km voor € 0,75 en de tweede etappe van drieeneenhalf uur voor € 3,33.
In Moramanga is het een drukte van jewelste, de president blijkt vandaag langs te komen en alle scholen lopen uit. Hij schijnt nogal populair te zijn.

Alle dorpen en stadjes onderweg zijn een grote aaneenschakeling van markten en het is er overal even druk. Meer dan de helft van de bevolking verkoopt dus de andere helft zal wel moeten kopen. Het heuvel en berglandschap kan mij niet bekoren, er zijn weinig bomen en ziet er wat kaal uit. Na een plaspauze, een korte lunchbreak en drie uur rijden wordt ik afgezet in Brickaville.

En daar begint het gekkenhuis. Ik wordt bestormd door een meute bagagedragers. "Ho, stop, afblijven en eerst een Javaanse Jongen", niet zeggen waar ik naar toe ga. Ik loop de drukte uit maar ze laten me niet alleen.
Uiteindelijk geef mijn bestemming prijs. Een heftige discussie ontstaat in het Frans of Madagasisch, weet ik veel waarover. Ik poeier de helft van de groep af, ruzie maken doen ze maar zelf.

Er wordt mij te verstaan gegeven dat er geen taxibrousses gaan naar Manambato en dat ik speciaal vervoer moet regelen. Ik geloof ze niet en ga alle taxibrousses af, gevolgd door de hele groep. Helaas, ze hebben gelijk.
Voor het stukje vervoer van amper 18 kilometer, waarvan 8 kilometer onverharde weg vragen ze 70.000 Ariary, da's zo'n €23,30.
Dat vind ik toch behoorlijk aan de prijs. Een lange onderhandeling volgt met alle technieken die er bij horen maar ik krijg er maar € 3,30 er vanaf gepraat. Wat moet ik nou? Nog te ver van mijn bestemming en geen alternatief op zak.
Ik geeft toe en vertrek in een dikke 4weel drive. Eigenlijk baal ik van deze afzetterij en kan dat ook niet van mij afzetten.

Acht kilometer hobbelige zandpad naar Manambato. In het middel van nergens, een dorp wat je echter geen dorp mag noemen en een groot mooi wit strand aan een zoetwater meer bij de kust. Maar voor de rest is er niets, helemaal niets. Er zijn twee hotels waarvan ik er maar een op goed geluk uitkies. Hutje vlak bij de zee, alleen elektriciteit tussen 18.00 en 20.00 uur. Het hutje, zeg maar een redelijke schuur. Er zijn geen andere gasten, wel veel muggen. De prijs is te hoog voor de accommodatie die geboden wordt, € 16,70 voor deze matige schuur met wc en douche maar waarin alleen een bed staat, zelfs geen stoel om op te zitten.

Volgens mijn reisboek kan ik hier op het strand, met de locale vissers onderhandelen voor de bootreis naar mijn volgende bestemming. Niks hoor, geen lokale vissers, alleen een paar lui die me bootreisjes willen aansmeren tussen de €50,= en €175,=.

Ook de eigenaar van het hotel waar ik verblijf kan (of wil) me niet verder helpen. Ik besluit toch maar om twee nachtjes te blijven, dan kan ik morgen nog even verder plannen en genieten van het mooie strand, wat zwemmen in het zoete water. En een boek lezen op mijn I-pad, zolang daar nog stroom op zit.

Onverwacht komen tijdens het avondeten nog twee stellen en een gids/chauffeur binnen en al snel raak ik met ze aan de praat. In een mengelmoes van talen, Frans, Engels, Duits.
Er worden nog wat tips uitgewisseld en wordt het toch nog gezellig. De gids, van een van de stellen, bevestigd inderdaad dat ik belazerd ben met de rit hiernaar toe. Ik merk dat dit mijn stemming nog steeds beïnvloed. De eigenaar van deze tent zit ons om negen uur min of meer de zaak uit te kijken, hij wil de stroom afsluiten en de tent dicht doen. wij druipen, min of meer tegen onze zin af.

Ik roep altijd: "waar het leuk is blijf ik langer en waar het niet leuk is vertrek ik weer. Nu lig ik hier om negen uur op bed. Het is donker, geen elektriciteit, I-pad bijna zonder stroom. Het bed is oud, het matras alleen een stuk schuimplastic, het stikt er van de muggen, douche alleen koud water, de wc is stuk, het douchegordijn valt zodra je het aanraakt naar beneden. Al met al lig ik te bedenken wat ik eigenlijk hier doe.

Met de voorgenomen boot ga ik niet, ik vind €175,= afzetterij. Maar mezelf terug brengen door dezelfde die me hier gebracht heeft, daar voel ik weinig voor. Alternatieven heb ik niet voorhanden, ik heb in het dorp nog maar twee auto's gezien.
Ik kan morgen hier wel op het stand gaan liggen, wat zwemmen en relaxen maar dat brengt dit probleem niet tot een verdere oplossing.

En dan eureka, het idee komt: Dat ene stelletje met gids vertrekken rond acht uur. Ik kan natuurlijk vragen of ik een stuk mee kan rijden tot de vorige plaats en hun een "normale" prijs voor betalen.

Om zeven uur sta ik buiten en kom ze tegen, geen bezwaar, indien de gids/chauffeur geen bezwaar heeft. Het stelletje gaat vanaf het strand met de boot en worden morgen door de chauffeur opgepikt in Tamatave, mijn volgende bestemming. De chauffeur biedt mij aan mij niet bij de taxibrousse af te zetten maar mij mee te laten rijden tot Tamatave voor de prijs van de taxibrousse. Daar zeg ik geen nee tegen.

Om negen uur vertrek in met privé auto en chauffeurtje arriveer om 12.30 uur in Tamatave in een goedkoop backpackers hotelletje (met een balkon op mijn kamer). Tamatave is een drukke stad, weinig bijzonders, maar vanaf hier kan ik goedkoper de boottocht organiseren, die ik wilde doen. Het hotel heeft een reisbureau en nog voor dat ik ingecheckt ben wordt mij al gevraagd voor de boottrip. Er is namelijk een Chinese toerist die de boottocht wil doen maar het minimaal aantal personen is twee.
Ik blij, de Chinees blij, het reisbureautje blij.
Dan vanmiddag nog gauw wat zaken regelen. Ik moet het geld aanvullen. Het verdwijnt hier sneller dan verwacht. Mijn hotel ligt naast een bank waar ik warempel kan pinnen. Al weer een meevaller. Ik wandel wat rond en vind een noodle kraam. Noodlesoep voor €0,33 , al weer een meevaller.

En nu, op het heetst van de dag, onder de waaier op mijn kamer dit verhaaltje afronden , vanavond ergens gaan eten waar ze wifi hebben. Ondertussen mijn broek nog naaien want die is gescheurd en wat kleine dingetjes doen.

En morgen, een bootdagtocht over de "Canal des Pangalanes".