Ontslagen uit het ziekenhuis

Niet schrikken allemaal maar ik ben net ontslagen uit het ziekenhuis.
Jullie denken wel dat ik alleen maar in een hangmatje op een verlaten strand lig maar niets is minder waar. De cultuur moet je van binnenuit beleven en daarom heb ik me laten opnemen in het ziekenhuis.

Niet schrikken want alles gaat nu weer de goede kant op.

Ik zal het verhaal even van voor af aan beginnen.

In laatste berichtje wat ik schreef meldde ik dat ik naar Bunaken, een eilandje hier voor de kust zou gaan. Ik ben dan ook een dag later vertrokken met een "public boat", een uurtje varen. Aan boord waren maar 4 toeristen en allemaal van een nationaliteit waar de kinderen van Jaak niet op mogen schieten. Duitsers dus, waarvan er drie nou niet bepaald communicatief ingesteld waren. De vierde was Steffanie, een echte Ossie die nu in Zwitserland woont. Ook zei wist niet waar ze naar toe zou gaan en hebben we onderweg wat info uitgewisseld over plaatsen waar we zouden kunnen verblijven. Eenmaal op Bunaken zijn we op zoek gegaan naar een homestay maar werkelijk alles zat vol. Na een lange tijd rondsjouwen met een volle rugzak hebben Steffie en ik maar ergens onze bagage achtergelaten om verder te zoeken zonder. Wat is rondsjouwen toch hard werken. De ene naar de andere homestay zat vol, of was veel te duur. Het begon al tegen de avond te lopen toen we uiteindelijk een homestay gevonden hadden die de dag erop plaats zouden hebben. Voor de komende nacht was er nog een oude krakkemikkige hut beschikbaar, we hadden er echter twee nodig........Helaas. Dus alle principes overboord en mijn eerste nacht op Bunaken met een vrouw moeten doorbrengen. En daar beginnen de avondturen. Bij het verlaten van de krakkemikkige hut stoot ok zo hand mijn hoofd aan een over de weg hangende tak dat mijn bril wegschoot en in de bosjes niet meer de vinden was. Met zaklampen en twee scooters die voor licht zorgen heb ik heb, wel geheel ontzet terug kunnen vinden.
In de homestay zat een zeer leuke groep mensen, Italianen, Duitsers, Spanjaarden, Oostenrijkers, Tukkers (Petra en Jorg) een groep waar je direct aansluiting bij hebt. De meeste komen hier om te duiken en wat ik uit hun verhalen hoor is dit echt een van de mooiste duiklocaties van de wereld, en er zitten hier wel zeer ervaren mensen, die al veel gedoken hebben. Als niet duiken ben ik wel een buitenbeetje hier maar als iedereen 's morgens vertrekt voor een duik beloof ik maar dat ik de thee klaar heb als ze terugkomen. (ieder zijn rol he).
Ik kan mij dan ook rustig voorbereiden op de rest van mijn trip. Uiteindelijk heb ik het elke dag druk met kletsen, buurten, informatie geven over de rest van Indonesie, want iedereen wil na Bunaken weer verder en ik blijk toch al veel gezien te hebben.
De tweede dag op Bunaken ben ik weer gescheiden van mijn vrouw en hebben we weer appart een mooie bungalow aan het strand. Uiteindelijk blijkt dit een van de weinige plaatsen met een strand te zijn, dus lang zoeken levert toch wat op.
Luieren en lekker eten, gezelligheid, leuke mensen, wat wil je meer.
Een haan die om drie uur 's nachts al aangeeft dat het hoog tij wordt (het zal wel een zeehaan zijn)
Met regelmaat zie je hier de dolfijnen voor de deur voorbijkomen en wat ik deze week zeker wil gaan doen is een dolfijnen toer waar je bijna zeker honderden dolfijnen tegenkomt. Door sommige van ons zijn ook kleine walvissen gespot.
Ik het water hou ik mij echter maar wat bezig met poedelen en relaxen.
De zondag, maandag dinsdag en woensdag heb ik mij zo heerlijk vermaakt en donderdag: naar de dolfijnen..................... Maar dat lezen jullie in het volgende berichtje.