Van Koh Lanta naar Koh Lippe

Koh Lipe, een van de zuidelijkste eilanden van Thailand. Een half uurtje verder varen en dat zit ik in Maleisië. Niet dat ik dat ga doen want vanaf hier ga ik alleen nog maar naar het noorden en naar het oosten.

Mijn luxe kamer met airco, “Pauw” en “De Wereld Draait Door” heb ik vanmorgen vaarwel gezegd. Natuurlijk na een stevig ontbijt want dat had ik een paar dagen geleden uit onderhandeld.

En dan begint het wachten, want reizen is vooral wachten. Eerst op het vervoer van mijn resort naar de pier, 20 minuten later dan afgesproken. Op de pier wachten op de speedboot, 45 minuten wachten.

Ik ga met een speedboot want de “langzame” ferry’s gaan nog niet....

Het gaat een kleine drie uur duren van Koh Lanta naar Koh Lipe. Aan de reis met een speedboot is eigenlijk niets aan, je zit aan boord op een bank opgepropt met nog veel andere toeristen. Uitzicht heb je niet en een beetje kletsen is er niet bij door de herrie van de motoren. Bewegingsruimte is er niet want alle koffers, rugzakken etc liggen in het midden.

Na drie uren zitten, rechtop wat wegdutten naderen we Koh Adang, het grote eiland waar Koh Lipe achter verscholen ligt. 

Zodra Koh Lipe in beeld komt zie ik als eerste Sunset Beach op een afstand. Er staan wat behoorlijk hoge gebouwen. Als we de hoek omgaan naderen we Patthaya Beach, een mooi strand waar veel speedboten liggen. Daar worden we ontscheept op een plastic piertje wat naar onze boot wordt gelegd. Ok, droge voeten maar het voelt alsof je dronken op het eiland aankomt. Zodra de bagage uitgeladen is kan ik weer verder op weg. Alhoewel, eerst THB 200 betalen want dit is een National Park (maar dan met veel blanke apen, souvenir winkeltjes , hotelletjes en guesthouses.

De prijs voor de “tuktuk” is standaard en voor die prijs brengt hij mij naar het verkeerde adres. Ik heb hem het adres op papier laten zien maar het is me al vaker opgevallen dat velen hier analfabeet zijn..

Het is hier echter niet zo groot dus....

De route gaat door “walking street”, het toeristisch hart van het eiland vol met restaurantjes en winkeltjes. Aan het eind gaan we een zandpad op en ik arriveer bij mijn duikschool.

Wat een allervriendelijkst ontvangst, leuke sfeer. Het is simpel maar het voelt goed.

Mijn vijfsterrenbungalow is een kleine bamboo hut met een matras op de grond, een ventilator, muskietennet en twee simpele tafeltjes. De badkamer/toilet is klein, koud water ..........en dat was het.

De gemeenschappelijke ruimte is simpel met wat plastic stoelen maar wel met gratis koffie en drinkwater.

Een dertig meter lange pad leidt naar het strand (Sunrise Beach). Er liggen ook hier veel boten maar in tegenstelling met Pattaya Beach zijn het hier vooral traditionele Thaise Longboats waardoor het geheel wat meer Thais aandoet dan het strand met de speedboten.

Waar het pad vanaf mijn guesthouse uitkomst staat een knots van een boom op het strand, heerlijk veel schaduw.

Het gehele stand is een paar honderd meter groot en er zijn natuurlijk veel resorts en barretjes. Toch heeft het een gemoedelijke sfeer.

In verband met het ontbreken van een vijfsterren zwembad duik ik maar gelijk de zee in. Het gedeelte bij de boom is bootvrij gebied en je kan hier heerlijk het water in, zonder rotsen.

...... en dan gebeurt er wat de laatste week elke keer gebeurd, de bewolking neemt toe en het gaat een beetje regenen, niet veel. Tijd voor een koude douche.

Bij “mijn boom” op het strand ligt een klein strandrestaurant wat volgens mensen in mijn guesthouse goed eten heeft. Hier sluit ik mijn avond af met een Masaman Curry met de voetjes in het zand. Nog een mango shake en een colaatje voor de bloedsuiker. Vanavond op tijd naar bed want ik moet morgen weer vroeg op.

Het heet hier niet voor niets “Sunrise Beach”.